Το κείμενο της Hutchinson όπως δημοσιεύθηκε στο BBC:
Το κατάστημα στην κεντρική πλατεία παρέχει απλά είδη παντοπωλείου, όπως η πολύ σημαντική μπαγκέτα, αλλά δεν παίρνει χρήματα, επομένως κανείς δεν χρειάζεται να θυμάται να έχει μαζί το πορτοφόλι του.
Ο πρώην αγρότης, Francis, παίρνει την καθημερινή του εφημερίδα εκεί και του πρότεινα να πάμε για έναν καφέ πιο δίπλα, στο εστιατόριο που λειτουργεί ως η... κοινωνική καρδιά του χωριού.
Ρωτάω τον Francis πώς ήταν όταν ο γιατρός του είπε ότι είχε Αλτσχάιμερ.
Γνέφει καταφατικά, γυρίζοντας τον εαυτό του σε εκείνη την ώρα και, μετά από μια παύση, λέει: “Πολύ σκληρό”.
Ο πατέρας του είχε επίσης Αλτσχάιμερ, αλλά ο Francis παραμένει απτόητος:
“Δεν φοβάμαι να πεθάνω, γιατί αυτό θα συμβεί μια μέρα. Εν τω μεταξύ, θα ζήσω τη ζωή μου παρά την ασθένεια. Είμαι εδώ για να ζήσω, παρόλο που δεν είναι το ίδιο. Αν παραδοθείς, αυτό ήταν. Οπότε συνεχίζεις, όσο καλύτερα μπορείς".
Εκτός από το κατάστημα και το εστιατόριο, οι χωρικοί ενθαρρύνονται να παρακολουθήσουν θέατρο και να συμμετάσχουν σε κοινές δραστηριότητες.
Ο Philippe και η Viviane μου λένε ότι συνεχίζουν να ζουν όσο πιο φυσιολογικά μπορούν μετά τη διάγνωση άνοιας και στους δύο:
"Πηγαίνουμε βόλτες. Περπατάμε", λέει ο Philippe κοιτάζοντας μακριά.
Και όταν τους ρωτάω αν είναι χαρούμενοι, γυρίζει αμέσως το κεφάλι του και, με ένα λαμπερό χαμόγελο, λέει: “Ναι είμαστε. Αλήθεια”!
Inside the French village for Alzheimer's patients
Έπειτα, αφού τελείωσαν τον καφέ τους και έβαλαν ζεστά ρούχα, πήγαν προς το πάρκο. Εδώ ο χρόνος περνάει διαφορετικά, λέει ο “οδηγός” μου στο χωριό.
Δεν υπάρχουν καθορισμένες ώρες για ραντεβού, ψώνια και καθαρισμό. Απλώς ένας ήπιος ρυθμός χαρακτηρίζει και νουθετεί τους χωρικούς, για να τους δώσει όσο το δυνατόν περισσότερη ελευθερία.
Το χωριό παρακολουθείται στενά και η καθηγήτρια Hélène Amieva λέει ότι τα πρώτα αποτελέσματα δείχνουν ότι επηρεάζει πραγματικά την πορεία της νόσου:
“Αυτό που βλέπαμε όταν οι άνθρωποι έμπαιναν σε ίδρυμα είναι μια επιταχυνόμενη γνωστική εξασθένηση, κάτι που δεν παρατηρείται σε αυτό το ίδρυμα-χωριό. Βλέπουμε ένα είδος πολύ ομαλής εξέλιξης. Έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι αυτού του είδους τα ιδρύματα-χωριά μπορούν να επηρεάσουν την τροχιά των κλινικών αποτελεσμάτων της άνοιας".
Έχουν δει επίσης μια δραστική μείωση των συναισθημάτων ενοχής και άγχους των οικογενειών.
Κάνοντας νόημα στην 89χρονη μητέρα της, Mauricette, που κάθεται στην κρεβατοκάμαρά της, η Dominique λέει: “Έχω το μυαλό μου ήσυχο, γιατί ξέρω ότι έχει ηρεμία και είναι ασφαλής”.
Γεμάτο με οικογενειακές φωτογραφίες, πίνακες ζωγραφικής και έπιπλα της οικογένειας, το δωμάτιο έχει ένα μεγάλο παράθυρο στον κήπο.
Χωρίς ώρες επισκεπτηρίου, νοσηλευτές, συγγενείς και φίλοι έρχονται και φεύγουν όπως και όποτε θέλουν. Και η Dominique λέει ότι αυτή και οι αδερφές της δεν περίμεναν ποτέ ότι η φροντίδα θα ήταν τόσο καλή.
"Όταν την αφήνω, ανακουφίζομαι. Όταν φτάνω, είναι σαν να είμαι στο σπίτι της. Είμαι στο σπίτι με την μαμά μου", λέει.
Κάθε ένα από τα ενός ορόφου σαλέ στεγάζει περίπου οκτώ κατοίκους, με κοινόχρηστη κουζίνα, καθιστικό και τραπεζαρία.
Αν και οι κάτοικοι πληρώνουν συνδρομή, τα λειτουργικά έξοδα (παρόμοια με έναν μέσο οίκο φροντίδας) καλύπτονται κυρίως από την περιφερειακή γαλλική κυβέρνηση, η οποία πλήρωσε περίπου 20 εκατομμύρια ευρώ για τη δημιουργία του χωριού.
Όταν άνοιξε, το 2020, ήταν το δεύτερο χωριό του είδους του και το μόνο που συμμετείχε σε ερευνητικό πρόγραμμα. Και πιστεύεται ότι υπάρχουν μόλις καμιά δεκαριά σαν αυτό σε όλον τον κόσμο.
Όμως έχει προσελκύσει το παγκόσμιο ενδιαφέρον, από όσους αναζητούν λύση στην προβλεπόμενη εκθετική αύξηση της άνοιας.
Στο κομμωτήριο του χωριού, η Patricia, 65 ετών, που μόλις τελείωσε το πιστολάκι στα μαλλιά της, λέει ότι το χωριό Landais Alzheimer της έδωσε πίσω τη ζωή της:
“Ήμουν στο σπίτι μου, αλλά βαριόμουν. Είχα μια κυρία να μου μαγειρεύει. Ήμουν κουρασμένη. Δεν ένιωθα καλά. Ήξερα ότι το Αλτσχάιμερ δεν ήταν εύκολο και φοβόμουν. Ήθελα να είμαι κάπου όπου θα μπορούσα να βοηθήσω κι εγώ. Γιατί και σε οίκους φροντίδας είναι έτσι: οι τρόφιμοι δεν κάνουν τίποτα. Ενώ εδώ, είναι πραγματική ζωή, το εννοώ”.
Πολύ συχνά, η άνοια απομονώνει τους ανθρώπους. Αλλά εδώ, φαίνεται να υπάρχει μια ισχυρή αίσθηση κοινότητας, με ανθρώπους που ενδιαφέρονται πραγματικά να δουν ο ένας τον άλλον και να συμμετάσχουν σε δραστηριότητες.
Και οι ερευνητές λένε ότι αυτό το κοινωνικό στοιχείο μπορεί να είναι κλειδί για μια πιο ευτυχισμένη και δυνητικά πιο υγιή ζωή με άνοια.
Υπάρχουν περίπου 120 κάτοικοι και ισάριθμοι επαγγελματίες υγείας (κυρίως εθελοντές) στο Landais Alzheimer.
Υπάρχει, φυσικά, ένα σκληρό αναπόφευκτο: η νόσος δεν έχει θεραπεία. Αλλά καθώς η ασθένεια κάθε χωρικού εξελίσσεται, τους παρέχεται υποστήριξη που χρειάζονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου