Δεν σταματάς να αγαπάς κάποιον όταν φεύγει, αλλά όταν φεύγεις εσύ!!!

Λένε, ότι δεν σταματάς να αγαπάς κάποιον όταν φεύγει, αλλά όταν φεύγεις εσύ. 

Εσύ λοιπόν, σταμάτησες να με αγαπάς γιατί έφυγες κι εγώ...
συνεχίζω να σε αγαπώ γιατί έμεινα. Και ποιο το όφελος σε όλο αυτό; Κανένα.

Εσύ προχωράς μπροστά κι εγώ κάνω ότι προχωρώ. Και στην πορεία μου, κάνω στάσεις. Κοιτάζω πίσω μου μην και τυχόν σε δω να έρχεσαι. Κι όσο γυρίζω πίσω, βλέπω τη σκιά μου μόνο. Εσύ πουθενά. Σκουπίζω τα δάκρυά μου, σφίγγω τις γροθιές μου και κάνω να προχωρήσω, μα στα πόδια μου έχω βαρίδια. Βήματα χελώνας. Τι με κρατάει πίσω;

Προσπαθώ να καταλάβω αυτό το “τι”. “Θα γυρίσει” ακούω μια φωνή να μου λέει..
Πού θα γυρίσει; Σε ποια θα γυρίσει; Πού θα είμαι τότε εγώ και ποια θα είμαι;
Δεν έχω να σου δώσω απαντήσεις.

Κοιτάζω τις φωτογραφίας σου. Σε άλλες γελάς, σε άλλες φλερτάρεις, σε άλλες είσαι σκυθρωπός.. σε άλλες χαμένος στις σκέψεις σου.
Σε ποια από όλες να πιαστώ; Σε ποια από αυτές να πω “τέρμα”; Σε ποια από όλες αυτές να πονέσω, να σε σκεφτώ, να σου πω..

Μα δεν έχω και λόγια να σου πω. Δεν έχω σκέψεις. Σε είχα ξεχάσει, σε είχα αφήσει στο πίσω μέρος του μυαλού μου, εκεί που δεν σε άγγιζε κανείς. Ένα κλικ κι ήρθαν όλα πίσω. Έκατσες στο θρόνο σου και κυριαρχησες, άλλη μια φορά.
Κι αν όπως λένε είναι κύκλος οι σχέσεις, για εμάς, δεν έκλεισε κι ας φοβάμαι να τον αγγίξω πάλι.

Θα πονέσω ξανά, θα κλάψω ξανά, κι αν την πρώτη φορά έσπασα σε κομμάτια, τώρα θα γίνω θρύψαλα, από αυτά που δεν ξανακολλούνται.
Κι αν με ρωτήσεις αν το θέλω, ναι θα σου πω..

Ναι, μπας κι έτσι καταφέρω να φύγω από εσένα. Μπας κι έτσι χαθούν όλα. Μπας κι έτσι μπορέσω να πάρω άλλη μια ανάσα.
Να μπορώ να περπατώ χωρίς να σε σκέφτομαι. Να ζω χωρίς εσένα. Να γίνω εκείνη που ήμουν πριν σε γνωρίσω, πριν με πονέσεις, πριν κλάψω.

Να γίνω πάλι εγώ..

Θέμιδα Κυριακάκη