Βιβλιοπαρουσίαση: «Το άνθος της ζωής» της Ιωάννας Γκανέτσα

«Το άνθος της ζωής», ήρθε σήμερα κοντά μας, φέρνοντας στη Βιβλιοθήκη, με την όμορφη συγγραφή του, ένα ζέφυρο. Ένα ζέφυρο, αναμαλλιάρη, ερωτικό. Ένα ζέφυρο ταξιδιάρη που από τους αρχαιότατους χρόνους...
μέχρι σήμερα, φυσούσε γλυκά απαλά, φυσούσε, υπομονετικά, απελευθερωτικά. Aκόμη κι όταν οι βίαιοι άνεμοι της σκληρής υποταγής περιόριζαν τους ανθρώπους στο απάγγειο της συντήρησης έμπαινε από τις χαραμάδες των πλινθόκτιστων και έδινε ανάσες ζωής μέσα στους φοβικούς περιορισμούς….

Η Ιωάννα Γκανέτσα, ως άνεμος απαλός, αλλά αναμαλλιάρης, που, παλιότερα, έμπαινε κάτω από τις φούστες των γυναικών και έβαφε με το κοκκίνισμα της αιδούς τα μάγουλα των κοριτσιών. Που χόρδιζε τα ζωνάρια των παντελονιών των θεριστάδων και γέμιζε με ενέργεια και δύναμη στο σύρσιμο των δρεπανιών. Που έριχνε την εύχυμη γύρη των λουλουδιών στις ωοθήκες των καρποφόρων και μυσταγωγούσε την τελετουργία των καρπών. Που φυσούσε τα πρωινά και καλούσε σε επιτακτική επιστράτευση το νου. Που φυσούσε τα δειλινά και μεθούσε με την ηδονική ρέμβη, τη δημιουργική αναστόχαση. Χωρίς τις σκόνες της υποκριτικής επικάλυψης, ήρθε να μας κάνει συνδαιτυμόνες ενός ήδιστου μυθιστορήματος.

Ενός ήδιστου μυθιστορήματος, 264 σελίδων, απολαυστικής ανάγνωσης, με τίτλο «Το άνθος της ζωής».

«Το άνθος της ζωής», το οποίο βρίσκεται κωδικοποιημένο στα κύτταρα κάθε ζωντανού οργανισμού. Που με την επίγνωσή του βγαίνουμε από το σκοτάδι, ελευθερώνοντας το νου μας από παλιές ξεπερασμένες πεποιθήσεις και αρχίζουμε να διακρίνουμε το φως της νέας απελευθερωτικής χαραυγής, όπως μας λέει ο αμερικανός μυστικιστής της εποχής μας, Ντρούνβαλο Μελχισεδέκ, στο βιβλίο του, «Το αρχαίο μυστικό του άνθους της ζωής».

«Το άνθος της ζωής» είναι φωτεινό και ζείδωρο. Αναδύεται, ως φτερωτός τοξευτής, από τους αρχαιότατους χρόνους μαζί με την Αφροδίτη και φτάνει στον παρόν, ως ταξιδευτής του χρόνου, με τα φτερά του Ζέφυρου. Σύμπασα η ύλη της ζωής και η ιστορία του Τόπου είναι φορτισμένη από την ένθεη λειτουργία του.

Το λουλούδι του ανθίζει και γονιμοποιεί την σκέψη των θνητών και του προσδίδει την άυλη διαχρονικότητα της αθανασίας.

Όμορφος τίτλος, ευρηματικός, γεμάτος ύλη αναστοχασμού!... Θα υπήρχε άραγε ζωή, χωρίς την ανθοφορία του?

Ο τίτλος του, σε κεντρίζει αναπότρεπτα να ανοίξεις το βιβλίο και να σηκώσεις το σεντόνι της αποκάλυψης, για να βρεις το αναζητούμενο άνθος…

Ο αναγνώστης από την πρώτη παράγραφο αισθάνεται μια διέγερση όλων των αισθήσεων του. Την όραση, όπου, ως οικοδέσποινα του μυαλού εκταμιεύει εικόνες και αιχμαλωτίζει με τη γοητεία του ωραίου τη νόηση και την κατευθύνει στα μονοπάτια του πόθου και της βαθειάς επιθυμίας. Την όσφρηση, που κατακλύζεται από την μυρωδιά των λουλουδιών των δέντρων και των θάμνων του Βασιλικού Βοτανικού Κήπου του Εδιμβούργου, τη μυρωδιά των υλικών εδεσμάτων και τη διαισθητική μυρωδιά του έρωτα. Την ακοή, που γεμίζει από το φύσημα του ανέμου, από το κροτάλισμα του κρασιού στο γέμισμα των ποτηριών και από την ηδονική κραυγή των ζευγαριών… Την αναριγούσα αφή, από την εκκένωση στο πρώτο άγγιγμα της επαφής που δημιουργεί την κυκλική περιφορά των ηλεκτρονίων με τη συμμετοχή του νου , ενώνοντας τους ακροδέκτες των αισθήσεων… Την γεύση, όπου ταξινομούνται οι ορέξεις και τα εδέσματα σε βρώσιμα του ουρανίσκου και τα άμβροτα από το αυθόρμητο σμίξιμο των χειλιών και της γλώσσας των αλληλοελκόμενων εραστών…

Όλες οι αισθήσεις μας σε συναγερμό και τούτο, αν μη τι άλλο δείχνει το εύρος της τεχνικής για την ανάπλαση της πλοκής από την υφάντρα ενός απαιτητικού υφαντού διήγησης.

Κάθε σελίδα του είναι γεμάτη από αρμονικές εικόνες, κάθε του παράγραφος είναι πλημμυρισμένη από γνώσεις κάθε του λέξη καλοβαλμένη με συνθετική ικανότητα για την κλωστική ύφανση μιας μυθοπλαστικής δημιουργίας.

Ο κεντρικός ήρωας της πλοκής είναι ο Οδυσσέας, που μας γεννάει, μέσα από τις μυθολογικές μας παρακαταθήκες, χιλιάδες συνειρμούς. Και συμπρωταγωνίστρια του η Φρέγια μια σκανδιναβική θεότητα του ερωτισμού, που αλληλοθέλγονται από τον μαγνητισμό της κοσμογονικής έλξης του έρωτα.

Τόπος, που εξελίσσεται τη πλοκή, η ομιχλώδης Σκωτία, όπου οι ομίχλες επεκτείνονται με τους κανόνες της προσχηματικής συμβατικότητας και του καθωσπρεπισμού στον ψυχισμό των ανθρώπων, αφήνοντας μόνο ρωγμές, φεγγίτες διείσδυσης για τον ακτινοβόλο έρωτα…

Ένας έρωτας που ανθοφορεί αλλά παραμένει ανοιχτός στην ανθοφορία του!...

Η κάρπωση είναι περιπετειώδης και γίνεται μετά από χρόνια, ως Οδυσσέας ο πολύπαθος, που έρχεται από το απέραντο πέλαγος, στο λιμάνι της ερωτικής προσμονής, που με Πηνελόπεια καρτερικότητα, τον περιμένει η Φρέγια, και σμίγουν με ένα φιλί- καρπό, του άνθους της ζωής.

Μαζί με την όμορφη πλοκή, ένα φορτίο γνώσεων, που δεν ξεφορτώνονται στη μέση του παζαριού για την επιβεβαίωση της εγκυκλοπαιδικής συσσώρευσης, αλλά εύστοχα τοποθετημένες στην ανάπτυξη της πλοκής χτίζουν την αρτιότητα της αφήγησης με τη χάρη, θα έλεγε κανείς, της διατριβής και της εξειδίκευσης. Πράγμα, που συμβάλλει στην πιστοποίηση της πραγματικής ιστορίας σαν να την έζησε και την εξιστόρησε ο ίδιος ο πρωταγωνιστής.

Συνταύτιση θα λέγαμε συγγραφέα και πρωταγωνιστή.

Και θα ήταν έτσι, ή έτσι θα νομίζαμε, αν η συγγραφέας δεν ήταν γυναίκα!.. Μια γυναίκα που χτίζει τον πρωταγωνιστή. Μια γυναίκα που διεισδύει και ψυχογραφεί τις σκέψεις και τις συμπεριφορές, τον ερωτισμό και τις επιθυμίες, τις αναστολές και την υπέρβαση του άρρενα πρωταγωνιστή. Και τούτο δείχνει πως η συγγραφέας διαθέτει έναν φακό υψηλής ευκρίνειας, ώστε να διαβάζει και να διαισθάνεται τις κλίσεις, τις ροπές των προσώπων που τοποθετεί στην φαντασιακή της εξιστόρηση. Ελάχιστους συναντάς με την προίκα της διείσδυσης στον ψυχισμό των άλλων η ακόμη να δανείζονται αυτόν τον ψυχισμό από τον εαυτό τους για να αναπλάσουν τα πρόσωπα και τις συμπεριφορές τους..

