.jfif)
Το Thestival επέλεξε να κάνει αυτή την ερώτηση στους υποψήφιους που διεκδικούν τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης και όπως προκύπτει από τις απαντήσεις τους, οι προτιμήσεις τους ποικίλουν.
Έχει σχέση η πολιτική με το ποδόσφαιρο; Επηρεάζουν οι οπαδικές προτιμήσεις τον ψηφοφόρο της Θεσσαλονίκης;
Ο λόγος στους υποψηφίους δημάρχους:
Nίκος Ταχιάος «Θεσσαλονίκη- Υπεύθυνα»
Δεν είμαι φαν του ποδοσφαίρου, ανήκω στην «αισχρή μειοψηφία» των ανδρών που το συγκεκριμένο άθλημα δεν τους συγκινεί. Επίσης δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου η συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται ως «οπαδισμός». Παρόλα αυτά, ως πολίτης που σέβεται τον εαυτό του και γι’ αυτό πρέπει να μην αφήνει κενά στην ταυτότητά του, από την ηλικία που θυμάμαι τον εαυτό μου είμαι Αρειανός. Στα χρυσά χρόνια του μπασκετικού Άρη είχα την ευκαιρία να το διασκεδάσω με την ψυχή μου.
Δεν μπορώ να κλείνω τα μάτια στο γεγονός ότι για μια ομάδα συμπολιτών μας, η οπαδική προτίμησή τους αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα στη ζωή τους, όσο και αν δεν τους κατανοώ ανεξαρτήτως χρώματος φανέλας. Απέναντί τους θα είμαι απολύτως ειλικρινής: Ούτε ο δήμαρχος, ούτε ο δήμος μπορούν να ανταποκριθούν σε προσδοκίες τους που ξεφεύγουν από τις αυστηρά προσδιορισμένες αρμοδιότητές τους. Προφανώς και μπορούν να ενώσουν την φωνή τους μαζί τους σε περιπτώσεις προφανών εκτροπών από τη νομιμότητα, που δεν είναι σπάνιες στο ποδόσφαιρο, αλλά μέχρι εκεί. Δεν είναι δουλειά του δήμου ούτε ο αθλητικός σχολιασμός, ούτε το παρασκήνιο. Μπορεί όμως να διευκολύνει μεγάλα και εκκρεμή θέματα υποδομών, πάντα με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον.
Ο ίδιος δεν πρόκειται να αντιμετωπίσω τους Θεσσαλονικείς με πελατειακό πρίσμα. Θέλω να με επιλέξουν για το πρόσωπο και την ατζέντα μου και όχι για επιλογές μου άσχετες με αυτήν. Ξέρω ότι δεν σκέπτονται όλοι μου οι ανθυποψήφιοι με τον ίδιο τρόπο.Θ θα με ενοχλούσε πολύ εάν εμφανιζόμουν ως ο υποψήφιος μιας ομάδας ή συμφερόντων συνδεδεμένων με αυτήν. Άλλωστε, έχω πει ότι δεν συμφωνώ με τη μονολιθικότητα, πιστεύω ότι οι ανταγωνιστικές ταυτότητες και οι τοπικές αναμετρήσεις αποτελούν υγεία και κίνητρο για την πόλη. Δεν ξέρω πόσο θα το αποφύγουμε στις εκλογές, αλλά στη Θεσσαλονίκη της οποία θα είμαι δήμαρχος, ο οπαδισμός δεν θα αποτελεί παράγοντα αποφάσεων. Ούτε ο αθλητικός, ούτε ο κομματικός.
Κατερίνα Νοτοπούλου
Με μεγάλη νοσταλγία θυμάμαι την πρώτη μου φορά σε γήπεδο για να παρακολουθήσω την αγαπημένη ομάδα του θείου μου, που έγινε τελικά και η δική μου αγαπημένη! Μου φόρεσε το γαλανόλευκο κασκόλ και από το πατρικό μας, στην Φιλίππου, με τα πόδια φτάσαμε στο Καυτατζόγλειο!
Πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα που «έγραψε»! Είμαι Ηρακλής Θεσσαλονίκης λοιπόν! Είδα από κοντά τη μεγάλη ομάδα του βόλεϊ και έτσι δέθηκα και με το συγκεκριμένο άθλημα.
Καταρχάς εύχομαι υγεία στους αθλητές της και επιτυχίες! Αλλά κυρίως να ξεπεράσει τον οικονομικό σκόπελο και να αποκατασταθεί η θέση του στο αθλητικό γίγνεσθαι!
Πεποίθηση μου είναι πως η πολιτεία οφείλει να στηρίζει τον μαζικό αθλητισμό, να διαμορφώνει ένα υγιές περιβάλλον λειτουργίας των αθλητικών συλλόγων και να είναι αρωγός στην προσπάθεια τους. Απεχθάνομαι την «εκμετάλλευση» του συναισθήματος των φιλάθλων και των οπαδών και προτείνω την κατανόηση του συναισθήματος τους! Γ αυτό και έχω αγωνιστεί από κάθε θέση για την δημιουργία αγωνιστικών χώρων ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Εμείς εκλαμβάνουμε τον αθλητισμό, ως μία πολύπλοκη κοινωνική δραστηριότητα, η οποία με σωστούς όρους και σωστές προϋποθέσεις μπορεί να συμβάλλει στην αρμονική και πολύπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας των νέων ανθρώπων. Είναι μια δραστηριότητα που έχει άμεση σχέση με την Υγεία, με την ποιότητα ζωής των πολιτών στις πόλεις και στα χωριά.
Είναι μία δραστηριότητα που εκτός της κυριακάτικης τελετουργίας στα γήπεδα περικλείει την καθημερινότητα των πολιτών και των νέων ανθρώπων, όχι μόνο κατά τη διάρκεια των αγώνων αλλά κάθε μέρα όπου χτυπάει η καρδιά της ελληνικής νεολαίας: στα γήπεδα, στα προαύλια των σχολείων, στους χώρους όπου τα παιδιά παίζουν, αθλούνται, ψυχαγωγούνται και περνάνε την καθημερινότητα τους
Κωνσταντίνος Ζέρβας «ΝΑΙ στη Θεσσαλονίκη»
Δεν έκρυψα ποτέ τις οπαδικές μου προτιμήσεις, δεν θα το κάνω ούτε σήμερα, που διεκδικώ τον δήμο Θεσσαλονίκης. Είμαι φίλαθλος του ΠΑΟΚ και παρακολουθώ όσους περισσότερους αγώνες μπορώ. Ολων των τμημάτων του.
Δεν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά μιας και ο πατέρας μου, Βασίλης Ζέρβας, ως πολιτικός μηχανικός είχε εκπονήσει τα σχέδια και πλέον ως πρόεδρος, εξόφλησε την αγορά του οικοπέδου της Τούμπας. Τον Ιούλιο του ‘67 ξεκινούσε τα έργα, "για ένα γήπεδο αντάξιο της ιστορίας του", όπως είχε δηλώσει τότε.
Ήταν αυτός, που εκ μέρους του ΑΣ ΠΑΟΚ, είχε τρέξει τη μελέτη για το γήπεδο της Τούμπας στη δεκαετία του 1950. Οι μεγάλες ομάδες γίνονται σε μεγάλα γήπεδα. 50 χρόνια μετά ήρθε η ώρα της νέας Τούμπας.
Προσωπικά ως τεχνικός σύμβουλος του ΑΣ ΠΑΟΚ μόχθησα για την ανέγερση του κλειστού γηπέδου στο Φοίνικα, τη δεκαετία του 1990.
Επιθυμώ λοιπόν νίκες, τίτλους και νέο γήπεδο για την ομάδα μου.
Ως δήμαρχος Θεσσαλονίκης όμως θα εργαστώ για την ευόδωση των στόχων όλων των ομάδων. Ένα νέο, σύγχρονο «Κλεάνθης Βικελίδης» μπορεί να αλλάξει τη μορφή της περιοχής, τη δυναμική της. Το ίδιο και ένα γήπεδο του Ηρακλή, που τόσα χρόνια, δίκαια, το ζητάει.
Δεν μπορώ να ξέρω αν οι οπαδικές προτιμήσεις ενός υποψήφιου δημάρχου επηρεάζουν κάποιους είτε θετικά είτε αρνητικά. Θεωρώ τίμιο και ειλικρινές να γνωρίζουν όλοι καθαρά τις απόψεις αυτού που καλούνται να επιλέξουν. Άνευρες πολιτικά ορθές απαντήσεις, πως «υποστηρίζω την Εθνική Ελλάδας» για μένα είναι υπεκφυγές. Όσοι έχουν δουλέψει στον αθλητισμό, και ιδιαίτερα στον ερασιτεχνικό αθλητισμό γνωρίζουν καλά ότι τα καλά αποτελέσματα αγωνιστικά αλλά και σε υποδομές έρχονται με τον προσωπικό μόχθο των παραγόντων, των οπαδών, των ανθρώπων της κάθε ομάδας, του κάθε συλλόγου.
Είμαι δίπλα σε κάθε δίκαιο αίτημα κάθε ομάδας, κάθε αθλητικού συλλόγου. Χαίρομαι την «καζούρα» μετά από τους αγώνες, τις νίκες και τις ήττες. Αλλά είμαι περήφανος για τις επιτυχίες της ομάδας μας αλλά και του αθλητισμού αυτής της πόλης. Της πόλης που υπήρξε πρωτοπόρος αλλά και πρωταγωνιστής σε πολλά αθλήματα στην ιστορία της.
Παναγιώτης Ψωμιάδης «Δύναμη Πολιτών»
Μια φορά ΠΑΟΔ, πάντα ΠΑΟΔ. Και επειδή θα νομίσετε πως θέλω να αποφύγω να απαντήσω ευθέως, σας λέω πως μέσα σε αυτό το ιστορικό σωματείο μεγάλωσα αθλητικά, μαζί με τον αδελφό μου το Διονύση. Όσο αφορά στις πιο δημοφιλείς ομάδες της Θεσσαλονίκης είχα πάντα μια πιο ιδιαίτερη σχέση, λόγω ποντιακής καταγωγής, με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς.
Στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 πήγαινα στο Καυτατζόγλειο και στο Χαριλάου για να δω τις μεγάλες δόξες της εποχής, τον Αϊδινίου, τον Χατζηπαναγή, τον Αλεξιάδη, τον Μπαλή, τον Κώστα Παπαϊωάννου, τον Κώστα Δράμπη, τον Κλήμη Γούναρη. Όσο αφορά στον ΠΑΟΚ, μη ξεχνάτε πως ο Διονύσης στα δύσκολα χρόνια διετέλεσε μέχρι και Πρόεδρος στην ΚΑΕ, βοηθήσαμε, στο μέτρο του δυνατού, να πατήσει το μεγάλο αυτό προσφυγικό σωματείο στα πόδια του.
Δέκα χρόνια στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας σταθήκαμε αρωγοί στο πλευρό όλων των ομάδων και εύχομαι να συνεχίσουν να κάνουν περήφανη τη Θεσσαλονίκη και τη Μακεδονία με τις επιτυχίες τους. Και είμαι υπερήφανος γιατί αυτές οι προσπάθειες αναγνωρίστηκαν από πολλούς, όπως για παράδειγμα από τον ΓΣ Ηρακλή, που το 2010 με τίμησε ανακηρύσσοντας με επίτιμο μέλος του Συλλόγου.
Με ρωτήσατε αν οι οπαδοί των ομάδων της πόλης μπορούν να επηρεάσουν το εκλογικό αποτέλεσμα ψηφίζοντας τον «δικό τους» υποψήφιο. Πιστεύω πως κανείς υποψήφιος δεν μπορεί να επενδύσει στην φίλαθλη προτίμηση του σε κάποια ομάδα. Γιατί ασφαλώς και θα αποσπάσει έναν αριθμό ψήφων, κινδυνεύει, όμως, να χάσει ανάλογο αριθμό από οπαδούς άλλων ομάδων. Ασφαλώς υπάρχει μια μερίδα συμπολιτών μας που επηρεάζεται από τις φίλαθλες προτιμήσεις μας. Τους καλώ, όμως, να κοιτάξουν κι άλλα πράγματα: Την αποτελεσματικότητα του καθενός από εμάς, το έργο μας, τι έχουμε κάνει για αυτή την πόλη και κυρίως τι μπορούμε να κάνουμε. Ούτως ή άλλως, την επόμενη μέρα, απόλυτη προτεραιότητα θα είναι η στήριξη όλων των ομάδων, χωρίς αποκλεισμούς.
Εφραίμ Κυριζίδης «Θεσσαλονίκη Θετικά»
Είμαι Ηρακλής, η ομάδα του πατέρα μου. Νομίζω ότι έχει το καλύτερο όνομα ποδοσφαιρικής ομάδας στον κόσμο, αλλά δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, αδικημένος, είναι στα κάτω του. Μακάρι στο γήπεδο να κέρδιζαν πάντα τα ονόματα και οι βαριές φανέλες. Αυτό λέω και για τη Θεσσαλονίκη: δεν φτάνει η ιστορία, πρέπει να ζούμε στο σήμερα και να κοιτάμε ψηλά.
Εύχομαι να ξαναμπεί με το δεξί στους κορυφαίους (μην πάει ο νους σας στα πολιτικά!), να μη βιαστεί να μεγαλώσει αλλά να φτιάξει βάσεις (γι αυτό χαίρομαι με την Κ19) και να μας δίνει νίκες ως γηραιός σε εισαγωγικά και νέος στην πράξη.
Τα πάντα παίζουν ρόλο όταν διαλέγουμε πρόσωπα. Έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι οι κοινωνίες, θέλουμε να ζούμε μ’αυτούς που μας μοιάζουν, που μιλούν την ίδια γλώσσα (μεταφορικά και κυριολεκτικά) με μας. Το ζήτημα είναι ποια είναι τα πιο σπουδαία και ποια δευτερεύοντα όταν είναι να διαλέξουμε. Όπως με τις ή τους συντρόφους μας -πιστεύετε ότι αν διάλεγα τη γυναίκα μου μόνο επειδή είναι μελαχροινή, θα είχα σοβαρές πιθανότητες να ευτυχήσω στο γάμο μου;
Όποιος σκέφτεται τη Θεσσαλονίκη Θετικά, αγαπάει την ομάδα του και ξέρει ποιο είναι το καλύτερο για την πόλη της ομάδας του!
Χάρης Αηδονόπουλος «Συνέργεια Πρώτα η Πόλη μας»
Ως αντιδήμαρχος αθλητισμού έβγαλα λεύκωμα για τα 90χρόνια του Άρη, το ίδιο και για τα 80 χρόνια του ΠΑΟΚ ενώ διετέλεσα για δυόμισι χρόνια άμισθος πρόεδρος στο Καυταντζόγλειο Στάδιο που φιλοξενεί εδώ και 55 χρόνια τον Ηρακλή. Λόγω της ποντιακής μου καταγωγής νιώθω κοντά στον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Έχοντας ασθενείς σιδηροδρομικούς υπαλλήλους εκτίμησα τον Θερμαϊκό ενώ ο ΒΑΟ μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής λόγω των επιδόσεών του στον κλασικό αθλητισμό. Ως γέννημα θρέμμα Σαλονικιός πρόλαβα τον ΠΑΟΔ και είχα τη χαρά ως αντιδήμαρχος αθλητισμού να ξεκινήσω το μπάσκετ με καρότσι από τη ΜΕΝΤ. Από παιδί ήμουν αθλητής χιονοδρόμος και κατόπιν εκπαιδευτής και συνεχίζω στους αγώνες παλαιμάχων. Με τις προπονήσεις και τους αγώνες να γίνονται Σαββατοκύριακα, δεν χωρούσε το ποδόσφαιρο... Ως αντιδήμαρχος Θεσσαλονίκης γιόρτασα τη νίκη της Εθνικής μας στη Λισαβόνα. Όταν ο πατέρας μου με πήγαινε μικρό στο γήπεδο αντί να βλέπω τον αγώνα διάβαζα τα Μίκυ Μάους της εποχής- τα προμηθευόμασταν για κάθισμα- έτσι εξηγούνται όλα…
Ο πατέρας μου είναι Αρειανός -από πριν τον πόλεμο- γιατί γεννήθηκε στην περιοχή Χαριλάου, ο Κούρο- ο σκύλος μου- έχει τα χρώματα του ΠΑΟΚ και η σημαία μας, που την τιμώ, έχει τα χρώματα του Ηρακλή.Έχω ασθενείς και φίλους παλιούς ποδοσφαιριστές όλων των ομάδων της Θεσσαλονίκης και πανηγυρίζω για κάθε επιτυχία Θεσσαλονικιώτικης ομάδας σε κάθε άθλημα. Πανηγύρισα ως νεαρός το κύπελλο του ΠΑΟΚ το 1976 υπό την διοίκηση του οικογενειακού φίλου Γιώργου Παντελάκη. Εύχομαι κάθε ομάδα της Θεσσαλονίκης να προκόψει -με γνώμονα το ευ αγωνίζεσθαι και την ευγενή άμιλλα.
Ξεκίνησα από νεαρή ηλικία την πορεία μου στην τοπική αυτοδιοίκηση και οι συμπολίτες μου με τίμησαν με την επιλογή τους σε επτά συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις. Θεωρώ πως δε «μέτρησαν» οι οπαδικές προτιμήσεις. Η εκμετάλλευση του οπαδικού αισθήματος δεν πρέπει να υπάρχει ούτε στην τοπική αυτοδιοίκηση ούτε στην κεντρική πολιτική σκηνή. Η ιδέα του αγνού οπαδισμού μου είναι ιδιαίτερα αρεστή, όχι όμως η καπηλεία του φίλαθλου ιδεώδους.
Γρηγόρης Ζαρωτιάδης Δημοτική Κίνηση «Υψίπολις»
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είμαι «Άρης». Όλος ο οικογενειακός μου περίγυρος ήταν φίλοι του «Άρεως», αν και προσφυγικής καταγωγής οικογένεια. Και δεν ήσαν απλώς φίλοι του «Άρεως», αλλά «πετσιά». Ο ίδιος φόρεσα την κίτρινη φανέλα ως καλαθοσφαιριστής της ομάδας εφήβων του Άρη και είμαι διακριτικός επισκέπτης στο Χαριλάου.
Δεν εγκατέλειψα αυτήν τη συνήθεια ακόμη και όταν η ομάδα έπαιζε στην γ΄ και β΄ εθνική.
Αυτό που χρειάζεται ο σύλλογος είναι ηρεμία, συγκεκριμενοποίηση των στόχων του και ένα σχέδιο για τα επόμενα χρόνια. Οι διοικούντες δεν πρέπει να παρασυρθούν σε ευκαιριακές κινήσεις, ούτε και να προσκολληθούν σε κάποιο «άρμα». Αντιλαμβάνομαι την πίεση που υπάρχει λόγω της εκτίναξης του ΠΑΟΚ, αλλά αυτό πρέπει να λειτουργήσει θετικά στην οικογένεια του συλλόγου και όχι αυτοκαταστροφικά.
Ο στείρος ανταγωνισμός που διακατέχεται από οπαδική εμπάθεια αποπροσανατολίζει και ακυρώνει κάθε θετικό στόχο.
Πρόκειται για μια λανθασμένη ελιτίστικη άποψη που κυκλοφορεί ευρέως, αλλά αν την εξετάσει κανείς από πιο κοντά καταλαβαίνει αμέσως ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Από την άλλη είναι φανερό ότι αυτήν τη στιγμή γίνεται συστηματική προσπάθεια διάχυσης φασιστικών «ιδεών» στα ελληνικά γήπεδα. Για την καταπολέμηση του φαινομένου θα καταθέσουμε ως δημοτική αρχή μια σειρά προτάσεων προς τους συλλόγους της πόλης.
Μιχάλης Τρεμόπουλος «Οικολογία – Αλληλεγγύη»
Υποστηρίζω την ομάδα που ζει για το παιχνίδι μέχρι το τελευταίο λεπτό, τηρεί φανατικά το φερ πλέι, θέλει να κερδίζει μα ξέρει και να χάνει, δεν ψάχνει εύκολες δικαιολογίες "εκτός" και δεν κάνει πολιτική μέσα από τον αθλητισμό.
Γνωρίζω ότι η προτίμηση των υποψηφίων συνυπολογίζεται από αρκετούς και ότι κάποιοι μάλιστα την έχουν κάνουν σημαία, προσδοκώντας στήριξη από παράγοντες και φίλαθλους. Δεν απευθύνομαι όμως σε ανθρώπους που είναι πρώτα οπαδοί αλλά σε σκεπτόμενους πολίτες, με κρίση και γνώμη, που τα πάθη τους τα χαίρονται μα δεν τους πνίγουν.
Μικρός έπαιζα μπάσκετ στη ΧΑΝΘ και σκάκι στον Γαλαξία, έκανα δισκοβολία στον Ηρακλή και ποδηλασία με τον Μιχάλη Κάσπαρη ενώ ο πατέρας μου έφτιαξε την ανατολική κερκίδα (θύρα 2) στο γήπεδο του Άρη.
Ενοχλούμαι από τον φανατισμό και τη βία ή όταν δεν υπάρχει στην πόλη μου συνεννόηση απέναντι στο «ΠΟΚ». Όταν μια ομάδα υποβιβάζεται, χάνει η πόλη ως σύνολο -και η οικονομία της. Γι’ αυτό και επιλέγω το σκάκι.
Γιώργος Ρακκάς «Μένουμε Θεσσαλονίκη»
Πιτσιρικάς ήμουν Άρης, στο μπάσκετ, γιατί έπαιζα κι εγώ καμιά δεκαετία σε παιδικές και εφηβικές ομάδες. Στο ποδόσφαιρο ήμουν πάντοτε σκράπας, αν και έπαιζα αυτό της αλάνας, που έτρεχες πάνω κάτω, και ταυτόχρονα έκανες τον παίκτη, τον διαιτητή, το κοινό. Μετά ξεκίνησε η πολιτική ευαισθητοποίηση, τα διαβάσματα και οι άλλες της δραστηριότητες, και αποστασιοποιήθηκα από τα ομαδικά σε βαθμό που μου φαινόταν κάπως παράταιρα.
Κράτησα, βέβαια, λόγω δημοκρατικών πατριωτικών πεποιθήσεων την αγάπη για την Εθνική Ελλάδος: Συγκρατώ πιο πολύ (πέρα από το πανευρωπαϊκό του 2004 στο ποδόσφαιρο) το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που πήραμε το 2005, και τη νίκη εναντίον της Αμερικής το 2006, γιατί το 1987 ήμουν μικρός, έξι χρονών τότε, και θυμάμαι μόνο μερικές έντονες εικόνες και συναισθήματα, τον κόσμο που πανηγύριζε κλπ.
Η νίκη μας κόντρα στις ΗΠΑ, μάλιστα, θεωρώ ότι αντιπροσωπεύει και ένα πρότυπο βαθύτερο από το αθλητικό, αντιστασιακό: Το πώς αυτός ο πολύ ελληνικός συνδυασμός της ομαδικότητας, της παλικαριάς και της υψηλής στρατηγικής, μπορεί να μας οδηγήσει εμάς τους Έλληνες να ανατρέψουμε συσχετισμούς ισχύος εξαιρετικά άνισους και φαινομενικά ακλόνητους, που μας φράζουν τον δρόμο προς το μέλλον. Το πρόβλημα είναι ότι αυτήν μας την αρετή, την αντιστασιακή, την θυμόμαστε εξαιρετικά σπάνια· συνήθως κατατριβόμαστε ως έθνος με τον αρνητικό μας εαυτό …
Για την Εθνική, τι να ευχηθώ; Αυτό που εύχονται όλοι, να περάσει αυτή η δεκαετής ανομβρία των τίτλων στις μεγάλες διοργανώσεις.
Για την πολιτική επιρροή των οπαδικών: Την περίοδο των παχιών αγελάδων, η ένταξη η οπαδική έπαιζε πολύ μεγάλο ρόλο στις πολιτικές προτιμήσεις, παντού. Σήμερα, που τα προβλήματά μας είναι τεράστια, υπαρξιακά, δεν ξέρω αν ισχύει πια. Δεν πιστεύω, για παράδειγμα, ότι για τον κόσμο του ΠΑΟΚ, έχει περισσότερη σημασία που ο Ε. Τσακαλώτος ή ο Κ. Ζουράρις υποστηρίζουν την ομάδα, από το γεγονός ότι ταυτίστηκαν με μια πολιτική γενικής λεηλασίας της χώρας, την Συμφωνία των Πρεσπών κλπ.
Από την άλλη, βέβαια, έχει εμφανιστεί κι ένα φαινόμενο «ολιγαρχών», προέδρων που εκμεταλλεύονται την κινητοποιητική ισχύ των ομάδων τους, για να διεκδικήσουν απευθείας εξουσία και επιρροή μέσα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα γενικής απαξίωσης των κοινών. Αυτό το φαινόμενο, ξέρετε, είναι σύμπτωμα διαλυμένης χώρας, συμβαίνει πιο πολύ σε μπανανίες...
Σπύρος Βούγιας «ΠΟΛΗχρωμη Θεσσαλονίκη»
«Ο Ηρακλής δεν είναι πια μπανάλ». Αυτό τον τίτλο είχε το πρώτο μου ποδοσφαιρικό αφήγημα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Προοπτική» τον Ιούλιο του 1984. Αναφερόταν στην αγαπημένη μου ομάδα, παίζοντας με το όνομα του περιβόητου, εκείνη την εποχή, μπαρ «Μπανάλ¨, του Ηρακλή Δούκα. Συσχέτιζε την ποίηση με την ποδοσφαιρική μαγεία του Χατζηπαναγή και τη γλυκιά μελαγχολία μετά τη λήξη του παιχνιδιού τα Κυριακάτικα απογεύματα στο Καυτατζόγλειο (Θύρα 4 απ’ τη μεριά της πόλης).
Ηρακλής έγινα στην αρχή, από παιδική πονηριά. Είχα δύο αγαπημένους θείους, έναν Παοκτζή κι έναν Αρειανό, που προσπαθούσαν να με δελεάσουν να επιλέξω την ομάδα τους, παίρνοντάς με στο γήπεδο κάθε Κυριακή, ο ένας στην Τούμπα και ο άλλος στου Χαριλάου. Για να μη στεναχωρήσω κανέναν απ’ τους δύο αλλά και για να εξασφαλίσω τη συνεχή ποδοσφαιρική απόλαυση, δήλωσα Ηρακλειδέας κι έτσι ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι.
Αργότερα, στα τέλη της θαμπής δεκαετίας του ’70, είδα τον Ηρακλή του Χατζηπαναγή στο Καυτατζόγλειο και, από τότε, αγάπησα οριστικά αυτή την ομάδα. Γιατί, βλέποντας τις χορευτικές κινήσεις αυτού του παίκτη μέσα στο γήπεδο, με τις ιδιοφυείς προσποιήσεις, τις βέβηλες πάσες και τις απίθανες επινοήσεις του, μπορούσα να βρω τα σπάνια στοιχεία που αναζητούσα πάντοτε στην τέχνη και τη ζωή: τη δύναμη της φαντασίας, την αναίρεση του ακατόρθωτου, την υπέρβαση της λογικής, την ευκολία του προφανούς.
Από τότε έγιναν πολλά και η ιστορική αυτή ομάδα, χωρίς πολιτικά στηρίγματα και διαπλεκόμενες διασυνδέσεις, αδικήθηκε, διώχθηκε αμείλικτα και έπεσε στην τρίτη κατηγορία, απ’ όπου, ξεκινώντας πάλι απ’ την αρχή, ανέβηκε φέτος στη δεύτερη και προσπαθεί να γυρίσει εκεί όπου δικαιωματικά ανήκει, στην πρώτη Εθνική, επιστρέφοντας από ένα είδος αθλητικής εξορίας. Αλλωστε, από τότε έγραφα πως ο Ηρακλής ήταν μια παραλλαγή της περίπτωσης του «ΚΚΕ εσωτερικού» στο χώρο του ποδοσφαίρου με την ιδιαίτερη ποιότητα, τους ήπιους τόνους,τις άδικες ήττες και τη σκληρή, ενοχική αυτοκριτική.
Ευχομαι, λοιπόν, στην ομάδα μου να ξαναγυρίσει στη μεγάλη κατηγορία και να ξαναγεμίσει το Καυτατζόγλειο, όπως εκείνη την αξέχαστη μέρα του ’83, νομίζω, που έγινε το απόλυτο ρεκόρ προσέλευσης φιλάθλων στη πόλη μας, σε ένα παιχνίδι Ηρακλή- Παναθηναϊκού (1-0 με γκολ του Ζαφειρίδη). Ωστε να επιβεβαιωθεί αυτό που όλοι ξέρουμε: ότι, δηλαδή, οι Ηρακλειδείς (οι «γρηές») είμαστε πάρα πολλοί και πως, όταν μας δοθεί η δυνατότητα, μπορούμε να κάνουμε θαύματα, όπως για παράδειγμα να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε τις εκλογές στο Δήμο Θεσσαλονίκης.
Γιάννης Νασιούλας «Νέα Αρχή για τη Θεσσαλονίκη»
Συμμερίζομαι το πάθος των φιλάθλων και δη των Ελληνίδων και των Ελλήνων της Θεσσαλονίκης για τον Ηρακλή, τον Άρη και τον ΠΑΟΚ. Αγαπώ και τα άλλα ιστορικά και τοπικά αθλητικά σωματεία: υπήρξα μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΒΑΟ και έκανα και ένα φεγγάρι Γενικός Γραμματέας της Ενώσεως Ποδηλατικών Σωματείων Μακεδονίας-Θράκης. Το φίλαθλο πνεύμα φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά και δημιουργεί ταυτίσεις που υπερβαίνουν τις τάξεις και την πολιτική απανθρωπιά. Επίσης, τα σωματεία και οι ενώσεις προσφέρουν στους ανθρώπους μια δίοδο δημιουργικής έκφρασης, σε μια Ελλάδα που δεν έχει καταφέρει να επενδύσει στην κοινωνική ανάπτυξη στις γειτονιές.
Αν και αθλούμαι συστηματικά, δεν ξέρω πολλά για τις ομάδες. Όταν βλέπω τους πολιτικούς να βγάζουν σέλφι στα γήπεδα με το οπαδικό κασκόλ στο λαιμό, γίνομαι καχύποπτος. Και όταν τους ακούω να γίνονται λιοντάρια για τις αδικίες του αθηνοκεντρικού κράτους εις βάρος των αγαπημένων μας ομάδων, ερωτώ: που ήσασταν, «γενναίοι», όταν μαχαιρώναν την Μακεδονία και αφήναν την πόλη της Θεσσαλονίκης «στην απέξω» επί δεκαετίες;
Τουλάχιστον ο φίλαθλος λαός βγαίνει μαζικά στους δρόμους για την ομάδα που αγαπά: μακάρι να δούμε αυτό τον λαό μπροστάρη και στον άλλο αγώνα όπου θα κριθούν όλα: να πάρουμε πίσω την πατρίδα μας από τα πολιτικά μηδενικά, που έστησαν το παιχνίδι και πούλησαν τον αγώνα: δαγκώνουν την Ελλάδα και την πονούν.
Βασίλης Μωϋσίδης «ΘεσσαλοΝΙΚΗ των πολιτών»
Είναι αλήθεια πώς από μικρό παιδί πραγματικά λατρεύω τον αθλητισμό και ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο χωρίς όμως ακρότητες φανατισμό και οπαδικά συνθήματα . Προσπαθώ πάντα να κρατηθώ μακριά από κάθε τι που εμπεριέχει φανατισμό και μίσος μέσα από τον αθλητισμό. Η Θεσσαλονίκη ευτύχησε να έχει τρεις ομάδες μεγάλες όπως συνηθίζεται να λέγεται τον ΠΑΟΚ τον Άρη και τον Ηρακλή η ευτυχής συγκυρία για φέτος κάτι που ομολογουμένως διαφαίνεται για την πόλη μας είναι ότι το πρωτάθλημα θα έρθει πράγματι εδώ στην Θεσσαλονίκη μας στην Μακεδονία πράγμα που ο υγιής φίλαθλος κόσμος έχει να δει 34 χρόνια Έτσι λοιπόν και εγώ ως αγνός φίλαθλος και υποστηρίζοντας από παιδί την ομάδα του ΠΑΟΚ θα χαρώ με όλους τους συμπολίτες μου για την επιτυχία αυτή Φυσικά χωρίς αυτό να φαίνεται διπλωματικός ελιγμός το ίδιο θα χαιρόμουν και αν αυτό συνέβαινε και με τις άλλες δύο ομάδες της πόλης μας για αυτό λοιπόν σίγουρα χρειαζόμαστε όλες τις ομάδες μας ισχυρές και ανταγωνιστικές απόλυτα απέναντι στο άλλοτε κραταιό ποδοσφαιρικο κατεστημένο της χώρα μας
Προσωπικά πιστεύω ότι οι οπαδικές προτιμήσεις των υποψηφίων δεν θα πρέπει να απασχολούν τους ψηφοφόρους του δήμου Θεσσαλονίκης γιατί ο καθένας από εμάς έχει μία προτίμηση σε κάποια από τις ομάδες της πόλης μας νομίζω ότι η προτίμηση αυτή δεν πρέπει να επηρεάζει τους πολίτες για την εκλογή δημάρχου στην Θεσσαλονίκη αυτό που οι πολίτες πρέπει να κρίνουν είναι η ικανότητα στο να μπορεί ο δήμαρχος να διοικεί και να διαχειρίζεται τα του δήμου και να είναι αληθινός και όχι αληθοφανής απέναντι τους . Προσωπικά πιστεύω ότι σήμερα περισσότερο από ποτέ οι πολίτες αυτής της πόλης διεκδικούν την καθημερινότητά τους την οποίαν με ιδιαίτερο κόπο και μόχθο κερδίζουν μέσα από αυτήν την παρατεταμένη κρίση στην οποίαν διήλθε η χώρα μας και φυσικά εύλογο είναι οι πολίτες γενικά να επικεντρώνονται στα προς το ζην και να μην φανατίζονται σε κάθε περίπτωση μέσα από τον αθλητισμό ο αθλητισμός όσο και ανταγωνιστικός να είναι και να φαίνεται πρέπει πάντα να κινείται στα πλαίσια της ευγενούς άμιλλας.
Γιάννης Κουριαννίδης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική»
Θα έλεγα πως οι οπαδικές προτιμήσεις δεν είναι δυστυχώς το μόνο άσχετο κριτήριο που κάποιοι λαμβάνουν υπόψη τους για το ποιον θα ψηφίσουν, όχι μόνο αυτοδιοικητικά αλλά και σε άλλες θεσμικές εκπροσωπήσεις.
Όσον αφορά τη δική μου προτίμηση, λόγω της ποντιακής καταγωγής μου και της γενικότερης ευαισθητοποίησής μου στα εθνικά ζητήματα, πάντοτε ευχόμουν το καλύτερο για ομάδες με ιστορική αναφορά στις αλησμόνητες πατρίδες του Ελληνισμού (Απόλλων Καλαμαριάς, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Πανιώνιος κ.α.).
Δεν σας κρύβω ότι είχα μια ελπίδα ότι στους δύο τελικούς κυπέλλου στο ποδόσφαιρο μεταξύ ΠΑΟΚ και ΑΕΚ πως οι διοικήσεις των δύο ομάδων θα σέβονταν την ιστορία των συλλόγων τους και θα καλλιεργούσαν ένα ενωτικό κλίμα μεταξύ των οργανωμένων οπαδών και γιατί όχι να τους οδηγούσαν ακόμη και σε μία κοινή κερκίδα! Δυστυχώς, αφέθηκε αυτή η διπλή ευκαιρία να οδηγηθεί στον βαθύτατο διχασμό των φιλάθλων δύο ιστορικών ομάδων με αποτέλεσμα τα θλιβερά επεισόδια και ένα χάσμα που πλέον πολύ δύσκολα θα γεφυρωθεί.
Αυτό είναι κρίμα. Κάποια στιγμή θα πρέπει να υπερβούμε αυτές τις ανόητες και άσκοπες αντιπαραθέσεις, ώστε άνθρωποι που φιλοδοξούν να θεραπεύσουν παθογένειες ετών στον αθλητισμό, να σταθούν στο ύψος των απαιτήσεων. Ποτέ δεν είναι αργά.
Πέτρος Λεκάκης «Θεσσαλονίκη Πρώτη»
Είμαι Άρης. Φίλαθλος. Θα χειροκροτήσω δηλαδή τις νίκες και του ΠΑΟΚ και του Ηρακλή. Αρκεί να μην είναι εις βάρος μας!
Για την ομάδα μου εύχομαι νίκες, αθλητικές και καθαρές όπως πάντα. Και χαρές για τον κιτρινόμαυρο κόσμο.
Όντως κάποιοι συμπολίτες μας μπορεί να έχουν ως κριτήριο επιλογής Δημάρχου την οπαδική του τοποθέτηση. Αλλά εγώ, δίχως όπως είδατε να κρύβω ποια ομάδα υποστηρίζω, απευθύνομαι σε όλους τους πολίτες. Δεν κοιτάω ποια ομάδα υποστηρίζουν, όπως και ποιο κόμμα ψηφίζουν κλπ. Η αυτοδιοίκηση είναι πάνω από αυτά. Είναι για να βρίσκει σημεία συγκλίσεων. Είμαστε η κατ’ εξοχήν αυτοδιοικητική πρόταση για τη Θεσσαλονίκη. Εμείς έχουμε κάνει πράξη την ενότητα και αυτό θα συνεχίσουμε. Διότι ενωμένη η Θεσσαλονίκη μπορεί να φθάσει ψηλά, να γίνει Πρώτη Πόλη.
Σε ότι αφορά τους υπόλοιπους υποψηφίους, όπως είναι γνωστό, ο υποψήφιος δήμαρχος με την παράταξη "Η Θεσσαλονίκη είναι το μέλλον", Γιώργος Ορφανός, είναι οπαδός της ομάδας του ΠΑΟΚ, ενώ τις οπαδικές του προτιμήσεις δεν έχει δηλώσει δημόσια ο υποψήφιος του ΚΚΕ, Σωτήρης Ζαριανόπουλος.
.jfif)
