Τα κεράσια….

Άργησα να πάω στην γνωστή μου κυρία που θα έφερνε κεράσια από το χωριό την επόμενη μέρα.

    Έφθασα στο στέκι της στις 12:00 την επόμενη και ζήτησα τα...

κεράσια που είχα παραγγείλει.

    Σηκώθηκε με πρόσωπο κατηφές και μου αποκρίθηκε:

Πάρτα αυτά τα κεράσια γιατί ο Ταταρίδης δεν ήρθε ακόμα να τα πάρει.

    Ξαφνιάστηκα με την αναφορά της και ευθέως της απάντησα:

Μα εγώ είμαι κυρία.

    Με κοίταξε με ένα χαρούμενο αυτή την φορά ύφος και μου απάντησε με το μικρό  μου όνομα:

Εσύ είσαι Κυριάκο;

    Διέκρινα μια δυσκολία αναγνώρισης λόγω της ηλικίας και την μειωμένης της όρασης, ενώ ταυτόχρονα κάτι έσπασε μέσα μου για να μου θυμίσει μια ολόκληρη ζωή που, σαν κινηματογραφική ταινία, πέρασε εκείνη την στιγμή από την μνήμη μου.

    Απέναντι μου στεκόταν η γυναίκα του μόχθου, η Ελληνίδα γυναίκα της οικογένειας, της εργασίας, της βιοπάλης, της παραγωγής, ύμνος και θρύλος ταυτόχρονα.

     Απέναντι μου στεκόταν η Ελληνίδα γυναίκα των αγώνων του έθνους, που μας ανέθρεψε σε δύσκολα χρόνια και εποχές και έκανε χίλιες δουλειές  για να σταθεί στήριγμά μας.

    Η Ελληνίδα γυναίκα που φύτεψε την ψυχή της βαθειά στα άγια της πατρίδας μας χώματα, για να ανθίζουν διαρκώς οι γενιές των Ελλήνων.

 

Μετά τιμής

Κυριάκος Ταταρίδης

Αρχιτέκτων Μηχανικός

Πρώην Βουλευτής Ν. Γρεβενών