Τούτο απαιτεί ένα συγγραφέα πλούσιο σε συναισθήματα, και πλούσιο σε γνώσεις.. Έναν ευαίσθητο ψυχογράφο, έναν ακριβή ταξινόμο, ένα καλό χειριστή του γραπτού λόγου κι έναν άρτιο τεχνίτη στη πλάση ενός μυθιστορήματος.

Η πεμπτουσία του μυθιστορήματος είναι ο έρωτας. Ένας έρωτας που δεν προϊόν της έλλειψης και της πείνας, δεν είναι σεξιστικός, αλλά είναι ένας έρωτας που αγγίζει με την ίδια βουλιμία τη σάρκα, αλλά και τον ψυχισμό των πρωταγωνιστών. Είναι ο διαιωνιαίος έρωτας που τροφοδοτείται από τη χρυσόσκονη της μοναδικής αναζήτησης και εκπλήρωσης μιας εσώτερης βαθιάς επιθυμίας, ως ο μοναδικός, ο αληθινός, ο ανεπανάληπτος!...

Όπως γνωρίζουμε από τους μεγάλους υμνητές- συγγραφείς του έρωτα, από την αρχαιότητα ακόμη, είναι αυτός, που συνέχεται και δημιουργεί μια αδιάσπαστη ενότητα, που όταν το ετεροβαρές περιβάλλον θέλει να τη χωρίσει τότε δημιουργεί καταναγκασμούς, δράματα και οδύνες. Αυτός είναι λοιπόν το άνθος της ζωής.

Το βιβλίο δεν κατατάσσεται στα βιβλία αισθησιασμού. Δεν κατατάσσεται στα βιβλία ερωτισμού ή στα βιβλία των ερωτικών περιπετειών. Η θέση του, είναι στα βιβλία του απελευθερωτικού κεντρομόλου έρωτα και της ψυχογραφικής προσέγγισης του. Που, στο άνθος της ζωής, έχει όλες τις άλλες εκφάνσεις του, ως περιφερόμενες συμβάλλουσες καταστάσεις, για την ύμνηση του.

Είναι αλήθεια πως όταν έφτασα στην τελευταία παράγραφο μου συνέβη κάτι, που λίγες φορές έτυχε να μου συμβεί να μην θέλω να αποχωριστώ το βιβλίο….

Η Ιωάννα Γκανέτσα, ήρθε σήμερα κοντά μας, φέρνοντας στη Βιβλιοθήκη, με την όμορφη συγγραφή της, ένα ζέφυρο. Ένα ζέφυρο, αναμαλλιάρη, ερωτικό. Ένα ζέφυρο ταξιδιάρη που από τους αρχαιότατους χρόνους μέχρι σήμερα, φυσούσε γλυκά απαλά, φυσούσε, υπομονετικά, απελευθερωτικά. Aκόμη κι όταν, οι βίαιοι άνεμοι, της σκληρής υποταγής, περιόριζαν τους ανθρώπους στο απάγγειο της συντήρησης, έμπαινε από τις χαραμάδες των πλινθόκτιστων και έδινε ανάσες ζωής μέσα στους φοβικούς περιορισμούς…. Η Ιωάννα Γκανέτσα, νομίζω πως, πέτυχε τον στόχο που, πιστεύω ότι, είχε βάλλει, με τη συγγραφή αυτού του μυθιστορήματος, ήτοι, να ανασύρει έστω και λίγη από τη ομίχλη που μας περιορίζει, ώστε, να μη ζούμε με τις συντεταγμένες των απαγορεύσεων, τον ανθό της ζωής!....

Την συγγραφέα καλωσόρισε και προλόγισε ο Πρόεδρος του Ε/Σ της Βιβλιοθήκης Μπαζάκας Φώτιος.

       Ζαγκανίκας Σίμος