Κλείσε το στόμα, κι αν δεν μπορείς να είσαι άνθρωπος, τουλάχιστον μην γίνεσαι κτήνος!

Τι παραφωνία κι αυτή μέρες γιορτινές και λαμπερές..
Μια μάνα, ένα παιδί άλαλο, αυτιστικό.
Μια μάνα, που φώναξε με όσους τρόπους είχε πως χρειάζεται βοήθεια και δεν της την έδωσε κανείς.
Ποιοι περάσαμε από...
δίπλα της, την κοιτάξαμε με οίκτο και προσπεράσαμε το βλέμμα μας πάνω από το παιδί της, αλλά όχι με συναίσθηση και προχωρήσαμε το δρόμο της μουρμουρώντας για λίγο για την “έρμη γυναίκα που ανεβαίνει το γολγοθά της”.

Μην βιάζεσαι να κατηγορήσεις ρε άνθρωπε..
Όχι, δεν έκανε το σωστό. Ποτέ δεν είναι αυτή η λύση. Ποτέ μα ποτέ δεν είναι επιλογή αυτό.
Είναι όμως ανθρώπινο. Κι ό,τι είναι ανθρώπινο, θέλει ψυχή για να το καταλάβεις.
Γι’αυτό κατέβασε το δάχτυλο του δικαστή που άπλωσες με τόση ευκολία.
Κλείσε λίγο το στόμα σου και βούτα τη γλώσσα σου στο μυαλό πριν ξεστομίσεις τις μεγάλες σου φιλοσοφίες.

Σκέψου.

Σκέψου αυτή τη γυναίκα, σκέψου την σαν άνθρωπο, συμπόνεσε λίγο αν μπορείς την ταραγμένη της ψυχή, και μην ξεσπάς πάνω της το δηλητήριό σου.
Γιατί τα λόγια είναι εύκολα, μέχρι να βρεθείς να πρέπει να περπατήσεις εσύ με ένα ζευγάρι παπούτσια που θα σου στενεύει το καλομαθημένο σου ποδαράκι..
Γιατί τα λόγια είναι εύκολα, μέχρι το “εγώ ποτέ δεν θα…” να συναντηθεί με την απόγνωση και την απελπισία τη δική σου.

Γιατί εσύ κι εγώ κι ο δίπλα.. ποτέ δεν θα.. ε;
Σίγουρα;
Κλείσε το στόμα σου άνθρωπε.
Κι αν δεν μπορείς να δείξεις ανθρωπιά, τουλάχιστον, μην γίνεσαι κτήνος.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου