Το 1980 ήμουν 20 ετών, μοντέλο και δούλευα στο Παρίσι. Δεν ήμουν ποτέ supermodel αλλά περνούσα καιρό εκεί, ανέβαινα σιγά-σιγά την παριζιάνικη κλίμακα της δόξας. Ήταν δύσκολη δουλειά αλλά τελικά...
άρχισα να εμφανίζομαι σε εξώφυλλα περιοδικών, που ήταν ενός είδους ανταμοιβή, αν και δεν ένιωθα διαφορετικά απ’ ό,τι πριν. Δεν ένιωθα πλήρης ή ικανοποιημένη. Νόμιζα ότι αυτό που χρειαζόμουν ήταν μια σχέση.
Μια μέρα, στα τέλη του καλοκαιριού, η ατζέντισσά μου με ρώτησε αν ήθελα να πάω μαζί της στο Μόντε Κάρλο για σαββατοκύριακο. Ξέροντας ότι πάντα υπάρχουν παγίδες σε αυτές τις δουλειές, τη ρώτησα το κόστος των εισιτηρίων και των ξενοδοχείων. «Όχι, όχι, δωρεάν», είπε. Ακουγόταν ύποπτο, όμως αποφάσισα να πάω έτσι κι αλλιώς, επειδή χρειαζόμουν διακοπές. Και πήγα.
Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο, περάσαμε μια μέρα δίπλα στην πισίνα πίνοντας ωραία ποτά, μιλώντας με νέους φίλους και απολαμβάνοντας την υπέροχη θέα. Το βράδυ, η ατζέντισσά μου με πήγε με λιμουζίνα σε ένα πάρτι με πειρατικό θέμα και θέα στη Μεσόγειο. Ήταν μεγάλη εκδήλωση με μεγάλη φωτιά και ζωντανή τσιγγάνικη μουσική.
Σύντομα πρόσεξα ότι ένας μεγαλύτερος άντρας με κοίταζε. Με πλησίασε και αρχίσαμε να χορεύουμε στην άμμο. Η φωτιά φούντωνε και πετάξαμε τα ποτήρια σαμπάνιας που κρατούσαμε στις φλόγες, μαζί με μερικές ξύλινες καρέκλες. Έπειτα καθίσαμε πλάι-πλάι στο μεγάλο τραπέζι του πάρτι και με κοίταξε στα μάτια, σήκωσε το μανίκι μου και έγραψε στον πήχη του χεριού μου «Σ’ αγαπώ», με το αίμα του. Είχε κοπεί όταν έσπαγε τα ποτήρια. Δεν είχα ιδέα ποιος ήταν, αλλά μου άρεσε πολύ.
Αργότερα έμαθα ότι τον έλεγαν Adnan Khashoggi. Ήταν έμπορος όπλων από τη Σαουδική Αραβία και ένας από τους πλουσιότερους άντρες στον πλανήτη. Είχε επιχειρήσεις, περιουσία και επαύλεις σε όλο τον κόσμο και ήταν γνωστός για τα πολυτελή παιχνίδια του – το μεγαλύτερο ιδιωτικό αεροπλάνο του κόσμου και ένα γιοτ που λεγόταν The Nabila.
Μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για τη δεκαετία του ‘80. Δεν υπήρχε Ίντερνετ. Δεν μπορούσα να τον γκουγκλάρω. Έτσι ένωνα τα κομμάτια σιγά-σιγά. Στην πορεία ανακάλυψα ότι το να είσαι σε σχέση με έναν δισεκατομμυριούχο δεν ήταν τόσο φανταστικό όσο θα περίμενε κανείς. Αλλά έπρεπε να μάθω τα παρακάτω μαθήματα για να το αντιληφθώ:
Τα λεφτά σε κάνουν παράξενο
Λίγες εβδομάδες μετά με πήγε με το αεροπλάνο στην Ισπανία και μου ζήτησε να γίνω μια από τις γυναίκες του. Του είπα ένα πολύ διστακτικό «ναι» και έτσι έγινα ένα πιόνι στον κόσμο του.
Στην αρχή, τα λεφτά και οι υπερβολές ήταν καινούργια, παράξενα, δελεαστικά. Αλλά με τον καιρό συνήθισα. Μια φορά στην Κένια, προσπάθησε να μου χαρίσει ένα τεράστιο διαμαντένιο δαχτυλίδι 20 καρατίων. Αρνήθηκα. Ήταν υπερβολικό και σοκαριστικό. Αλλά με τον καιρό, είδα γυναίκες να φοράνε τέτοια υπερβολικά κοσμήματα και άρχισα να θέλω κι εγώ. Τα φορέματα υψηλής ραπτικής ήταν το συνηθισμένο ντύσιμό μου για το δείπνο. Έτρωγα πεντανόστιμο υγιεινό φαγητό, μαγειρεμένο από σεφ. Κυκλοφορούσα με λιμουζίνες και ιδιωτικά αεροπλάνα.
Σιγά-σιγά άρχισα να λαχταρώ αυτόν τον τρόπο ζωής, όταν βρισκόμουν μακριά του. Όταν ήμουν σπίτι στο Λος Άντζελες και έκανα modeling, έψαχνα δικαιολογίες για να πάω σε καλά εστιατόρια. Οι φίλες μου δεν είχαν λεφτά, έτσι πήγαινα με έναν φίλο μου γιατρό. Ήθελα να φορέσω ρούχα υψηλής ραπτικής και να είμαι κυριλέ. Να τρώω υπό το φως των κεριών, σε άσπρα λινά τραπεζομάντιλα, με σερβιτόρους με λευκές στολές. Με είχε παρασύρει όλο αυτό και δεν είχα ιδέα τι μου είχε συμβεί. Όταν περνούσα χρόνο με τις στενές μου φίλες, κάποιες φορές μου έλειπε ο κυριλέ εαυτός μου.
Ακραίος πλούτος = δεν ικανοποιείσαι με τίποτα
Όταν τα είχαμε έναν χρόνο, άρχισα να έχω έντονο άγχος. Ό,τι κι αν έκανα, το κεφάλι μου γύριζε. Γινόμουν σαν τον Adnan που πάντα κυνηγάει το επόμενο «φτιάξιμο»: το επόμενο μεγάλο παιχνίδι, την επόμενη όμορφη γυναίκα, την επόμενη απίστευτα επικερδή συμφωνία ή την επόμενη γραμμή κόκας.
Όπως κι εκείνος, προσπαθούσα μανιωδώς να καλύψω το κενό στην ψυχή μου. Το πρόβλημα είναι ότι όταν έχεις απέραντες επιλογές, είναι σαν να μην έχεις επιλογές και αυτό σε τρελαίνει. Τι νόημα είχε αν μπορούσα να έχω τα πάντα; Όλοι οι παλιοί μου στόχοι, να δουλέψω σκληρά για να πετύχω οικονομικά, ξαφνικά δεν σήμαιναν τίποτα.
Οι πολύ πλούσιοι έχουν γύρω τους ανθρώπους που θέλουν κάτι
Δεν ένιωσα ποτέ ζήλια στην αρχή της σχέσης μας. Ήξερα ότι ήμουν η αγαπημένη του και περνούσε όλο τον ελεύθερο χρόνο του μαζί μου. Αλλά μετά άρχισα να πηγαίνω στο πολύ απαιτητικό Fashion Design College στο Λος Άντζελες και η δουλειά μου, μας κρατούσε χώρια για μεγάλα διαστήματα. Όσο έλειπα, άρχισε να περνάει χρόνο με άλλες, λιγότερο πετυχημένες γυναίκες. Κάποιες φαίνονταν απελπισμένες, κάποιες ήταν εθισμένες στην κόκα - όλες ήθελαν τα λεφτά του. Έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν ήμουν σαν αυτές.
Ένα βράδυ ήμασταν με μια παρέα από αυτές τις γυναίκες σε μια συναυλία στο Λας Βέγκας και μία μου έδειξε ένα δαχτυλίδι που της είχε χαρίσει μόλις ο Adnan. Ήταν ίδιο ακριβώς με αυτό που είχε δώσει σε μένα. Ήταν σαν γροθιά στο στομάχι και άρχισα να συνειδητοποιώ την κατάσταση. Ήταν η αρχή του τέλους.
Χωρίσαμε λίγο μετά από εκείνη τη βραδιά στο Λας Βέγκας και ειλικρινά ήταν ανακούφιση. Είχα ανακαλύψει ότι το να ψάχνεις την ευτυχία μέσα από το χρήμα είναι σαν να κυνηγάς τη σκιά σου. Συνειδητοποίησα ότι δεν μπορεί κανείς να νιώσει πλήρης και γαλήνιος με ένα μαγικό αντικείμενο ή με οποιοδήποτε ποσό χρημάτων. Η γαλήνη δεν βρίσκεται στα αντικείμενα, στη δύναμη, στο στάτους ή στο χρήμα. Άρχισα να δέχομαι τα λάθη μου και είμαι πολύ πιο ευγνώμων και συμπονετική και λιγότερο επικριτική πια. Βρίσκω πληρότητα στην αγάπη των φίλων μου και της οικογένειάς μου και κάνοντας τέχνη χρησιμοποιώντας τα μοναδικά ταλέντα μου. Κυρίως έχω επουλώσει τις πληγές μου και μπορώ να πω ότι ξέρω πια να ακούω και να σέβομαι την εσωτερική φωνή μου.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Australia.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου