Θα μπορούσα να σε γονατίσω, Μα δεν ήθελα...

Ξέρουμε κι οι δυο ποιος έφταιξε, αλλά, δεν σε κατηγόρησα ποτέ, σε κανέναν. Ίσως γιατί έχω μάθει να σέβομαι τις επιλογές μου μέχρι το τέλος κι εσύ ήσουν μία απ’ αυτές. 

Ανέλαβα το δικό μου μερίδιο ευθύνης, αποδέχτηκα πως...
το μαζί μας δεν μπορεί να συνεχιστεί κι απλά αποχώρησα.

Αποχώρησα κι έγινα ξαφνικά αυτή που έφταιγε για όλα. Εκείνη που δεν ένιωσε, εκείνη που δεν άντεξε και λιποτάκτησε. Εκείνη που ευθύνεται, που θα έπρεπε να πνίγεται από ενοχές. Είπες πολλά κι όμως, από μένα πήρες μόνο σιωπή…

Σιωπώ, όχι γιατί δεν ξέρω τι να πω, όχι γιατί φοβάμαι να σε αντιμετωπίσω. Σιωπώ, έχοντας όμως το θάρρος να σε κοιτώ στα μάτια, αντίθετα με σένα που το αποφεύγεις επιμελώς. Αλήθεια, έχεις ποτέ σκεφτεί, πόση αλήθεια κρύβει το ότι το βλέμμα σου δεν αντέχει να συναντήσει το δικό μου;

Είναι αστείο, που κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν πως αυτός που δεν μιλά, είναι ο φταίχτης. Είναι αστείο, γιατί ξέρω. Είναι αστείο γιατί ξέρεις. Ή τουλάχιστον θα έπρεπε να ξέρεις. Τα λάθη, οι ενοχές και η προδοσία, βρίσκονται στη δική σου τσέπη, εκεί που ανήκουν. Γιατί συνεχίζεις άραγε; Ποιον προσπαθείς να πείσεις;

Δεν θα πω ψέματα. Δεν είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολο να ακούω και να μαθαίνω όσα λες για μένα και να μην αντιδρώ. Όσα κι αν ακούω όμως, δεν προσπάθησα ούτε μία φορά να υπερασπίσω τον εαυτό μου, ξεστομίζοντας την αλήθεια. Μια αλήθεια που ξέρουμε μόνο οι δυο μας. Σκέψου λοιπόν… γιατί ενώ μπορούσα να σε γονατίσω, επέλεξα να φύγω;

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου