Ο παρουσιαστής όπως συνηθίζει τα τελευταία χρόνια «ανοίγει τα χαρτιά του» και μας μιλάει για όλα όσα νιώθει και βιώνει στο νέο του ρόλο. Μετά από σχεδόν ένα μήνα παρουσίας στην...
τηλεόραση και συγκεκριμένα στην πρωινή ψυχαγωγική ζώνη τι συμπεράσματα έχει βγάλει; Τελικά είναι βραδινό τύπος ή απλώς ένας πρωινός που δεν του είχε δοθεί η ευκαιρία να το ανακαλύψει;
Ο Πέτρος Κωστόπουλος μας απαντά γράφοντας στο editorial του, στο KOOL όλα όσα σκέφτεται.
«Το πιο αθώο πράγµα που άκουσα από τα χιλιάδες µπινελίκια που έφαγα όταν ανακοινώθηκε ότι θα κάνω πρωινό, και το µόνο το οποίο µε προβληµάτισε βαθύτατα, είναι ότι είµαι βραδινός τύπος. Αυτόµατα, η εικόνα που είχα για τον εαυτό µου καταρρακώθηκε και στο πνεύµα µου και στην ψυχή µου: προφανώς στα µυαλά κάποιων ήµουν καταχωρηµένος ως λαϊκός τραγουδιστής, κάτι ανάµεσα σε Καρρά, Γονίδη και Πάολα, κοµπέρ σε καµπαρέ, νυχτοφύλακας, πορτιέρης σε κλαµπ. Προβληµατίστηκα βαθύτατα. Μήπως πράγµατι είµαι άνθρωπος της νύχτας; Είµαι εγώ ή είµαι ένας άλλος;
Μήπως υπνοβατώ και τραγουδάω κάπου; Αφού µου έφαγε τα σωθικά η αναρώτηση και αυτό το υπαρξιακό, σαιξπηρικό ερώτηµα «νύχτα ή µέρα;», ξαφνικά ως έκλαµψη µου ήρθε η αλήθεια στο µυαλό. «Βρε µαλάκα», µου είπα, «τι ψάχνεις; Το Βράδυ, µεσηµέρι δεν το έγραφες»; Ναι, τα πιο πολλά Βράδια γράφτηκαν µεσηµερο-απόγευµα, πράγµα που σηµαίνει ότι οι βιορυθµοί µου ήταν στα ώπα τους και νωρίτερα. Εγώ δεν το ήξερα, έµπαινα στο στούντιο και νόµιζα ότι είναι βράδυ, γιατί δεν έχει παράθυρα.
Καλά, µην υπερβάλλω και πολύ, εφτά η ώρα ξύπναγα ή για ταξίδι µε αεροπλάνο στο εξωτερικό, ή για ψάρεµα. Και σπάνια ψαρεύω. Αφού το έλυσα, άρχισα να δουλεύω. Και να συγκρίνω πια το Βράδυ µε το Πρωινό mou. Τι είναι πιο εύκολο, νοµίζετε; Ε, λοιπόν, το τρίωρο καθηµερινό Πρωινό mou είναι πολύ πιο εύκολο, πολύ πιο αστείο, πολύ πιο διασκεδαστικό και πολύ πιο παρεΐστικο. Η παρέα δεν είναι πάντα πιο ωραία, ειδικά αν έχεις την ευτυχία να µην πέσεις σε κανέναν µ@λ@κ@;
Στο Βράδυ, την έπινα µόνος µου. Είναι ατελείωτη µοναξιά η συνέντευξη. Και πολύ δύσκολη υπόθεση. Το βλέπω και στα µάτια των καινούργιων, που ήρθαν φέτος στη δουλειά µας. Καινούργιων εννοώ στη σόλο συνέντευξη. Εκεί που κανείς δεν έκανε talk show, ξαφνικά βρέθηκαν 3-4 εκποµπές και διάβασα για άλλες τόσες που θα ήθελαν να κάνουν άνθρωποι. Μου αρέσει που έγινε µόδα, όπως κάποια πολύ συγκεκριµένη στιγµή έγιναν και τα καρό πουκάµισα… Έπρεπε να καθαρίζω έξι άτοµα µέσα σε ένα απόγευµα. Έπρεπε να σετάρω τα τσιπάκια του εγκεφάλου µου σε έξι διαφορετικούς χαρακτήρες. Έπρεπε να µαθαίνω έξι διαφορετικές ιστορίες, µιας και σε ένα απόγευµα γράφαµε έξι άτοµα για τρεις διαφορετικές µέρες. Κράσαρα πολλές φορές. Μην ξεχνάτε ότι πέρα από τη χωρητικότητα του εγκεφάλου, ένα άλλο πρόβληµα είναι και το «αδιαχώρητο» κάποιων καλεσµένων. ∆εν µπορεί, ένα 20-30% σου βγαίνουν ψιλοµουγγοί, δηµοσιοσχεσίτες, άνθρωποι που φοβούνται µη σπάσει η τζαµαρία. Ποια τζαµαρία, θα µου πεις… Ε, αυτή που έχουν σετάρει οι ίδιοι στο µυαλό τους. My ass, που λένε και οι Αµερικάνοι τις πιο πολλές φορές, αλλά τι να κάνεις; Σέβεσαι τον καλλιτέχνη και την τζαµαρία. Θα θέλατε να πω ονόµατα ε; Έχω µια µαύρη λίστα κακών καλεσµένων, αλλά δεν πρόκειται ούτε µε βασανιστήρια να σας την πω. Αφού ξέρετε µωρέ ποιοι είναι, αυτοί που σκυλοβαρεθήκατε. Που δεν παίζουν, δεν γελάνε, δεν έχουν µια προσωπική ιστορία να πουν, που η µεγαλύτερη αδυναµία τους είναι η ειλικρίνειά τους. Αυτοί που συνήθως θέλουν να κρύψουν το «έγκληµα» και την αδυναµία. ∆εν θα το πω, ξέρετε γιατί; Γιατί θα πέσω στην ανάγκη τους. Από το Πρωινό mou θα περάσουν 200 άτοµα τουλάχιστον και στην αναβροχιά, καλό είναι και το χαλάζι.
Λοιπόν, πάµε εκεί πρωί πρωί (όχι και πολύ, κατά τις 9 – δίκιο έχουν οι ρεπόρτερ-πράκτορες) και για µια ώρα συζητάµε µε την Αγγελική την αρχισυντάκτρια (που είναι και πολύ ωραία κοπέλα, πολύ σηµαντικό αυτό πρωί πρωί για µένα), λέµε χαζοµάρες µεταξύ µας, κουβαλάµε ο καθένας τις πληροφορίες και τα βίντεο που του άρεσαν και βουρ στον πατσά. ∆εν έχω πολλά πράγµατα µε τα οποία θα µπορούσα να εκπλήξω τη γυναίκα µου. Με έχει φάει στη µάπα τόσα χρόνια. Όµως, παρ’ όλα αυτά, βλέποντάς µε πρωί πρωί µες στην καλή χαρά, εξεπλάγη. «Ρε συ, χαµένος πήγαινες τόσα χρόνια, πρωινός τύπος είσαι τελικά». Κι εµένα µε εξέπληξα εδώ που τα λέµε. Τελικά, όλα έχουν σχέση µε δυο πράγµατα. Πρώτον, µε το πρόγραµµα που σου βάζεις και δεύτερον, µε τις ανάγκες που έχεις. Αν έπρεπε να δουλέψω, και δεν είχα άλλη επιλογή, θα ξύπναγα και στις 4. Και τζάµια θα έκανα. Και το backpack θα έβαζα, να κάνω τον Θεοδωράκη. Και τον Αυτιά θα έκανα. Και τη Βίκυ Φλέσσα µπορώ. Να θυµηθώ όσα µάθαινα στο Παρίσι, όταν κουλτούριαζα µε τον Βέλτσο, τον Πουλαντζά, τον Τσουκαλά και τον Βεργόπουλο. Και πάνω από όλα, βέβαια, θα πλήρωνα κιόλας να µεταδίδω ποδοσφαιρικούς ή µπασκετικούς αγώνες. Και σε πάνελ θα πήγαινα. Αλλά θα προτιµούσα αθλητικό ή πολιτικό, για να βγάλω και τον προπονητή και τον πολιτικό που κρύβει ο κάθε Έλληνας µέσα του και που µου πέθαναν µε τα χρόνια.
Το Πρωινό mou περνάει σαν τρία τσιγάρα. Ούτε καταλαβαίνω πώς. Το µόνο κακό είναι ο καφές. Ούτε καλός είναι, αλλά το χειρότερο είναι ότι πίνω πολλούς, γι’ αυτό καµιά φορά µε βλέπετε στην τσίτα. Μπορεί να κουβαλάω την ευθύνη του συνόλου, κάτι σαν τον Κωνσταντάρα µε τον Βουτσά, τη Μάρω Κοντού, τη Μάρθα Καραγιάννη, αλλά ποτέ δεν αισθάνοµαι το βάρος της µοναξιάς που είχε το Βράδυ. Όλοι µιλάνε, όλοι µπαλώνουν τρύπες, βίντεο παίζουν, ρεπορτάζ, κόσµος µπαίνει, κόσµος βγαίνει, γιατροί, σεξολόγοι, στυλίστες, η θεά Τέτα, µακιγιέρ, κοµµωτές, ηθοποιοί, τραγουδιστές, και να θες, δεν µπορείς να πλήξεις. Σαν αµερικάνικη κωµική σειρά είναι στα παρασκήνια, κάτι σαν το 30 Rock, µε τον Μπάλντγουιν και τη δικιά µας, την Τίνα Φέι. Πολλοί λένε ότι όταν συζητάς µε ένα πάνελ, οι θετικές ή οι αρνητικές απόψεις είναι λίγο πολύ στηµένες. Ε, λάθος κάνουν. Ποτέ δεν θα συµφωνήσω µε τον Ουγγαρέζο για το ποια είναι ωραία γκόµενα, είτε είναι στο πλατό, είτε στο κλαµπ. Επίσης, δύσκολα θα συµφωνήσω µε τον Καβατζίκη για το ποια είναι καλή παράσταση ή ταινία. Αυτός συµφωνεί µε την Τζένη, είναι της βαριάς κουλτούρας. Να καταλάβεις, αυτοί ούτε Champions League δεν βλέπουν, ούτε τους Expendables µε τον Σταλόνε, τον Στέιθαµ και τον Μπρους Γουίλις. Εκεί συµφωνώ µε τον Ουγγαρέζο, αν και αυτός βλέπει πιο πολύ κάτι του ελαφρού ρεπερτορίου, σαν τους Transformers και τους Avengers. Παιδί… Με τις κυρίες δεν υπάρχει λόγος να διαφωνείς γιατί δεν πρόκειται ποτέ να βρεις δίκιο. Καµιά φορά, ξεκινάς µια διαφωνία στην πλάκα, γιατί όπως καταλαβαίνετε αυτά τα κουτσοµπολιά είναι της πλάκας, έτσι προσφορά στο φιλοθεάµον κοινό, και αρπάζεσαι χωρίς να το καταλάβεις. Είµαι και ιδιοσυγκρασιακός χαρακτήρας, για να πω κοµψά τον εύφλεκτο ζοχαδιακό. Αλλά ακόµα και σε αυτά πια, το διασκεδάζω, γιατί όπως θα µαρτυρούσαν όλοι όσοι µε ξέρουν στα περιοδικά, στην τηλεόραση ή στο σπίτι µου, στα κουτσοµπολιά είµαι σαν τον κερατά: ο τελευταίος που τα µαθαίνει. ∆εν έχω αντένες εκεί. Άσε που µε τόσες µαλακίες και τόσα ψέµατα που έχω ακούσει τόσα χρόνια για µένα, είµαι επιφυλακτικός µέχρι θανάτου (κι αυτό ελπίζω να φαίνεται…) για τα τέρατα που ακούω για τους άλλους. Υπάρχουν τόσοι αλήτες εκεί έξω.
∆εν ξέρω τι θα γίνει σε λίγο, αλλά προς το παρόν έχω ανακαλύψει έναν καινούργιο κόσµο και κάνω σαν µικρό παιδί. Το διασκεδάζω αλύπητα. Βλέπω χαρούµενους ανθρώπους πρωί πρωί, αρχίζω το χαβαλέ µε τον Ουγγαρέζο, τον Καβατζίκη, τη Σπανού, τη Γεωργία Ευσταθίου και ξαλεγράρω. Ξαλεγράρω γιατί εδώ και τρία χρόνια περίπου δεν βλέπω κόσµο, δεν βγαίνω, δεν πάω σχεδόν πουθενά. Έχω σταµατήσει να γνωρίζω και να θέλω να γνωρίσω κόσµο. Βαριέσαι µε τα χρόνια τις νέες γνωριµίες. Σπάνια πάω σε κανένα µπαρ. Είµαι όλη την ώρα µε τον Θανάση και τον Άκη, από τις 7 η ώρα το απόγευµα. ∆εν βλέπω άλλους ανθρώπους. Χτυπιόµαστε µε τα σίδερα και τα βάρη, τρέχουµε σε δρόµους και σε γήπεδα, µαγειρεύω µετά εγώ σαν το κορόιδο και µετά το ρίχνουµε στα dvd. Τέσσερις φορές την εβδοµάδα. Και ξαφνικά, από το πουθενά βρήκα καινούργιους φίλους, µε τους οποίους περνάω τέσσερις ώρες από τη ζωή µου κάθε µέρα. Είχα πολύ καλές σχέσεις µε το crew που δούλευε µαζί µου στο Βράδυ, αλλά εδώ βρήκα τη χαρά µου. Η µισή εκποµπή είναι οι παντός είδους τεχνικοί που είναι γύρω γύρω, που δεν ξέρω τι τρώνε και τι πίνουν, αλλά είναι στην καβλάντα από το πρωί. Φωνάζουν, ουρλιάζουν, µας κράζουν, λένε ατάκες που κλέβω. Αυτοί έπρεπε να κάνουν εκποµπή. Ούτε γλείφω, ούτε πλάκα κάνω. Είναι οι ίδιοι που δούλευαν µε όλους τα προηγούµενα Πρωινά του MEGA, όλους τους έχουν χαιρετήσει (κι εµένα φαντάζοµαι κάποια στιγµή), αλλά οι ίδιοι από µόνοι τους είναι φορµαρισµένοι στην πλάκα. Είναι η αντροπαρέα που θα ήθελες να έχεις, για να µ@λ@κίζεσαι αντρικά όλη την ώρα.
Έτσι γνώρισα και κανέναν άνθρωπο. Οπότε, ηθικό συµπέρασµα; τα πρωινά είναι πράγµατι ψυχαγωγικές εκποµπές. Πρώτα από όλα όµως, είναι ψυχαγωγικά για µένα. Το µόνο που µου τη σπάει είναι ότι χάνω πια τη νύχτα, ακόµα και τις λίγες νυχτερινές εξόδους που µου είχαν µείνει. Είναι ωραία η νύχτα, στον κινηµατογράφο όλο νυχτερινά πλάνα θέλω να βλέπω. Ακόµα και αυτή η άσχηµη Βηρυτός της Ευρώπης, η Αθήνα, είναι ωραία τη νύχτα. Αλλά κέρδισα µια υπέροχη νέα εικόνα και τρία υπέροχα φιλιά: για πρώτη φορά βλέπω τα παιδιά µου πώς ετοιµάζονται, τι τρώνε, πώς ντύνονται να πάνε σχολείο και στήνω και µάγουλο για φιλί. Αλλά, πού θα πάει, θα έρθει το καλοκαίρι. Πάντως σίγουρα, µε αυτή τη δουλειά θα περάσει πιο γρήγορα ο χειµώνας».
fimes.gr
ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ; ΚΑΝΕ LIKE... ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟ
Γίνετε φίλοι μας, στη σελίδα μας στο facebook: http://www.facebook.com/vatolakkiotis
Στείλτε μας τις απόψεις σας, τα άρθρα σας, τις καταγγελίες σας και οτιδήποτε θέλετε στο email: kostasdigos@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου