Σημασία έχει πώς θα διαχειριστείς το χαστούκι της ζωής… όχι γιατί το έφαγες!

Εκεί που η ζωή σου κυλά ήσυχα, λέγοντας εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου πως όλα είναι καλά, πως όλα έχουν μπει σε μία τάξη και κυλούν ομαλά, ξαφνικά έρχεται εκείνο το “χαστούκι” από το πουθενά, πραγματικά από το πουθενά, και...
στα γκρεμίζει όλα, και εσένα μαζί. Τούμπα και ανάκατα όλα σε μερικές μόλις στιγμές.

Η κρυάδα που παίρνεις, πρωτόγνωρη, η γη αρχίζει και τρέμει κάτω απ’ τα πόδια σου και η ψυχραιμία σου εξαφανίζεται ως δια μαγείας, σπασμωδικές αντιδράσεις και κινήσεις σε κατακλύζουν.

Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα αντικρύζεις έναν άλλο σου εαυτό, έναν άνθρωπο παντελώς άγνωστο για σένα. Ο περίγυρος σου σαστίζει, αντιλαμβάνεται την αλλαγή σου. Αμήχανα και δειλά προσπαθούν να σε προσεγγίσουν σαν να σε γνωρίζουν τώρα, να ανακαλύψουν τι σου συμβαίνει, τι ήρθε και σε κλόνισε έτσι αλλάζοντας σε άρδην. Τι να τους πεις και τι να σου πουν.

Το τι μας συμβαίνει μέσα μας, ποτέ και κανένας δεν θα μπορέσει να το καταλάβει και να το νιώσει. Και δεν είναι κακό, ούτε και αδιαφορία. Λογικό είναι. Το μόνο που θα καταφέρει κάποιος είναι να προσεγγίσει “λίγο” την κατάσταση και το βίωμα σου εκείνη την στιγμή. Λίγο όμως, πολύ λίγο. Το μόνο που θα μπορέσει είναι να σου προσφέρει κουράγιο και παρέα. Να ξεχαστείς, να σου κάνει λίγο πλάκα, να γελάσεις για μερικά δευτερόλεπτα. Το μόνο που θα σου προσφέρει είναι εκείνη η ευθυτενή ματιά του, το καθάριο βλέμμα του την ώρα που εσύ θα στάζεις πόνο απ’τα ξερά σου χείλη. Κι όλα αυτά μόνο αν ο άνθρωπος που βρίσκεται απέναντι σου τυγχάνει να έχει το “χάρισμα” της ενσυναίσθησης. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θέλεις, όλο αυτό να είναι ένας εφιάλτης, όπου κάποιος θα σε ξυπνήσει λυτρώνοντας σε.

Ξέρεις πώς είναι, το ‘χεις ζήσει, το ‘χεις βιώσει. Επίσης υποπτεύομαι πως έχεις καταλάβει και τι δώρο είναι εκείνο το “χαστούκι” όταν έρχεται. Σαφώς και όχι όταν έρχεται. Λίγο καιρό μετά. Εκεί που ανασυγκροτείσαι, εκεί που σηκώνεσαι στα γόνατα προσπαθώντας να σταθείς και πάλι όρθιος. Ποτέ μα ποτέ δε θα είσαι ο ίδιος. Και να χαίρεσαι γι’ αυτό. Αυτό είναι δουλειά, αυτό είναι μάθημα, αυτό είναι δώρο απ’το θεό. Είναι δικό σου, από δω και στο εξής κομμάτι σου, που ίσως χρειαστεί ή να το ταιριάξεις στα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ της ψυχοσύνθεσης σου ή ίσως χρειαστεί να πετάξεις κάποιο άλλο, που συνειδητοποίησες μόλις πως είναι σκάρτο, αντικαθιστώντας το με το καινούριο.

Συνήθως το δεύτερο συμβαίνει, για να μην φανώ απόλυτος και πω πάντα. Και κάπως έτσι εξελίσσεσαι, ανακαλύπτεις και μαθαίνεις, γίνεσαι καλύτερος, πρώτα για σένα, ύστερα για τον περίγυρο σου ή και με όποιον τύχει και ξεκινήσεις μία λεκτική διάδραση.

Ρε, ξέρεις τι είναι να αγγίζεις ψυχές; Δεν υπάρχει. Προσωπική μου συμβουλή. Εάν ποτέ το “δώρο” αυτό σού έρθει, άστο να κάνει τον κύκλο του. Άφησε κάθε στάδιο της ροής να παίξει το ρολάκι της και μόλις φτάσεις στο σημείο να γονατίσεις για να σηκωθείς…
Σήκω! Και μόλις σταθείς όρθιος… Ξανασκότωσε τον εαυτό σου και σωριάσου κάτω. Μην τολμήσεις να γονατίσεις για να ξανασηκωθείς. Απλά, σήκω!

Γράφει ο Κώστας Ανδρεόπουλος
loveletters.gr