Είναι στιγμές που κουράζομαι με όλα...
μα απαγορεύω στον εαυτό μου να σκεφτεί αρνητικά και να κάνει πίσω.
Δεν έχω λόγους να παραμείνω σε έναν κόσμο που δεν μου ταιριάζει, που δεν μου δίνει χαρά που ξεσκίζει τα σωθικά μου με την μαυρίλα του.
Το ένστικτο μου, μου λέει ότι βρίσκομαι σε καλό δρόμο.
Δεν θα κλείσω τα αυτιά μου επειδή εκεί που ζούσα έως σήμερα και που εγκαταλείπω ήταν η Εδέμ.
Αναρωτιέμαι τόσες ώρες περπατώντας.
Ήταν άραγε;
Ή η φαντασία μου το είχε φτιάξει έτσι επειδή ήθελα να κάνω την επανάσταση μου και να πάω κόντρα σε αυτά που ήθελαν οι άλλοι για μένα;
Θυμάμαι πριν λίγες ώρες όλους αυτούς τους που θεωρούσα δικούς μου ανθρώπους πως είχαν πέσει επάνω μου για να μου αλλάξουν γνώμη για να παραμείνω.
Τελικά χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά προχώρησα και δεν λυπήθηκα καθόλου για αυτά που άφηνα πίσω μου και ούτε μετανιώνω.
Έκανα το κέφι μου κόντρα σε όλα γιατί έτσι γουστάρω μα ως εδώ ήταν.
Μες την αντίδραση ήμουν από την ημέρα που γεννήθηκα.
Η επανάσταση είναι στο αίμα μου, αφού το χάρηκα όσο ήθελα αποφάσισα ότι δεν έκανε αυτή η ζωή για μένα.
Δεν μου ταιριάζουν τα πρέπει εμένα.
Θέλω δράση.
Ξέρω πως τώρα βρίσκομαι στον σωστό δρόμο.
Ξέρω πως τώρα κάνω το σωστό για μένα.
Χαμογελάω βλέποντας ένα φως πέρα μακριά στον ορίζοντα.
Ίσως να χρειαστεί πολύς καιρός για να τα καταφέρω και να φτάσω στην άκρη του τούνελ.
Δεν με πτοεί όμως η αναμονή.
Όσο αργεί τόσο πιο πολύ θα απολαύσω μετά τις επιλογές μου.
Δεν πήρα μαζί μου τίποτα.
Αυτό που ήθελα ήταν να έχω τον εαυτό μου.
Ήθελα να μην χάσω εμένα.
Ήθελα να συνεχίσω να ζω κόντρα σε όλα.
Ήθελα να αναπνεύσω και πάλι ελεύθερα χωρίς χωροφύλακες.
Ήθελα, ήθελα, ήθελα…..
Βγήκα, τώρα μάλιστα, τώρα …ΖΩ….
Γράφει η Ιωάννα Δαμηλάτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου