Του
Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου*
Το πρόβλημα θανάτων από ναρκωτικές και διεγερτικές ουσίες είναι παγκοσμίως γνωστό εδώ και αμέτρητες δεκαετίες όπως είναι,...
χωρίς αμφιβολία και στην Πατρίδα μας, και δεν φαίνεται να βρίσκει λύση. Οι αριθμοί όχι μόνο ΔΕΝ μειώνονται αλλά
δυστυχώς αυξάνονται. Υπολογίζεται ότι το 1% του πληθυσμού της γης εμπλέκεται σε
χρόνιο πρόβλημα με χρήσης ναρκωτικών και διεγερτικών ουσιών.
Διεθνώς σχεδόν 750.000 συνάνθρωποί μας
(ηλικίες 15-64 ετών) χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο από χρήση
ναρκωτικών/διεγερτικών ουσιών που «δολοφονούν» ετησίως έναν σχεδόν διπλάσιο
αριθμό συνανθρώπων μας που χάνουν τη ζωή τους από κοινό έγκλημα.
https://ourworldindata.org/illicit-drug-use
Το 2017 καταγράφηκαν 8.238 θάνατοι από
‘υπερβολική δόση’ (overdose) στην Ευρωπαϊκή Ένωση εκ των οποίων το 34% σημειώθηκαν
στη Μεγάλη Βρετανία και το 13% στη Γερμανία, ποσοστά που εκπροσωπούν ένα στους
δύο θανάτους στην Ε.Ε. Τον ίδιο χρόνο στις Η.Π.Α. καταγράφηκαν 70.237 θάνατοι
σχετιζόμενοι με χρήση ναρκωτικών και διεγερτικών ουσιών.
https://www.emcdda.europa.eu/system/files/publications/11485/20193286_TD0319444ENN_PDF.pdf
Ελπίζω
να μη παρεξηγηθεί η σημερινή μου επιλογή να προσεγγίσω και να δημοσιοποιήσω το
συνεχιζόμενο καυτό θέμα της ναρκομανίας συνθέτοντας ένα ανώνυμο «ψυχογράφημα»
για το θάνατο ενός νέου παιδιού.
Ομολογώ ότι το κάνω πολύ συνειδητά καθώς
μετά από μισό αιώνα εμπειριών με «χρήστες» ναρκωτικών και διεγερτικών και στις
δύο όχθες του Ατλαντικού Ωκεανού εκτιμώ και κρίνω ότι έτσι θα αγγίξω χορδές
ευαισθησίας που δυστυχώς τώρα πια και διαπιστωμένα έχουν ατονήσει εδώ και πολλά χρόνια μέσα στην
σύγχρονη «καταναλωτική κοινωνία» όπου ζούμε εμείς και τα παιδιά μας.
Κατά γενική ομολογία τα πράγματα
χειροτέρεψαν εξαιτίας της διετίας της πανδημίας covid-19 και του
μέχρι στιγμής συνεχιζόμενου «πολέμου φθοράς» Ρωσίας-Ουκρανίας.
Εάν φίλες αναγνώστριες και φίλοι
αναγνώστες του αγαπημένου Blog μπορείτε να διαβάσετε Αγγλικά σας προσκαλώ να κατεβάσετε
ΔΩΡΕΑΝ από το διαδίκτυο το βιβλίο με τίτλο ADDICTIONS
(ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ – Οι Αιώνιες Ανθρώπινες Μάστιγες) που συγγράψαμε με την κόρη μου Δρ
Αναστασία-Νατάσσα Πιπεροπούλου όπου διαπραγματευόμαστε διεξοδικά και
παρουσιάζουμε αναλυτικά εξάρτηση από το αλκοόλ, τα ναρκωτικά/διεγερτικά, τον
τζόγο και τα τυχερά παιχνίδια, το διαδίκτυο και τα μέσα δικτύωσης και το
κάπνισμα επισκεπτόμενοι τον παρακάτω σύνδεσμο:
https://bookboon.com/en/addictions-ebook
*************************************
Το
Ψυχογράφημα
Ήταν ένας λεπτός, χλωμός, λιγομίλητος έφηβος
μαθητής στην Τρίτη τάξη Λυκείου, σε εκείμνη τη δύσκολη εποχή προετοιμασίας για
το Πανεπιστήμιο ή την ένταξη στην αγορά εργασίας …Εκεί, στο Λύκειο, η
μικροαστική του ανία βρήκε διέξοδο.. Σε μια πολυπρόσωπη, απρόσωπη παρέα
«επαναστατημένων» νέων φίλων του.
Κοινός παρονομαστής της «φιλίας» τους η
διάχυτη, ανεξακρίβωτη αλλά πραγματική αίσθηση της «καταπίεσης»...
Σε άλλες εποχές, εδώ στην πόλη μας
καταπίεση σήμαινε φτώχεια, υποχρέωση για «μεροδούλι», έλλειψη όχι της
ελευθερίας να χαρείς τη ζωή αλλά των πόρων που θα βοηθούσαν στις ελεύθερες ώρες
να χαρείς τη ζωή!..
Αλλά ο κόσμος άλλαξε, αλλάξαν οι καιροί...
Σωστά!..
Τώρα υπάρχουν οι πόροι στρυμωγμένοι στο
ασφυκτικό τριάρι μιας κακόγουστης πολυκατοικίας σε αυτήν την τόσο αλλαγμένη,
πολύβουη, ξάγρυπνη, αεικίνητη, πολυάνθρωπη και συνάμα απάνθρωπη πόλη...
Η ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ φαίνεται να ξεκίνησε νωρίς,
καθώς ο πατέρας πάσχιζε να εξασφαλίσει τους «πόρους» και η μάνα δούλευε για να
συνεισφέρει στην αύξησή τους...
Το λεπτοκαμωμένο, χλωμό παιδάκι δεν
καταλάβαινε από πόρους, ούτε από μάρμαρα Ιωαννίνων και κρύσταλλα Βοημίας...
Καταλάβαινε, όμως, οπόταν την έβρισκε τη
γλυκιά ζεστασιά της μητρικής αγκαλιάς, εκείνο το χάιδεμα στο κεφάλι από το χέρι
του πατέρα…
Καταλάβαινε, όμως, με ανείπωτη χαρά εκείνα
τα φοβερά, γιγάντια «δήθεν» βήματα που έκανε καθώς κρατώντας τον από το ένα
χέρι ο μπαμπάς και από το άλλο η μαμά, τον σήκωναν στον αέρα και «ένα, δύο,
τρία, οπ» προσγειωνόταν ξεκαρδισμένο στα γέλια μερικά μέτρα παρακάτω χωρίς να
τα έχει περπατήσει..
Και μετά τους ζητούσε παρακλητικά,
να το κάνουνε ξανά και ξανά και ξανά…
Και γέμιζε γέλια και χαρές παιδιάστικες η
ατμόσφαιρα, και γέμιζε ανείπωτη ευτυχία η καρδούλα του, πλημμύριζαν από φως τα
μάτια της μαμάς, φούσκωνε με περηφάνια το στήθος του πατέρα…
Κάπου ανάμεσα στον αγώνα για τα κρύσταλλα,
τα μάρμαρα και τις πορσελάνες λιγόστεψαν οι αγκαλιές, τα χάδια, οι βόλτες τα
γιγάντια βήματα…
Έδωσαν όλα αυτά τη θέση τους στην
«αδιαφορία» γιατί στο μυαλό του παιδιού έτσι μεταφραζόταν ο αγώνας του πατέρα
και της μάνας, το αγχωτικό κυνηγητό των πόρων που εξασφαλίζουν το πολυπόθητο
βιοτικό επίπεδο;
Του έλειπαν αφόρητα αφήνοντας χαοτικό κενό
αυτά τα απλά πράγματα που δεν αγοράζει το χρήμα που γέννησε την αδιαφορία.
Έτσι τουλάχιστον το έβλεπε αυτός!..
Όταν κοιτάς από χαμηλά, ο κόσμος των
γονιών είναι συναρπαστικός, απρόσιτος, μαγικός...
Θέλεις, κάθε παιδί θέλει, να μακρύνουν
ξαφνικά τα πόδια σου, να μακρύνουν τα χέρια σου να τους αγκαλιάσεις και να τους
φτάσεις...
Να ψιθυρίσεις στο αυτί τους...
«Ε, μανούλα, ε, μπαμπάκα τι γίνεται; Εμένα
με... ξεχάσατε;»
Ο καθημερινός επαγγελματικός αγώνας
μεταφράζεται σε σύμβολα της επιτυχίας μέσα στα σύγχρονα αστικό-βιομηχανικά μας
πλέγματα και καθώς απομυζά την ικμάδα, τη ζωντάνια, τα συναισθήματα, την αγάπη
μας, «βοηθάει» στην πεζότητα του να πολλαπλασιάζονται τα κρύσταλλα και οι πορσελάνες
και τα μάρμαρα...
Τα άψυχα κομψοτεχνήματα της επιτυχίας μας,
της ευπορίας μας!...
Η αθέλητη κούραση των γονιών που δουλεύουν
ώρες ατέλειωτες, στην ψυχή του παιδιού γεννά την ανάγκη για ΦΥΓΗ από την
οδυνηρή πραγματικότητα που παίρνει πολλές μορφές.
Ο λιγομίλητος έφηβος ήθελε από πολύ καιρό
να…ΦΥΓΕΙ!…
Χθες, μια «βρώμικη» δόση της άσπρης σκόνης
τον «βοήθησε» να φύγει… ΟΡΙΣΤΙΚΑ!…
--------------------------------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου