πινακίδα με STOP αλλά αντέδρασε στην κόρνα αποφυγής σύγκρουσης με αρκετά επιθετικές διαθέσεις.
Η παραπάνω ιστορία διαδραματίζεται στη Λεωφόρο Κύμης που οδηγεί από την Εθνική Οδό Αθηνών-Λαμίας στους Θρακομακεδόνες. Ή καλύτερα στο σημείο που βγαίνεις από αυτή στον παράδρομο, τον οποίο κοσμεί ένα μεγαλοπρεπές STOP. Όπως μπορείτε να δείτε στη φωτογραφία, δεν το χάνεις. Δεν είναι σε στροφή, δεν υπάρχει βλάστηση, δέντρα, φυσικά και μη εμπόδια, δεν υπάρχει χώρος για στάθμευση κάποιου μεγάλου όγκου οχήματος για στο αποκρύψει.
Στέκει εκεί, μεγαλοπρεπές αλλά συνάμα και τόσο αδιάφορο σε πολλούς. Ο πρωταγωνιστής μας δεν είναι ο μόνος που περνάει αέρα πατέρα από το συγκεκριμένο σημείο. Απλά ήταν ο μόνος –έως τώρα- που θεώρησε πως ιδανική συνέχεια του παραλίγο να προκαλέσεις ατύχημα, είναι να προκαλέσεις καβγά.
Βγαίνω λοιπόν από τον κεντρικό δρόμο στον παράδρομο, μέρα μεσημέρι, με αναμένο δεξί φλας και όντας ευτυχώς υποψιασμένος γιατί έχω παιδί στο αυτοκίνητο, μείωσα πολύ την ταχύτητά μου για παν ενδεχόμενο. Πάλι καλά, γιατί κοιτώντας δεξιά (βγαίνοντας από τον κεντρικό υπάρχει συστοιχία βλάστησης άρα δεν έχεις σαφή εικόνα του Χάρου αν έχει βγει παγανιά) βλέπω ένα όχημα να συνεχίζει την πορεία του χωρίς διάθεση να σταματήσει. Ούτε καν να επιβραδύνει.
Ενώ λοιπόν το ταλαιπωρημένο ασημί Peugeot 206 πλησιάζει με σχέδιο… εμβολισμού, καρφώνω το δεξί πόδι στο πάτωμα, ακινητοποιώντας το αυτοκίνητο μου και κορνάροντας ταυτόχρονα. Περνάει χωρίς δεύτερη σκέψη, σταματάει πιο μετά και κάνει όπισθεν. Περιμένω να βγει από το παράθυρο ένα χέρι, μία κίνηση λάθους, συγνώμης. Αντίθετα βγαίνει 45άρης, θαρρεί κανείς μόνιμα θυμωμένος με όλο το σύμπαν που έχει συνωμοτήσει εναντίον του από τα παιδικά του κιόλας χρόνια.
– Τι έγινε ρε και κορνάρεις;
– Έχετε STOP (σημείωση: πληθυντικός εξ αρχής. Συνήθως αφοπλίζει τους συμπτωματικά φορτισμένους. Άλλωστε μπορεί να μην το έχει δει ο άνθρωπος).
– Ε και;
– Παραλίγο να τρακάρουμε. Δεν το είδατε το STOP;
– Και τι ήθελες να κάνω;
– Να σταματήσετε. STOP έχετε.
– Τι μας λες ρε! Ποιος είσαι εσύ ρε; Τι θέλεις, θα αλλάξεις εσύ την Ελλάδα;
Κάπου εδώ καταλαβαίνεις πως το παιχνίδι είναι χαμένο πριν καν ξεκινήσει…
– Δεν θέλω να αλλάξω την Ελλάδα. Θέλω μόνο να είστε πιο προσεκτικός. Περάσατε τέρμα γκάζι από STOP. Έχω παιδί στο αυτοκίνητο. Αν δεν είχα σταματήσει εγώ θα είχαμε τρακάρει!
– Και τι θα καταλάβαινες; Στον φαναρτζή θα πήγαινες βρε μαλ***!
– Μα δεν έχω εγώ το STOP. Εσείς πρέπει να σταματήσετε (σημείωση 2: σταθερά σε πληθυντικό).
– Ρε δεν πας να γαμη****; Που θα μου πεις εσύ τι να κάνω; Κατέβα να μου πεις τι να κάνω αν θέλεις…
Κάνει δύο βήματα πίσω, λέει αρκετές λέξεις που καταλαβαίνω αλλά κάνω πως δεν ακούω, προφανώς θέλει να συνεχίσω με τον δικό του πλέον ρυθμό και ύφος, προφανώς θέλει να ανοίξω την πόρτα, να… αλλάξουμε την Ελλάδα παρέα. Ήδη έχουμε δύο αυτοκίνητα πίσω μας να περιμένουν, χωρίς κάποιος να επεμβαίνει αλλά ούτε και να κορνάρει. Λογικό βέβαια δεδομένου πως αντιλαμβάνονται πως έχουμε να κάνουμε με βραδυφλεγή βόμβα που με τον πρώτο ήχο θα στραφεί σε άλλο στόχο. Τον ξενερώνω…
«Προφανώς θέλετε καβγά. Δεν θα σας απαντήσω, σας είπα έχω παιδί στο αυτοκίνητο. Μη μιλάτε έτσι. Παρακαλώ μόνο προσέχετε λίγο περισσότερο. Καλό απόγευμα», λέω χαμογελώντας και ανεβάζω το παράθυρο, συνεχίζοντας το δρόμο μου. Τον βλέπω σαστίζει για μερικά δευτερόλεπτα. Ήθελε τόσο πολύ να εκτονώσει κάπου τη μιζέρια του είναι του, που ήταν σίγουρος πως το dirty talk θα με έπειθε να κατέβω κι εγώ και να ανταλλάξουμε… απόψεις. Μετά το αρχικό σάστισμα και ενώ απομακρύνομαι από το σημείο, τον βλέπω από τον καθρέφτη πως έχει αρχίσει τα «γαλλικά». Μάλλον επειδή του χάλασα το σενάριο τελικά.
Μερικά συμπεράσματα από τα παραπάνω. Ο «κύριος» της ιστορίας μας θα συνεχίσει να αγνοεί το STOP. Θα συνεχίζει να ψάχνεται για καβγά. Θα συνεχίσει να προκαλεί τόσο ώστε ο επόμενος να ανοίξει την πόρτα. Ανεξάρτητα με το ποιος μπορεί να έχει δίκιο ή άδικο. Θα συνεχίσει να αδιαφορεί για το γεγονός πως στο άλλο αυτοκίνητο βρίσκεται ένα παιδί. Ούτε για το αν παραλίγο να το τραυματίσει (στην καλύτερη), ούτε για το ότι προσπαθεί να προκαλέσει συμπλοκή μπροστά του.
Κι όταν για κάποιον ισχύουν όλα τα παραπάνω, κρίνοντας εκ των υστέρων αντιλαμβάνομαι πως ακόμα και ο πληθυντικός, ακόμα και η συνήθως αφοπλιστική για τους περισσότερους ευγένεια, δεν πρόκειται να τους πατήσει φρένο. Το μόνο που μπορείς και πρέπει να κάνεις για να αποφύγεις τα χειρότερα όταν μπλέκεις με τέτοιους ανθρώπους, είναι να βγεις από το διάβα τους. Μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Την Ελλάδα δεν θα την αλλάξεις…
ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΣΕΪΤΑΝΙΔΗ Panos Seitanidis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου