Τα ζώα…

Γράφει ο Τάσος Σεβαστιάδης

Η φωνή από την άλλη άκρη του τηλεφώνου είχε μία απόχρωση απελπισίας, όχι όμως ηττοπάθειας. Απλά ήταν οργισμένη. Ήταν μία φίλη αγαπημένη που δουλεύει σε...

σούπερ μάρκετ της περιοχής:

- «Έλα, Τάσο, δεν μπορώ να μιλήσω πολύ, θέλω όμως να σε πω ότι η εργοδότρια μας, μας αποκάλεσε ζώα και είμαι οργισμένη» και έκλεισε…

Αυτό το γραφτό το κάνω πριν ξαναμιλήσουμε και δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε. Όμως, για οποιονδήποτε λόγο, σε εργαζόμενους που δουλεύουν για σένα που ματώνουν για σένα, το να τους αποκαλείς ζώα, σημαίνει ότι εσύ γεννήθηκες και συνεχίζεις τη ζωή σου να τη ζεις σαν ζώο (κτήνος)… Το ζητούμενο όμως δεν είναι μία έκφραση που τέλος πάντων είναι και ένα ζήτημα πολιτισμού, δηλαδή πόσο πολιτισμένος είσαι. Το ζητούμενο είναι ότι οι αξίες που παράγει ο νεοπλουτισμός είναι αυτές. Δηλαδή να βλέπεις τον συνάνθρωπό σου σαν ένα ζώο υποδεέστερης από σένα κατηγορίας.

Η ληστεία που υπόκεινται οι εργαζόμενοι από σένα και το αποτέλεσμα, δηλαδή ο πλουτισμός σου, ανεβάζουν στα ύψη την ματαιοδοξία σου, την απανθρωπιά σου, τη λαιμαργία σου για όλο και μεγαλύτερο πλουτισμό, χτίζοντας γύρω σου ένα κλουβί από αυτοθαυμασμό, από σκληρότητα, από αδιαφορία αλλά και μίσος για τους εργαζόμενους, όταν έρχεται η ώρα να τους πληρώσεις ή όταν ζητούν ένα φράγκο παραπάνω για να μπορέσουν να επιβιώσουν ή όταν ζητούν να πληρωθούν στην ώρα τους.  Αυτό δεν γίνεται για άλλους λόγους παρά για το ότι μπορείς, σε επιτρέπουν, να μην πω κιόλας ότι σε προτρέπουν να τους κλέψεις.

Πόσο τρομερό είναι αυτά τα παράσιτα αυτής της κάστας, να θεωρούν τους ανθρώπους που δουλεύουν και θεωρούν τίμιο οι εργαζόμενοι να στηρίξουν την επιχείρηση του; Που τα δίνουν όλα κόπο, ιδρώτα, την ίδια τους την υγεία και αυτοί να έχουν αυτές τις άθλιες συμπεριφορές απέναντι τους;

Όμως οι εργαζόμενοι τι κάνουν; Χωριστά, μόνος του ο καθένας δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Για αυτό κάθε φορά αυτό που πρέπει να κάνουν είναι η δυνάμωσή τους μέσα από τα σωματεία που έχουν ή που πρέπει να κάνουν εκεί που δεν υπάρχουν, γιατί οι εργοδότες τους ασκούν πίεση γιατί έχουν τη δύναμη.

 Έτσι, λοιπόν, το μόνο πράγμα που φοβούνται τα αφεντικά και δείχνουν σεβασμό στους εργαζόμενους είναι στη δύναμή τους που αποκτιέται μόνο με τον κοινό αγώνα, μόνο με τα σωματεία.

Αν δεν καταφέρουν οι εργαζόμενοι να γίνονται μία γροθιά, οι εργοδότες θα τους φέρονται σαν ζώα.  Στο κάτω-κάτω σε αυτή τη γη είμαστε όλοι ζώα… Όμως ζώο είναι η μέλισσα, ζώο είναι και ο κηφήνας… και αυτοί είναι οι κηφήνες που τρώνε το μέλι που παράγουν οι μέλισσες…