νεφρά της αλλά και να τυφλωθεί.
Η Χάνα Πάουελ έκανε εμετό και αισθανόταν εξαντλημένη ύστερα από την κατανάλωση αλκοόλ κατά την έξοδό της με τις φίλες της σε μπαρ της Ζακύνθου, τον Αύγουστο του 2016.
Ωστόσο, δεν ήταν ένα απλό χανγκόβερ. Η 23χρονη είχε πιει βότκα που είχε αναμιχθεί με θανατηφόρα μεθανόλη, κάτι που έκανε τα νεφρά της να πάψουν να λειτουργούν και επιπλέον της προκάλεσε τύφλωση. Περιγράφει όλες τις δραματικές στιγμές που έζησε στο ΒΒC
Η Χάνα συνειδητοποίησε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά όταν ξύπνησε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου της και «παρατήρησε» ότι τα φώτα ήταν σβηστά.
«Είπα στις φίλες μου να ανοίξουμε τις κουρτίνες αλλά μου απάντησαν ότι ήταν ήδη ανοιχτές, αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί» είπε και πρόσθεσε «νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα, κι έτσι σηκώθηκα για να ανάψω το φως».
«Τότε είναι που πανικοβλήθηκα γιατί συνειδητοποίησα ότι το φως ήταν αναμμένο και δεν μπορούσα να δω τίποτα» Η Χάνα, από το Μίντλεσμπρο, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του νησιού πριν μεταφερθεί σε ένα μεγαλύτερο στην ηπειρωτική Ελλάδα.
Ήταν τόσο μπερδεμένη που νόμιζε ότι την απήγαγαν: «Δεν ήξερα γιατί δεν μπορούσα να δω, σκέφτηκα ότι υπήρχε κάτι γύρω από τα μάτια μου, το κεφάλι μου. Θυμάμαι ότι μίλησα με τον πατέρα μου στο τηλέφωνο και μου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά και ότι ερχόταν να με βρει. Επίσης, κάθε φορά που κοβόταν η γραμμή έκρυβα το τηλέφωνο στη μασχάλη μου γιατί νόμιζα ότι θα μου το πάρουν».
Τα εργαστηριακά τεστ στο νοσοκομείο επιβεβαίωσαν ότι η Χάνα είχε δηλητηριαστεί από μεθανόλη. Είχε καταναλώσει βότκα η οποία είχε αναμειχθεί με την τοξική ουσία.
Οι φίλες της που επίσης είχαν καταναλώσει το ίδιο ποτό ένιωθαν αδιαθεσία στο στομάχι αλλά δεν είχαν άλλα συμπτώματα.
«Φαίνεται ότι οι συμμορίες μαφίας το φτιάχνουν στις ερημιές και το πουλάνε στα μπαρ για φθηνότερα – και τα μπαρ γεμίζουν το απόθεμά τους έτσι», εξηγεί η Χάνα και συνεχίζει λέγοντας ότι «αν είσαι πελάτης και νομίζεις ότι αγοράζεις νόμιμη βότκα, αλλά στην πραγματικότητα αυτό δεν ισχύει. Τοποθετούν το ποτό σε αληθινά μπουκάλια μάρκας, κι έτσι δεν έχεις λόγο να αμφιβάλλεις».
«Επίσης δεν σερβίρουν την κανονική ποσότητα αλλά πολύ λιγότερο γιατί είναι πιο δυνατό. Αλλά είναι τόσο επικίνδυνο».
Η 23χρονη επέστρεψε σπίτι μερικές εβδομάδες αργότερα και έπρεπε να προσαρμοστεί στη ζωή χωρίς την όρασή της.
Τα νεφρά της σταμάτησαν επίσης να λειτουργούν και έτσι πέρασε σχεδόν 18 μήνες σε αιμοκάθαρση μέχρι η μητέρα της να μπορέσει να της δωρίσει ένα από τα δικά της νεφρά.
Με την πάροδο του χρόνου η Χάνα λέει ότι η όρασή της έχει περάσει από το να τα βλέπει όλα «μαύρα» σε μία νέα κατάσταση που τα βλέπει όλα πολύ «ομιχλώδη». Καταβάλει τεράστια προσπάθεια για να καταφέρνει να κάνει πράγματα μόνη της.
Ελπίζει να αποκτήσει έναν σκύλο οδηγό ώστε να είναι περισσότερο ανεξάρτητη.
«Ξυπνούσα και ξέχναγα ότι είχα χάσει το φως μου» εξομολογείται. «Θα πήγαινα να ετοιμαστώ και συνειδητοποιούσα ότι δεν μπορώ να βρω τα καλλυντικά μου».
«Είναι κάποια μικρά πράγματα όπως το να φτιάξεις ένα φλιτζάνι τσάι που δεν μπορώ να κάνω. Σκοντάφτω ακόμα και στα σκαλιά».
Έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από εκείνες διακοπές, αλλά κανείς δεν έχει αναλάβει ποτέ ευθύνη για το τι συνέβη.
Η Χάνα πιστεύει ότι το επικίνδυνο αλκοόλ εξακολουθεί να πωλείται σε θέρετρα διακοπών όπως η Ζάκυνθος.
«Κανένας δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη, όχι ότι το περίμενα, αλλά νομίζω πως θα έπρεπε» λέει και συνεχίζει «Αν γνώριζα ότι το μπαρ σέρβιρε μπόμπες, δεν θα είχα πιει».
Η Χάνα είναι αποφασισμένη να αποκτήσει ξανά μία κανονική ζωή μετά την απώλεια της όρασής της. Πηγαίνει γυμναστήριο, σινεμά, για ψώνια και γιορτάζει με τους φίλους της όπως οποιοσδήποτε άλλος.
Η φιλανθρωπική οργάνωση RNIB για ανθρώπους με απώλεια όρασης υποστήριξε επίσης την 23χρονη στην επιστροφή της στην δουλειά διαθέτοντάς της ειδικό εξοπλισμό για τη εργασίας της ως ρεσεψιονίστ σε ιατρείο.
«Η αδερφή μου με βοήθησε στο να ξεκαθαρίσω τα καλλυντικά μου αλλά και τα ρούχα μου γιατί δεν μπορούσα να δω τα χρώματα».
«Βγαίνω με φίλους, κυρίως για τσάι ή σινεμά. Μου άρεσε να πηγαίνω σινεμά, να κάθομαι ακίνητη και να δοκιμάζω να βλέπω. Ακόμα κι αν δεν μπορούσα, έπαιρνα την ουσία της ταινίας ακούγοντας και ήταν ωραίο να βγαίνουμε έξω κάνοντάς έστω αυτό».
Προσπαθεί να έχει πάντα κάτι να συγκεντρώνεται ώστε να κρατά ακμαίο το ηθικό της. Αυτή τη χρονιά σχεδιάζει να μετακομίσει σε δικό της σπίτι.
Ελπίζει να επιστρέψει στη Ζάκυνθο μια μέρα, καθώς δεν μπορεί να θυμηθεί πολλά από τον χρόνο που πέρασε εκεί.
«Η μαμά μου ανησυχεί τόσο πολύ αν λέω ότι πηγαίνω στο γυμναστήριο – ακόμα και τώρα ρωτά “Πώς θα φτάσεις εκεί, μπορείς να δεις τα αυτοκίνητα έρχονται;”».
«Δεν μπορώ να δω όλα τα αυτοκίνητα να έρχονται αλλά η εναλλακτική λύση είναι να καθίσω σπίτι», λέει.
«Είμαι νέα και δε θέλω να συνηθίσω να μένω κλεισμένη επειδή δεν τολμώ να βγω έξω. Προσπάθησα από την αρχή να συνεχίσω να κάνω ότι έκανα πάντα μόνο και μόνο από το φόβο ότι ίσως δεν θα ξανακαταφέρω να το κάνω. Εξακολουθώ να σκοντάφτω αλλά δε με ενοχλεί πια».
