Η Ολυμπιονίκης της ιστιοπλοΐας, η οποία πρωτοστάτησε στο κίνημα του ελληνικού MeToo καταγγέλοντας την σ*ξουαλική κακοποίηση από προπονητή της, συμμετέχει στην πρωτοβουλία #MeNow_MeToo.
Σύμφωνα με πληροφορίες από newsbreak.gr, η Σοφία Μπεκατώρου διάβασε δύο συγκλονιστικές καταγγελίες, εκ των οποίων η μία αφορά την ασέλγεια σε βάρος ενός τετράχρονου αγοριού.
Όπως κατήγγειλε ο πατέρας του παιδιού: «Πρόκειται για αγοράκι τεσσάρων ετών. Το αγοράκι αυτό, τα πρωινά, έμενε στο σπίτι του με μία κυρία 52 ετών
, την νταντά του. Στο χώρο υπήρχαν κάμερες για παρακολούθηση σχεδόν σε όλα τα δωμάτια, εκτός από τις τουαλέτες. Ξαφνικά παρατηρήσαμε μία απότομη αλλαγή συμπεριφοράς, την οποία δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε θεωρώντας ότι το παιδί είναι απόλυτα ασφαλές. Τελικά, αποδείχθηκε -έπειτα από καιρό- ότι όταν η νταντά έμενε μόνη με το παιδί, χωρίς την παρουσία των γονέων, ερχόταν ο γιος της, ο οποίος ήταν φαντάρος σε γειτονική πόλη και προέβαινε σε ασελγείς πράξεις στο τεσσάρων χρόνων αγοράκι.
Το χειρότερο ήταν ότι η νταντά, μητέρα του δράστη, τον κάλυπτε και του επέτρεπε να έρχεται ξανά και ξανά στο σπίτι. Η νταντά ασκούσε ψυχολογική βία στο παιδί, για να μη μιλήσει. Τελικά, η κόλαση του μικρού παιδιού σταμάτησε όταν εκφράστηκε μέσω της ζωγραφικής και απεικόνισε όσα συνέβαιναν στο σπίτι και αφορούσαν την νταντά και το φαντάρο γιο της. Μετά την πρώτη ζωγραφιά το παιδί εξετάστηκε από έμπειρους παιδοψυχιάτρους και έγινε η καταγγελία στις αρχές».
Σύμφωνα την Σοφία Μπεκατώρου η υπόθεση έχει πάρει ήδη τον δρόμο της δικαιοσύνης και ο πατέρας του μικρού αγοριού ευχαρίστησε την εισαγγελία για την άμεση παρέμβασή της.
«Δεν μπορούσα να αναπνεύσω από το ξύλο»!
Η δεύτερη καταγγελία που διάβασε η Ολυμπιονίκης αφορά την σοκαριστική μαρτυρία Έλληνα γυμναστή για τα βασανιστήρια που υπέστη από τον προπονητή του:
«Έχω γεννηθεί στην Αθήνα το 1986. Ξεκίνησα τη γυμναστική το 1990 σε ηλικία 4,5 ετών. Στην Εθνική Ομάδα ανέβηκα εκβιαστικά από την ομοσπονδία με τηλεφωνήματα προς τους γονείς και το σύλλογο: αν δεν ανέβουμε στην Εθνική ομάδα δεν θα μας επιτρέψουν να κατεβαίνουν στα πανελλήνια πρωταθλήματα, ενώ θα κοβόντουσαν και οι επιχορηγήσεις της ομοσπονδίας προς το σύλλογο. Ο σύλλογός μου χωρίς τις επιχορηγήσεις θα έκλεινε συνεπώς και ανεβήκαμε. Όταν εντάχθηκα στο κλιμάκιο της Εθνικής Ομάδας πίστευα ότι όλα αυτά άνηκαν στο παρελθόν.
Ήμουν γελασμένος. Οι συνθήκες ήταν πολύ πιο δύσκολες. Ο προπονητής που με ανέλαβε εκεί ήταν ο Χ. Από την πρώτη ημέρα μέχρι και σχεδόν την ημέρα που έφυγα από το κλιμάκιο η λέξη “ρουμανάκι” με ακολουθούσε καθημερινά στην προπόνηση. Ήταν ένας προπονητής που ήθελε πολύ να με έχει στα χέρια του.
Ωστόσο, έκανε τα πάντα για να αλλάξει όποια τεχνική ήξερα έως τότε. Πολλές φορές έφερνε τα προβλήματα του σπιτιού του στην προπόνηση με αποτέλεσμα να έχει νεύρα και να ξεσπάει πάνω μου, αλλά και σε άλλους αθλητές που άνηκαν σε αυτόν. Υπήρχαν φορές που από το ξύλο δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Οι πόρτες ήταν πάντα κλειστές και οι γονείς είχαν πλήρη άγνοια. Φυσικά, δεν ήταν ο μόνος προπονητής.
Μας αντιμετώπιζαν όλοι σαν σάκους του μποξ. Θυμάμαι έχω περάσει 45 λεπτά γαντζωμένος πάνω σε ένα σχοινί 10 μέτρων και αθλήτριες της ρυθμικής μου έδιναν κουράγιο από το διπλανό γήπεδο. Μας χώριζε ένας χαμηλός τοίχος κι εγώ φαινόμουν από παντού. Συναθλητές μου περνούσαν από κάτω και μου έδιναν κουράγιο.
Έπειτα από 45 λεπτά γλίστρησα μην αντέχοντας άλλο και βρέθηκα οριακά μέσα στο σκάμμα. Ακολούθησαν βρισιές από τον Χ για τη μητέρα μου, το σπίτι μου και άλλα πολλά και απαιτούσε να ανέβω πάνω στο σχοινί, κάτι που δεν έκανα αλλά έκλαιγα. Τότε, ήρθε μπροστά μου. Με χτυπούσε σε όλο μου το σώμα με κλωτσιές και σφαλιάρες με αποτέλεσμα την επόμενη ημέρα να μην μπορώ να πάω ούτε στο σχολείο. Είχα μελανιές παντού και δεν μπορούσα να φορέσω ρούχα.
Μια άλλη μέρα και ενώ προσπαθούσα να βγάλω μια καινούργια άσκηση στο δίζυγο -χειμώνας με το γήπεδο να έχει μηδέν βαθμούς Κελσίου- ο Χ φορούσε το μπουφάν του, έπινε μπίρες και έτρωγε πίτσα κάνοντας χαβαλέ με τους άλλους προπονητές από τις πολλές επαναλήψεις που έκανα για να βγει η άσκηση έφυγε το μισό δέρμα από την παλάμη μου.
Όταν ζήτησα να πάω στο φυσικοθεραπευτήριο για να το δέσω εκείνος έφερε έναν κουβά με καθαριστικό για να καθαρίσω -είπε- από τα αίματα τα στρώματα. Μού άρπαξε το χέρι και το βούτηξε μέσα. Δεν είμαι ο μόνος που περνούσε όλα αυτά. Αλλά, αυτά είναι ορισμένα από τα δικά μου παραδείγματα.
Όπως όλη η ομάδα της ρυθμικής και της ενόργανης γυμναστικής με είδε πάνω στο σχοινί να κρέμομαι, είδε τον προπονητή μου να μου φέρεται με ανάρμοστη βία έτσι είδα κι εγώ τους προπονητές των υπολοίπων να συμπεριφέρονται με άθλιο, ανάρμοστο, βίαιο και προσβλητικό για τη γενετήσια αξιοπρέπεια τρόπο. Αυτό αφορά εν ενεργεία αθλητές και Ολυμπιονίκες, αλλά και εν ενεργεία προπονητές και προέδρους φορέων. Ανατρέχοντας στις ημερομηνίες 1999-2000 είναι αυταπόδεικτο σε ποιους αναφέρομαι.
Μια εβδομάδα πριν από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Γερμανία έσπασα τα πόδια μου στο μονόζυγο με απόλυτη ευθύνη του προπονητή μου. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ζητούσα την αλλαγή των γαντιών μου που αποτελούσαν βασικό εξοπλισμό του οργάνου.
Οι προπονητές μου δεν ασχολήθηκε και δεν φρόντισε για αυτό, παρά το γεγονός ότι είχα εκφράσει την ανησυχία μου και τη δυσκολία στην τέλεση των ασκήσεων για το φθαρμένο εξοπλισμό. Γι’ αυτό το ατύχημα υπήρξαν τότε και αρκετά δημοσιεύματα, χωρίς να αναφέρονται στους πραγματικούς λόγους. Εκείνη τη μέρα είχε ανακοινωθεί ότι είμαι αυτός που θα κάνει το σύνθετο ατομικό στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Πάτρας.
Η προπόνηση είχε τελειώσει και με ανέβασε ξανά στο μονόζυγο παρουσία άλλου προπονητή, ο οποίος μάλιστα του είχε εκφράσει την αντίρρησή του γι’ αυτό. Δυστυχώς, είναι ένα άθλημα στο οποίο καθημερινά παίζουμε με τη ζωή μας λόγω της επικινδυνότητάς του. Σε μένα το κακό δεν άργησε να γίνει με πλήρη ευθύνη του προπονητή.
Αυτός ο άνθρωπος πριν από μένα και έπειτα από μένα έχει φερθεί βίαια σε πολλά παιδιά του πρωταθλητισμού και της Εθνικής ομάδας. Έβγαζε τα στρώματα κάτω από τα όργανα με αποτέλεσμα να προκαλούνται ανεπανόρθωτοι τραυματισμοί στους αθλητές. Αυτή τη στιγμή, ενώ δεν είναι στην Εθνική Ομάδα και έφυγε αφού σταμάτησαν οι γιοι του ασχολείται με τον κοινό αθλητισμό και διδάσκει σε σχολεία».
Σοφία Μπεκατώρου: «Αισθάνομαι θυμό και θλίψη»
Η Σοφία Μπεκατώρου εξέφρασε την θλίψη και τον θυμό της, τονίζοντας ότι «ως κοινωνία έχουμε χάσει τον έλεγχο των ορίων της ανθρώπινης συμπεριφοράς και της διαχείρισης εξουσίας». Όπως σημείωσε: «Πρέπει να αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε πως μένοντας αμέτοχοι στη θέα της βίας, την ενισχύουμε και είναι δική μας ευθύνη να διαχωρίσουμε τη θέση μας και να παρέμβουμε όταν βλέπουμε κακοποιητικές. Είναι φανερό ότι αναγκαία είναι η παρέμβαση μέσω της παιδείας με στόχο την πάταξη της έμφυλης βίας και την ενίσχυση της συμπεριληπτικότητας στην κοινωνία μας. Οι αλλαγές του εκπαιδευτικού μας συστήματος μέσω δράσεων, καλλιέργειας, δεξιοτήτων ζωής στα θέματα φύλου, των δικαιωμάτων, της ψυχικής και σωματικής βίας, της ασφάλειας, του σεβασμού της γενετήσιας αξιοπρέπειας και ισότητας είναι μια αρχή».
Μεταξύ άλλων, η κα. Μπεκατώρου μίλησε για την επιτυχία της πλατφόρμας #MeNow_MeToo σε άλλες χώρες η οποία έχει βοηθήσει να καταγραφούν περιστατικά βίας από διαφορετικούς χώρους και να γίνουν οι απαραίτητες παρεμβάσεις. «Προσωπικά στόχος της συμμετοχής μου στην προσπάθεια αυτή συνεργαζόμενη με το Ευρωπαϊκό Δίκτυο κατά της βίας είναι ο συντονισμός διαφορετικών δημόσιων φορέων και μη κυβερνητικών οργανώσεων, ώστε επιτευχθεί ένα ξεκάθαρο πλαίσιο που θα παρέχει σε ένα θύμα υποστήριξη προκειμένου να είναι λειτουργικό και να επανενταχτεί ομαλά στην κοινωνία» κατέληξε.
Παρούσα στην ανακοίνωση των στοιχείων ήταν και η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Μαρία Συρεγγέλα η οποία τόνισε ότι τα θύματα μέχρι πρότινος φοβούνταν να μιλήσουν, όμως αυτό πλέον αλλάζει. Μάλιστα υποσχέθηκε ότι η πολιτεία θα σταθεί στο πλευρό των θυμάτων.
Το 70,7% των καταγγελιών αφορά σ*ξουαλική κακοποίηση γυναικών
Αξίζει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τα στοιχεία της ψυχολόγου Αντωνίας Τσιριγώτη: «Από την ανάλυση 150 αναφορών στην πλατφόρμα, προκύπτει ότι το 96,7% των μαρτυριών προέρχεται από γυναίκες και το 70,7% αφορά σε σ*ξουαλική κακοποίηση (34,7%) με σωματική επαφή (με ανήλικο ή σ*ξουαλικές πράξεις χωρίς συναίνεση, 18%, βιασμός, 16% σ*ξουαλική επίθεση, 2% μέσω εικόνας. Το 18% αφορά σε σ*ξουαλική παρενόχληση, το 5,3 σε άλλες μορφές συντροφικής βίας πλην σ*ξουαλικής και 6% άλλες μορφές. Το 22% των μαρτυριών σχετίζεται με περιστατικά εντός της οικογένεια, το 20% σε εκπαιδευτικό χώρο, το 15% σε περιπτώσεις συντροφικής βίας, το 14% σε χώρους διασκέδασης, το 9% στην εργασία, το 7% σε χώρους υγείας, το 6% σε περιστατικά που έχουν συμβεί στη γειτονιά, ένα 3% σε αθλητικούς χώρους, και 4% σε περιπτώσεις κάλυψης αναγκών (π.χ. αγορά προϊόντων κ.α).
Δράστης σ*ξουαλικής κακοποίησης παιδιού (έως 14 ετών) είναι κοντινός συγγενής (ξάδελφος, πατέρας, θείος, αδελφός) για 1:4 παιδιά (25,4%) ή άτομο σε θέση ευθύνης (εκπαιδευτικός, ιατρός, προπονητής, ομαδάρχης) για 1:5 παιδιά (19,5%). Στις έφηβες (14+-18), σχεδόν 3:10 (27,5%) αναφέρουν σ*ξουαλική κακοποίηση/παρενόχληση από άτομο σε θέση ευθύνης ενώ σχεδόν 4:10 (36,4%) από άτομο με το οποίο βγήκαν ραντεβού ή που το θεωρούσαν σύντροφό τους (ενδεχόμενη αποπλάνηση). Παρόμοιο είναι το ποσοστό στις ενήλικες γυναίκες, όπου 1:3 (32,8%) αναφέρει κακοποίηση από σύντροφο (ραντεβού-ερωτική/σ*ξουαλική σχέση)»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου