Είμαι από εκείνους που λένε το «μαξιμαλιστικό» για πολλούς, Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ.
Εγώ αναφέρομαι στην πολιτιστική – και όχι μόνο – κληρονομιά της Μακεδονίας του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι πιο μορφωμένοι από εμένα θέλοντας να εξωραΐσουν πρόσωπα και καταστάσεις, όταν εγείρουν το «μακεδονικό» ζήτημα αναφέρονται έντεχνα ΜΟΝΟ στο γεωγραφικό διακύβευμα. Ακόμα και με καθαρά γεωγραφικούς όρους, τα «όρια» της Μακεδονίας υπήρξαν διαφορετικά ανά τους αιώνες, ως εκ τούτου δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε ποια είναι γεωγραφικά η «κανονική» Μακεδονία.
Πάμε και στις Πρέσπες. Για την οικονομία της συζήτησης – αν και διαφωνώ – θα θεωρήσω ότι στο θέμα του ονόματος, υπήρξε ένας έντιμος συμβιβασμός. Μετά από τόσα ελληνικά διπλωματικά εγκλήματα και τόσα συμφέροντα που διακυβέυονται διαχρονικά στα Βαλκάνια, το να αυτοβαυκαλιζόμαστε ότι η ονομασία δεν θα περιέχει τον όρο Μακεδονία είναι ΟΥΤΟΠΙΚΟ… Καλώς ή κακώς οι διπλωματικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν τα τελευταία 80 χρόνια και η ρευστότητα αυτών, καθήλωσε την Ελλάδα σε αμυντική στάση.
Καλώς ή κακώς η εθνική γραμμή για σύνθετη ονομασία, στο πλαίσιο της ειρηνικής συνύπαρξης και της καλής γειτονίας, δεν βλέπω να έχει παραβιαστεί κάπου… Για μένα – όσο κι αν δεν αρέσει σε πολλούς «προοδευτικάριους» – η συμφωνία αποτελεί ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΙΚΑΙΩΣΗ για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος άτυπα είχε προτείνει την ονομασία «Σλαβομακεδονία», η οποία ήταν πολύ καλύτερη από το «Βόρεια Μακεδονία». Είτε μας αρέσει είτε όχι τo Erga omnes (του Κώστα Καραμανλή του νεότερου) ήταν η βάση πάνω στην οποία οικοδομήθηκαν τα όποια θετικά σημεία της συγκεκριμένης συμφωνίας. Κι ενώ για την ονομασία μπορούμε να πούμε, ότι έγινε το καλύτερο δυνατό, στα υπόλοιπα διακρίνω – με το φτωχό μου το μυαλό – μια βιασύνη και μια επιφανειακή προσέγγιση εκ μέρους της Ελληνικής διπλωματίας.
Ο αλυτρωτισμός των Σκοπιανών, ο οποίος καλλιεργήθηκε από τα συμφέροντα του Σόρος και τη δική μας ΑΝΟΗΣΙΑ, ούτε ενισχύεται, αλλά ούτε καταργείται από την συμφωνία των Πρεσπών. Προφανώς κρατιέται «καβάτζα» για μελλοντική χρήση, εάν κι εφόσον κάποτε χρειαστεί. Κάτι σαν τις γκρίζες ζώνες των Τούρκων στο Αιγαίο, το Κυπριακό, τη Δυτική Θράκη… Θέματα να υπάρχουν στην ατζέντα, για διπλωματική πίεση.
Για μένα το κομβικό είναι άλλο… Η διπλωματία εξ αντικειμένου είναι «παζάρι». Σε κάθε διαπραγμάτευση πάνε οι δύο ή περισσότεροι «παίκτες» με τα όπλα τους. Κρυφά ή φανερά… Ένας φοβερά αιματηρός πόλεμος έγινε στην Μικρά Ασία, επειδή ο Κεμάλ δεν αποδέχτηκε την Συνθήκη των Σεβρών, η οποία αποτέλεσε θρίαμβο για την Ελληνική διπλωματία. Στην συνθήκη των Σεβρών η Ελλάδα ήταν η ισχυρή και η Τουρκία η ανίσχυρη. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή υπεγράφη η συνθήκη της Λωζάνης, με τις ισορροπίες να έχουν αλλάξει δραματικά εις βάρος μας.
Κάτι ανάλογο έγινε και με τα μνημόνια. Η Ελλάδα σε πολλά είχε δίκιο, το οποίο όμως δεν μπόρεσε να μετουσιώσει σε μια καλή συμφωνία, επειδή βρισκόταν σε δεινή διαπραγματευτική θέση.
Τι θέλω να πω… Πιστεύω πως η συμφωνία είναι ετεροβαρής σε βάρος της Ελλάδας, επειδή στο συγκεκριμένη ζήτημα ανέκαθεν εκείνη ήταν η ισχυρή!!! Οι Σκοπιανοί κατάφεραν να πάρουν μια συμφωνία (50-50) ενώ είναι οι ανίσχυροι της υπόθεσης. Και γιατί είναι πολύ πιο μικρή χώρα από εμάς (σε όλα τα επίπεδα) και γιατί εκείνοι είναι που έχουν την αγωνία της επίλυσης του θέματος.
Λεπτό σημείο της συμφωνίας είναι, ότι ενώ το κράτος ονομάζεται «Βόρεια Μακεδονία», οι πολίτες της δεν ονομάζονται «Βορειομακεδόνες», αλλά σκέτοι Μακεδόνες. Επίσης δεν αναφέρονται πουθενά στην συμφωνία οι Μακεδόνες πολίτες της Ελλάδας, αλλά οι πολίτες του Βόρειου τμήματος της χώρας.
Από εκεί και πέρα αντιλαμβάνομαι πως οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση πιέζουν την Ελλάδα (προφανώς με ανταλλάγματα), να δεχτεί τη συμφωνία φοβούμενοι την αύξηση της Ρωσικής επιρροής στα Βαλκάνια. Άλλωστε ο Πούτιν δεν μπορούσε να το πει πιο ξεκάθαρα. Προέτρεψε τους φίλους του Μακεδόνες να απορρίψουν τις Πρέσπες… Μετά τις κολεγιές με τον Ερντογάν, το Πουτινικό θαύμα του «εθνικομπολσεβικισμού», μας δείχνει πόσο αλληλέγγυο είναι προς τους Ορθόδοξους αδερφούς του…
Πάμε και στις Πρέσπες. Για την οικονομία της συζήτησης – αν και διαφωνώ – θα θεωρήσω ότι στο θέμα του ονόματος, υπήρξε ένας έντιμος συμβιβασμός. Μετά από τόσα ελληνικά διπλωματικά εγκλήματα και τόσα συμφέροντα που διακυβέυονται διαχρονικά στα Βαλκάνια, το να αυτοβαυκαλιζόμαστε ότι η ονομασία δεν θα περιέχει τον όρο Μακεδονία είναι ΟΥΤΟΠΙΚΟ… Καλώς ή κακώς οι διπλωματικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν τα τελευταία 80 χρόνια και η ρευστότητα αυτών, καθήλωσε την Ελλάδα σε αμυντική στάση.
Καλώς ή κακώς η εθνική γραμμή για σύνθετη ονομασία, στο πλαίσιο της ειρηνικής συνύπαρξης και της καλής γειτονίας, δεν βλέπω να έχει παραβιαστεί κάπου… Για μένα – όσο κι αν δεν αρέσει σε πολλούς «προοδευτικάριους» – η συμφωνία αποτελεί ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΙΚΑΙΩΣΗ για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος άτυπα είχε προτείνει την ονομασία «Σλαβομακεδονία», η οποία ήταν πολύ καλύτερη από το «Βόρεια Μακεδονία». Είτε μας αρέσει είτε όχι τo Erga omnes (του Κώστα Καραμανλή του νεότερου) ήταν η βάση πάνω στην οποία οικοδομήθηκαν τα όποια θετικά σημεία της συγκεκριμένης συμφωνίας. Κι ενώ για την ονομασία μπορούμε να πούμε, ότι έγινε το καλύτερο δυνατό, στα υπόλοιπα διακρίνω – με το φτωχό μου το μυαλό – μια βιασύνη και μια επιφανειακή προσέγγιση εκ μέρους της Ελληνικής διπλωματίας.
Ο αλυτρωτισμός των Σκοπιανών, ο οποίος καλλιεργήθηκε από τα συμφέροντα του Σόρος και τη δική μας ΑΝΟΗΣΙΑ, ούτε ενισχύεται, αλλά ούτε καταργείται από την συμφωνία των Πρεσπών. Προφανώς κρατιέται «καβάτζα» για μελλοντική χρήση, εάν κι εφόσον κάποτε χρειαστεί. Κάτι σαν τις γκρίζες ζώνες των Τούρκων στο Αιγαίο, το Κυπριακό, τη Δυτική Θράκη… Θέματα να υπάρχουν στην ατζέντα, για διπλωματική πίεση.
Για μένα το κομβικό είναι άλλο… Η διπλωματία εξ αντικειμένου είναι «παζάρι». Σε κάθε διαπραγμάτευση πάνε οι δύο ή περισσότεροι «παίκτες» με τα όπλα τους. Κρυφά ή φανερά… Ένας φοβερά αιματηρός πόλεμος έγινε στην Μικρά Ασία, επειδή ο Κεμάλ δεν αποδέχτηκε την Συνθήκη των Σεβρών, η οποία αποτέλεσε θρίαμβο για την Ελληνική διπλωματία. Στην συνθήκη των Σεβρών η Ελλάδα ήταν η ισχυρή και η Τουρκία η ανίσχυρη. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή υπεγράφη η συνθήκη της Λωζάνης, με τις ισορροπίες να έχουν αλλάξει δραματικά εις βάρος μας.
Κάτι ανάλογο έγινε και με τα μνημόνια. Η Ελλάδα σε πολλά είχε δίκιο, το οποίο όμως δεν μπόρεσε να μετουσιώσει σε μια καλή συμφωνία, επειδή βρισκόταν σε δεινή διαπραγματευτική θέση.
Τι θέλω να πω… Πιστεύω πως η συμφωνία είναι ετεροβαρής σε βάρος της Ελλάδας, επειδή στο συγκεκριμένη ζήτημα ανέκαθεν εκείνη ήταν η ισχυρή!!! Οι Σκοπιανοί κατάφεραν να πάρουν μια συμφωνία (50-50) ενώ είναι οι ανίσχυροι της υπόθεσης. Και γιατί είναι πολύ πιο μικρή χώρα από εμάς (σε όλα τα επίπεδα) και γιατί εκείνοι είναι που έχουν την αγωνία της επίλυσης του θέματος.
Λεπτό σημείο της συμφωνίας είναι, ότι ενώ το κράτος ονομάζεται «Βόρεια Μακεδονία», οι πολίτες της δεν ονομάζονται «Βορειομακεδόνες», αλλά σκέτοι Μακεδόνες. Επίσης δεν αναφέρονται πουθενά στην συμφωνία οι Μακεδόνες πολίτες της Ελλάδας, αλλά οι πολίτες του Βόρειου τμήματος της χώρας.
Από εκεί και πέρα αντιλαμβάνομαι πως οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση πιέζουν την Ελλάδα (προφανώς με ανταλλάγματα), να δεχτεί τη συμφωνία φοβούμενοι την αύξηση της Ρωσικής επιρροής στα Βαλκάνια. Άλλωστε ο Πούτιν δεν μπορούσε να το πει πιο ξεκάθαρα. Προέτρεψε τους φίλους του Μακεδόνες να απορρίψουν τις Πρέσπες… Μετά τις κολεγιές με τον Ερντογάν, το Πουτινικό θαύμα του «εθνικομπολσεβικισμού», μας δείχνει πόσο αλληλέγγυο είναι προς τους Ορθόδοξους αδερφούς του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου