Επικήδειος Ιερόθεου Χαραλαμπίδη

 Ήρθε η Κιβωτός των δικών μας ανθρώπων Ιερόθεε από τα βάθη του Πόντου και εγκαταστάθηκε στην νέα Κιβωτό, όπου οι παππούδες και οι γονείς μας έφεραν μαζί τους τον δικό τους πολιτισμό, που τον επανακκίνησε η νέα γενιά, στην οποία... πρωτοστάτησες Ιερόθεε, αφού έγινες και δάσκαλος, για να μην χαθούν τα ήθη και τα έθιμα, που έπρεπε να τα παραλάβουν σαν σκυτάλη ζωής τα παιδιά μας.

    Η Κιβωτός η δική μας, άνοιξε τις πόρτες της και βγήκαν στο νέο περιβάλλον οι άνθρωποί της και ένα πουλί, μεγάλο πουλί, ένας αετός, ένας χρυσαετός φεύγει σήμερα και πετά ψηλά, πολύ ψηλά και χάνεται στους ουρανούς.

Μόνο που αυτό το πέταγμα του αφήνει πολύ πόνο πίσω του Ιερόθεε…..

     Τα τελευταία χρόνια είχαμε δεθεί πάρα πολύ, γιατί κάθε μέρα σχεδόν βρισκόμασταν στο δικό σου φιλόξενο γραφείο. Αντιμετωπίσαμε πολλές και δύσκολες πολεοδομικές υποθέσεις και βρεθήκαμε και σε στιγμές έντασης, μόνο που ο σεβασμός στο καθαρό σου πρόσωπο δεν κλονίστηκε ποτέ.

    Κατείχες το πιο δύσκολο πόστο που υπάρχει σήμερα σε ολόκληρο τον δημόσιο τομέα του Νομού μας, αλλά εσύ χωρίς γκρίνιες και με περίσσεια υπομονή έδινες πολύτιμες λύσεις.

    Έμεινες, Ιερόθεε, σταθερά και με υποδειγματική συνέπεια στο «καυτό» πόστο του Τμήματος Αυθαιρέτων κατασκευών, όταν άλλοι συνάδελφοί σου δεν άντεξαν το απαιτητικό και με πολλές εντάσεις ιδιαίτερο αυτό τμήμα της Πολεοδομική Υπηρεσίας Γρεβενών, δεχόμενος με γενναιότητα καθημερινά, ισχυρότατες πιέσεις από χιλιάδες υποθέσεις.

    Έδειξες έτσι, το τεράστιο ανάστημά ενός ευσυνείδητου και υπεύθυνου δημοσίου ανδρός, που έμεινε αποφασισμένος να διαχειριστεί αμέτρητες «καυτές» και ψυχοφθόρες υποθέσεις.

    Ήρεμος, υπομονετικός, με χαμόγελο που σε κέρδισε, έδειχνες υψηλές αντοχές σε δεκάδες υποθέσεις που δοκίμαζαν τον χαρακτήρα σου.

    Δεν θυμάμαι, Ιερόθεε, καμιά φορά να έχω υψώσει την φωνή μου στο πρόσωπό σου, κάτι που προέκυπτε κάποιες φορές ανθρώπινα με συναδέλφους σου, γιατί η γαλήνια και ευγενική μορφή σου δεν μου άφηνε τέτοιου είδους περιθώρια και καθήλωνε κάθε μου αντίδραση.

    Άντεχες τα πάντα και σε άδικες πιέσεις πολλές φορές ήσουν ήρεμος και καταδεκτικός και πάντοτε με υπομονή να εξαντλήσεις ότι είναι δυνατόν, για να εξυπηρετήσεις με τον καλύτερο τρόπο τους Γρεβενιώτες πολίτες.

    Είμαι ο πιο παλιός εν΄ ενεργεία Μηχανικός στον Νομό, όπου συνεργάστηκα με δεκάδες συναδέλφους σου, όμως στο πρόσωπο σου Ιερόθεε, κατέγραψα μια μεγάλη και ισχυρή προσωπικότητα που δύσκολα πιστεύω, μπορεί να αναπληρωθεί στο δύσκολο πόστο που εσύ υπηρέτησες.

    Δεν ήσουν όμως μόνο για την Υπηρεσία Ιερόθεε, ήσουν και για την οικογένεια σου, την σύζυγό σου συνάδελφό μας Ντίνα και τα τρία σου βλαστάρια, που καλούνται να ¨πνίξουν¨ τον αβάσταχτο πόνο και να δουν με νέες ελπίδες την ζωή.

    Καλούνται να πάρουν δύναμη από την πολυαγαπημένη σου μορφή, να την φυλάξουν σαν φυλαχτό στην ψυχή τους και να επιχειρήσουν ένα νέο ξεκίνημα, όπου θα φωτίζει τον δρόμο τους η δική σου κοινωνική καταξίωση.

    Ήσουν όμως, Ιερόθεε, και για το δικό σου αγαπημένο τόπο την Κιβωτό των δικών μας ανθρώπων, όπου ανέπτυξες ποικίλες πρωτοβουλίες με τον Πολιτιστικό Σύλλογο του χωριού, γιατί δεν κρύφτηκες στην οικογενειακή θαλπωρή και στις υπηρεσιακές σου υποχρεώσεις, αλλά βγήκες και στο ξέφωτο της ζωής για να φτιάξουμε τον τόπο μας καλύτερο για τα παιδιά μας.

    Φεύγει σήμερα από κοντά μας ένας πολύτιμος φίλος και συνάδελφος και εκ΄ μέρος όλων των συναδέλφων Μηχανικών του Νομού μας, σε ξεπροβοδούμε στον δρόμο σου για τον Παράδεισο.

Η μνήμη σου θα μείνει ανεξίτηλη στις καρδιές μας.

 

Μετά τιμής,

Κυριάκος Ταταρίδης