δεν έχουν σπίτι. Για όλους αυτούς δεν άκουσα να λαμβάνονται κάποια μέτρα, να υπάρξει κάποια κυβερνητική πρόβλεψη, δεν είδα τον δήμαρχο Αθηναίων να συγκεντρώνει και να φροντίζει τους ανέστιους που ρημάζουν γύρω από το υπερπροβεβλημένο συντριβάνι της Ομόνοιας, ούτε τον Περιφερειάρχη Αττικής είδα να κάνει κάτι, ειμή μόνο να δίνει ως γιατρός ιατρικές συμβουλές! Κι εδώ η προβολή. Κι εδώ η ριμάδα η επικοινωνία.
Δεν είδα ούτε τον πρωθυπουργό της χώρας να κάνει κάτι για την βόμβα της Μόριας και των άλλων καταυλισμών προσφύγων και μεταναστών. Αν υπάρξει κρούσμα σ’ αυτούς τους χώρους όπου συνωστίζονται δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι σε άθλιες συνθήκες υγιεινής και με σοβαρά προβλήματα υγείας, τότε η κατάσταση δεν θα ελέγχεται. Άμεσα μέτρα, λοιπόν, τώρα. (Για την Ιεραρχία της Εκκλησίας τι να πω! Η οργή των ίδιων των πιστών όταν θα υφίστανται τις συνέπειες, θα είναι φοβερή όσο και η πίστη τους).
Σ’ αυτό το δύσκολο περιβάλλον θα αναμετρηθούν για μία ακόμα φορά οι αξίες της αλληλεγγύης και του φόβου απέναντι στον «Άλλο» και το «άλλο». Το μεγαλύτερο όπλο της κοινωνίας προκειμένου να αντιμετωπίσει την κατάσταση είναι η αλληλοβοήθεια, η αλληλεγγύη. Για μία ακόμα φορά, την ατομικότητα, για την ακρίβεια τον φιλοτομαρισμό και την απόλυτη πειθαρχία σ’ αυτήν την κατεύθυνση, θα προβάλλει η Εξουσία και η Δεξιά. Η Αριστερά θα προβάλλει την συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, ακόμα και την αυτοθυσία. Τρανό παράδειγμα οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων. Η Όλγα Κοσμοπούλου, ο Παπανικολάου και άλλοι στο Κρατικό Νίκαιας, η γιατρός από την Ιταλία που βάζει τον παππού να πει μέσω τάμπλετ ΑΝΤΙΟ στην αγαπημένη του εγγονή, η νοσοκόμα που βλέπω τώρα στη τηλεόραση να λέει κλαίγοντας «θα νικήσουμε».
Ναι, «Μένουμε σπίτι». Αλλά να φροντίσουμε κι αυτούς που δεν έχουν σπίτι.
Κανένας μοναχός του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου