υπάρχει για αρκετά χρόνια, εκτιμάται ότι στην προσεχή δεκαετία θα τα δώσει όλα και θα σηματοδοτήσει μια νέα γενιά υπαλλήλων το 2010 που θα έχει οριστικά κάνει τον κύκλο της.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεως, ο υπαλληλάκος δεν είναι συνώνυμο του υπαλλήλου, αλλά διακριτή υποκατηγορία.
Ο υπαλληλάκος είναι πάντα ιδιωτικός υπάλληλος, μη φανταστείτε όμως καμιά μεγάλη πολυεθνική και τέτοια πράγματα.
Συνήθως δουλεύει σε μεγάλα καταστήματα επίπλων, λευκών ειδών, ειδών υγιεινής και άλλα που σχετίζονται με τη βελτίωση/διακόσμηση της κατοικίας.
Δεν είναι πωλητής, διακοσμητής, designer ή οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να προσφέρει την ελάχιστη χαρά της δημιουργίας.
Κάνει τις αγγαρείες στο ταμείο, στο computer, σηκώνει τηλέφωνα στα οποία ποτέ δεν μπορεί να φανεί χρήσιμος, απλά λέει ένα "moda bagno παρακαλώ" και μετά μεταβιβάζει το τηλεφώνημα σε κάποιον πιο ειδικό (πόσο ειδικός πια πρέπει να είσαι για να ξέρεις να κατατοπίσεις τον πελάτη πώς να έρθει στο μαγαζί).
Ο υπαλληλάκος είναι παραγωγικός χωρίς να είναι δημιουργικός. Γι αυτό και παίρνει μετά βίας 400-500 ευρώ το μήνα. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι μια ειδικευμένη περίπτωση ενός ενεργητικού Χασάν 1ης ταχύτητας.
Οι άνδρες συνήθως έχουν διακριτικό μουσάκι, οι γυναίκες έχουν σπαστά μαλλιά. Είναι και στις δυο περιπτώσεις μελαχρινοί και άσχημοι, με μονίμως συστελλόμενες τις κόρες των ματιών. Έχουν κοιλίτσα.
Ηλικιακά κυμαίνεται περί των 20-28 ετών, αν και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων η ασθένεια εκδηλώνεται μέχρι τα 35,40 ή και 50 ακόμα.
Αυτό συμβαίνει γιατί καθώς ο υπαλληλάκος μεγαλώνει, ωριμάζει και συνειδητοποιεί πλήρως ότι είναι ανίκανος για οποιαδήποτε άλλη δουλειά. Περισσότερες ευθύνες δε θέλει, περισσότερη δουλειά ούτε, ενώ η οικοδομή είναι για τύπους πιο σκληρούς από αυτόν.
Δεν έχει φιλοδοξίες, δεν παίρνει πρωτοβουλίες, δε σκέφτεται, βολεύεται στο μικροαστισμό του και παραμένει στην ίδια θέση, στο ίδιο περιβάλλον, να βλέπει τις ίδιες φάτσες και να κάνει τα ίδια ακριβώς πράγματα για 30 χρόνια.
Αν του αλλάξεις την καρέκλα που κάθεται, μπορεί να μπερδευτεί και να μην αποδίδει πλέον τόσο καλά.
Το ίδιο παθαίνει και αν αλλάξει ποτέ μάρκα τσιγάρα, αν αντί για γυαλιά βάλει φακούς επαφής, αν του βάλεις μια παραπάνω κουταλιά ζάχαρη στον καφέ του, αν για πρωινό φάει τρεις φέτες ψωμί με μέλι αντί για δύο.
Το χαμηλό νοητικό επίπεδο του υπαλληλάκου είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο, γι αυτό και ο ίδιος ουδέποτε είχε πολλές απαιτήσεις από τον εαυτό του.
Τελείωσε κάποιο ΤΕΕ μηχανογραφημένης λογιστικής ή χειρισμού υπολογιστών, πήγε στρατό αν ήταν άνδρας (όπου και του έβγαλαν τον αδόξαστο) και μετά κίνησε να πάει να βρει δουλειά, κάνοντας τον εργοδότη του να βλαστημάει την ώρα που τον προσέλαβε.
ΑΞΙΩΜΑ: Όταν ένας υπαλληλάκος πάει για το πρώτο interview στη δουλειά, πάντα παίρνει και τη μάνα του/της μαζί. Αυτό οφείλεται σε 2 λόγους συνήθως:
α) Ότι η μάνα είναι αυτή που φίλησε κατουρημένες ποδιές για να πάρει ο γιόκας/κορούλα της τη δουλίτσα και
β) Ότι ο υπαλληλάκος δεν έχει ακόμα κατορθώσει μετά από 20-25 χρόνια ζωής να αποκοπεί από την αγκαλιά της μανούλας.
Ο υπαλληλάκος χαρακτηρίζεται από μια ηλίθιας φύσεως τεμπελιά. Όχι οκνηρία, που κατά κάποιο τρόπο είναι μαγκιά (εφόσον το λες και το καυχιέσαι στη μάπα του αφεντικού - που σπάνια υπάρχει αφεντικό - ότι είσαι οκνηρός).
Η τεμπελιά αυτή μάλλον ακούει καλύτερα στο όνομα "φυγοπονία".
Αν δουλέψετε ποτέ μαζί με κάποιον τέτοιο, είναι πολύ εύκολο να το διακρίνετε: Έχει το κεφάλι πάντα χαμηλά και κάνει τρεις ώρες για μια δουλειά που ένας μέσης ευφυίας άνθρωπος θα έκανε το πολύ σαράντα λεπτά.
Αυτό βέβαια το κάνει γιατί νομίζει ότι έτσι θα περάσει η ώρα πιο γρήγορα και θα πάει μετά σπίτι να φάει μακαρονάδα. (κάτι σαν τον Καπαμαρού ένα πράγμα - Θεός)
Ο υπαλληλάκος ακούει mainstream dance μουσική (ναι, αυτή που παίζουν τα club της παραλιακής και ευθύνεται για τη διαστρεβλωμένη εικόνα που έχει ο κόσμος για την ποιότητα της ηλεκτρονικής και χορευτικής μουσικής σήμερα).
Ε, ήταν αναμενόμενο, δεν τον είχα και για πολλά πολλά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου