ξύλινα πόδια. Τα ξύλινα πόδια τα τρώει όμως ο καιρός, το χιόνι, ο ήλιος.
Πολλοί αναρωτιούνται πως γίναμε έτσι σήμερα; Που πήγε η απλότητα των παλιών ανθρώπων και της κοινωνίας μας πριν μερικές δεκαετίες; Πως ζούσαν τότε οι άνθρωποι ευτυχισμένοι χωρίς πολλά;
Σήμερα έχεις τα πάντα. Έφτιαξες σπίτι με όλα τα καλά μέσα, πήρες αυτοκίνητο, πήρες όμορφα ρούχα, παπούτσια., υπολογιστή, κινητό. Έχεις να φας κάθε μέρα και διαφορετικό φαγητό. Δεν έχεις νιώσει τι σημαίνει πείνα… και όμως δεν χαμογελάς. Ψάχνεις εφήμερες χαρές να γεμίσεις την ψυχή σου, τρως ότι σου «σερβίρουν». Δεν αναρωτιέσαι γιατί και πως. Βρίζεις τους πάντες για την σημερινή κατάντια εκτός από τον εαυτό σου. Έπαψες να δίνεις αγάπη, μπήκε στην ζωή σου η λέξη συμφέρον, μεγάλωσε, ανδρώθηκε, έγινε θηλιά. Έκανες φίλους επειδή είχαν λεφτά. Πρόδωσες φίλους.
Η συμπεριφορά σου άλλαξε απέναντι στο σύντροφο σου, στο παιδί, στην μάνα, στο πατέρα. Έψαχνες για αγάπη όπως έλεγες αλλά ήθελες μόνο να παίρνεις.. να παίρνεις.. να παίρνεις… και έδινες «ψίχουλα» μόνο όταν σε βόλευε. Γέμισες το χρόνο σου ώρες πολλές μπροστά σε ένα υπολογιστή. Έπαψες να μιλάς στο σύντροφο σου, στην γυναίκα σου, στον άντρα σου, στο παιδί σου. Ακόμα και όταν βγαίνεις έξω είσαι «αλλού», μπροστά σε έναν υπολογιστή, σε μια οθόνη. Μια εικονική ζωή με εικονικούς φίλους, που σου χαρίζουν ψεύτικα χαμόγελα ή αν θέλεις πλατωνικά. Μετά αναρωτιέσαι πως γίναμε έτσι…
Πάντα θα θυμάσαι τους γονείς σου πως με τόσες δυσκολίες ήταν πάντα μαζί και εσύ με έναν καβγά είσαι έτοιμος να χωρίσεις. Πότε πήρες αγκαλιά τον σύντροφο σου τελευταία φορά.; Να περπατήσετε μαζί; Να πάτε στη θάλασσα χωρίς λεφτά, να καθίσετε κάτω χωρίς κινητά, να μιλήσετε από την ψυχή σας; Πότε χάρισες ένα λουλούδι σε κάποιον όχι από υποχρέωση αλλά από αγάπη και ανθρωπιά; Υπάρχει μια παλιά κινέζικη παροιμία που λέει.. Για να δεις τον χαρακτήρα σου, να κοιτάξεις τα μούτρα σου στον καθρέφτη και να κάνεις την εξής ερώτηση στον εαυτό σου: Αν σου έλεγαν ότι αν πατήσεις ένα κουμπί, κάπου πολύ μακριά θα πεθάνουν χιλιάδες άνθρωποι που δεν ξέρεις.. αλλά εσύ θα γίνεις πολύ πλούσιος για όλη σου την ζωή χωρίς συνέπειες, θα το πατούσες το κουμπί;
Πόσοι από μας θα λέγαμε ναι; Μάθαμε να ζούμε εφήμερα, χωρίς ουσία, χωρίς αγάπη… τίποτα δεν μας αρέσει ενώ έχουμε τα πάντα. Πάντα αχόρταγοι, πάντα στο κάτι παραπάνω. Έτσι χανόμαστε στο κυνήγι της κάποιας χαράς και ευτυχίας, η οποία είναι δίπλα μας, στην κάθε ημέρα μας, στον άνθρωπο μας. Ότι δίνεις παίρνεις έλεγε ο παππούς. Εσύ τι έδωσες τελευταία; Η ποιήτρια και ηθοποιός Κατερίνα Γώγου έγραψε και τραγούδησε ένα συγκλονιστικό ποίημα: Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου