Παράξενη κοπέλα σου λέω, αδερφέ!!!

Ήταν μια διαφορετική φτιαξιά από τις συνηθισμένες.

Δεν είχε τίποτα που να σου θύμιζε κάποια άλλη που μπορεί να είχες γνωρίσει.
Τα μάτια της...
μια γινόντουσαν αγριεμένες θάλασσες και μια λαμπύριζαν σαν σκανταλιάρικο παιδί.

Και κάπου ενδιάμεσα ο έρωτας.

“Τι παράξενη κοπέλα είσαι εσύ” της τραγουδούσα κι εκείνη έκανε πως δεν άκουγε.

Ούτε τα “σ’αγαπώ” έκανε πως άκουγε.

Ούτε το πόσο όμορφη, πόσο ξεχωριστή ήταν.

Θύμωνε εύκολα, γελούσε δύσκολα, χαμογελούσε πάντα.

Κάποιες φορές πικρά, κάποιες μελαγχολικά, μα εκείνες τις λίγες που το χαμόγελο φώτιζε και τα μάτια της, τότε χανόσουν μέσα της.

Δεν μπορούσες να τη συγκρίνεις.

Δεν μπορούσες να την βάλεις σε καμιά κατηγορία, με καμία άλλη.

Δεν είχε τίποτα συνηθισμένο. Τίποτα που να μοιάζει.

Παράξενη κοπέλα σου λέω αδερφέ.

Διαφορετική.

Με μια μαγκιά θηλυκή και μια θηλυκότητα απόλυτη, αναμφισβήτητη.

Αφτιασίδωτη. Χωρίς καμία προσπάθεια. Χωρίς καμία επεξεργασία.

Γοητευτική. Ούτε πολύ, ούτε λίγο. Ούτε εκθαμβωτικά, ούτε συγκλονιστικά.

Και κάθε φορά που αναμετριόταν με τη ζωή, την κοίταγε κατάματα.

Κάθε φορά που η ζωή αποφάσιζε να της δείξει το σκληρό της πρόσωπο, εκείνη εμφανιζόταν στην αρένα και τα έκανε όλα ποuτ@να.

Έκανε ακόμα και τη ζωή να υποκλίνεται μπροστά της και με εκείνο το γ@μημένο χαμόγελό της αποχωρούσε.

Χαστούκι η ζωή, χαμόγελο εκείνη.

Γι’αυτό μην με ρωτάς αδερφέ για ποια τα πίνω απόψε.

Τα μεγαλύτερα μεθύσια μου δικά της.

Για την πάρτη της έγιναν όλα.

Γιατί ακόμα και το “συγγνώμη, δεν είμαι διαθέσιμη”, την έκανε διαφορετική.

Γιατί ακόμα κι αυτό, το είπε χωρίς παιχνίδια. Χωρίς υποκρισία.

Επειδή έτσι ήταν αυτής η φτιαξιά.

Διαφορετική. Ξεχωριστή. Υπέροχη.Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης

πηγη