κουνάκι του νοσοκομείου, φώναζε «Έγινα πατέραααας» . Εκείνος που με κράταγε σφιχτά στο πορτ μπεμπέ και πέρναγε περήφανος την έξοδο, που με έκανε το πρώτο μου μπάνιο στο σπίτι.
Ήταν αυτός που έτρεχε καταπάνω μου μετά τη δουλειά για να με πάρει αγκαλιά, να με χορτάσει. Εκείνος που με τράβαγε εκατοντάδες φωτογραφίες και η μαμά μου, του έλεγε «Φτάνει, τι θα τις κάνεις τόσες;». Ο πρώτος που αγόρασε κάμερα και με τραβούσε βίντεο παντού. Η Μαρία στο εξοχικό.
Η Μαρία στη παιδική χαρά.
Η Μαρία στη γιορτή του παιδικού σταθμού. Η Μαρία στο δημοτικό. Η Μαρία διακοπές στη Κέρκυρα.Έχω εκατοντάδες κασσέτες, χιλιάδες αναμνήσεις και έναν μπαμπά εικονολήπτη να με παίζει πάντα στις οθόνες της καρδιάς του!
Ήταν αυτός που έπαιρνε το μέρος μου όποτε μάλωνα με τη μητέρα μου. Αυτός που με έτρεχε στα επείγοντα του ΚΑΤ όταν έπεσα από το ποδήλατο και έκανα ράμματα στο μάτι και έλεγε στους γιατρούς κλαίγοντας «Εγώ φταίω, της έβγαλα γρήγορα τις βοηθητικές. Εγώ φταίω».
Αυτός που όταν με έπιασε να κάνω κοπάνα από το φροντιστήριο, μου είπε «Δεν θα το πω στη μητέρα σου τελευταία φορά!». Αυτός που όταν με είδε να καπνίζω έξω απ’ το σχολείο, έκανε τον περαστικό για να μην με κάνει να ντραπώ. Ο μπαμπούλης μου…
Όταν πέρασα στη νομική Κομοτηνής, έπεσε σε κατάθλιψη. «Να ξαναδώσεις να περάσεις στην Αθήνα» μου έλεγε. «Δεν γίνεται να φάει άλλη μια χρονιά δεν τη λυπάσαι;» του έλεγε η μητέρα μου.
Τη μέρα που έφευγα με το λεωφορείο, έτρεχε από πίσω. Η κοπέλα που ταξίδευε δίπλα μου, με ρώτησε «Ο φίλος σου;». Γέλασα. «Όχι ο μπαμπάς μου» είπα περήφανη. Ο μπαμπάς μου, ήταν πολύ νέος όταν γεννήθηκα, κι όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να σταθεί στο ύψος του με ωριμότητα που θα ζήλευαν πολλοί μεγαλύτεροί του!
Από τότε και μέχρι να τελειώσω τις σπουδές, ο μπαμπάς μου ήταν κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο, στη Κομοτηνή. Και όταν πήρα το πτυχίο μου και ορκίστηκα, ήρθε με τη καμερούλα του και συγκινημένος πρόσθεσε άλλη μια κασέτα στο αρχείο της ζωής μου.
Ήταν εκείνος που όταν χώρισε με τη μητέρα μου, με έβγαλε έξω για καφέ και μου είπε πως δεν θα αλλάξει τίποτα απ’ την αγάπη του για μένα. Εκείνος που καλοδέχτηκε τον νέο σύζυγο της μητέρας μου σαν να τον γνώριζε χρόνια και όταν άνοιξα το δικηγορικό μου γραφείο, έλεγε σε όλους ότι είμαι η καλύτερη δικηγόρος στη χώρα. Κι ας μην είχα αναλάβει ποτέ υπόθεσή του!
Εκείνος που όταν γνώρισα τον άντρα μου, ζήτησε να του μιλήσει ιδιαιτέρως. Εκείνος που όταν έχασα το πρώτο μου μωρό, ξενύχτησε στο πλάι μου καλύτερα κι από άντρας μου. Εκείνος που και στα δύο μωρά που απέκτησα μετά, κέρναγε γλυκά και φώναζε «Έγινα παππούυυυυς!!!» όπως τότε, 30 χρόνια πρίν που φώναζε ότι έγινε πατέρας. Αυτός που σήμερα δεν είναι εδώ να δει το τρίτο του εγγόνι….
Ο μπαμπάς μου «έφυγε» και μου άφησε κληρονομιά, την αγάπη του για μένα. Μια αγάπη που με έμαθε πώς να αγαπήσω κι εγώ τα δικά μου παιδιά. Σε εκείνον οφείλω τη σχέση μου με τους γιους μου, το γεγονός ότι με αυτοπεποίθηση μπορώ να πω πως ναι, είμαι καλή μητέρα. Γιατί πίσω από κάθε καλή μητέρα, υπάρχει πάντα ένας υπέροχος πατέρας. Ο δικός της!
Μπαμπά σ’ ευχαριστώ που μ ‘έμαθες να περπατώ στα βήματά σου!
Κυριακή Χαριτάκη
Πηγη
Η Μαρία στη γιορτή του παιδικού σταθμού. Η Μαρία στο δημοτικό. Η Μαρία διακοπές στη Κέρκυρα.Έχω εκατοντάδες κασσέτες, χιλιάδες αναμνήσεις και έναν μπαμπά εικονολήπτη να με παίζει πάντα στις οθόνες της καρδιάς του!
Ήταν αυτός που έπαιρνε το μέρος μου όποτε μάλωνα με τη μητέρα μου. Αυτός που με έτρεχε στα επείγοντα του ΚΑΤ όταν έπεσα από το ποδήλατο και έκανα ράμματα στο μάτι και έλεγε στους γιατρούς κλαίγοντας «Εγώ φταίω, της έβγαλα γρήγορα τις βοηθητικές. Εγώ φταίω».
Αυτός που όταν με έπιασε να κάνω κοπάνα από το φροντιστήριο, μου είπε «Δεν θα το πω στη μητέρα σου τελευταία φορά!». Αυτός που όταν με είδε να καπνίζω έξω απ’ το σχολείο, έκανε τον περαστικό για να μην με κάνει να ντραπώ. Ο μπαμπούλης μου…
Όταν πέρασα στη νομική Κομοτηνής, έπεσε σε κατάθλιψη. «Να ξαναδώσεις να περάσεις στην Αθήνα» μου έλεγε. «Δεν γίνεται να φάει άλλη μια χρονιά δεν τη λυπάσαι;» του έλεγε η μητέρα μου.
Τη μέρα που έφευγα με το λεωφορείο, έτρεχε από πίσω. Η κοπέλα που ταξίδευε δίπλα μου, με ρώτησε «Ο φίλος σου;». Γέλασα. «Όχι ο μπαμπάς μου» είπα περήφανη. Ο μπαμπάς μου, ήταν πολύ νέος όταν γεννήθηκα, κι όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να σταθεί στο ύψος του με ωριμότητα που θα ζήλευαν πολλοί μεγαλύτεροί του!
Από τότε και μέχρι να τελειώσω τις σπουδές, ο μπαμπάς μου ήταν κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο, στη Κομοτηνή. Και όταν πήρα το πτυχίο μου και ορκίστηκα, ήρθε με τη καμερούλα του και συγκινημένος πρόσθεσε άλλη μια κασέτα στο αρχείο της ζωής μου.
Ήταν εκείνος που όταν χώρισε με τη μητέρα μου, με έβγαλε έξω για καφέ και μου είπε πως δεν θα αλλάξει τίποτα απ’ την αγάπη του για μένα. Εκείνος που καλοδέχτηκε τον νέο σύζυγο της μητέρας μου σαν να τον γνώριζε χρόνια και όταν άνοιξα το δικηγορικό μου γραφείο, έλεγε σε όλους ότι είμαι η καλύτερη δικηγόρος στη χώρα. Κι ας μην είχα αναλάβει ποτέ υπόθεσή του!
Εκείνος που όταν γνώρισα τον άντρα μου, ζήτησε να του μιλήσει ιδιαιτέρως. Εκείνος που όταν έχασα το πρώτο μου μωρό, ξενύχτησε στο πλάι μου καλύτερα κι από άντρας μου. Εκείνος που και στα δύο μωρά που απέκτησα μετά, κέρναγε γλυκά και φώναζε «Έγινα παππούυυυυς!!!» όπως τότε, 30 χρόνια πρίν που φώναζε ότι έγινε πατέρας. Αυτός που σήμερα δεν είναι εδώ να δει το τρίτο του εγγόνι….
Ο μπαμπάς μου «έφυγε» και μου άφησε κληρονομιά, την αγάπη του για μένα. Μια αγάπη που με έμαθε πώς να αγαπήσω κι εγώ τα δικά μου παιδιά. Σε εκείνον οφείλω τη σχέση μου με τους γιους μου, το γεγονός ότι με αυτοπεποίθηση μπορώ να πω πως ναι, είμαι καλή μητέρα. Γιατί πίσω από κάθε καλή μητέρα, υπάρχει πάντα ένας υπέροχος πατέρας. Ο δικός της!
Μπαμπά σ’ ευχαριστώ που μ ‘έμαθες να περπατώ στα βήματά σου!
Κυριακή Χαριτάκη
Πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου