Τα καλοκαίρια δεν θα είναι ποτέ τόσο φανταστικά όσο ήταν στα 90s
Ξεγνοιασιά, παιχνίδι, γέλιο, βουτιές, παγωτά: Αυτές είναι μόνο λίγες λέξεις για να περιγράψει κανείς την πιο όμορφη εποχή του χρόνου, το...
καλοκαίρι.
Παρακολουθώ τα παιδιά μου τις ημέρες των διακοπών και νοσταλγώ τα δικά μου παιδικά χρόνια.
Βέβαια, τη δεκαετία του 1990, που μεγάλωνα εγώ, τα πράγματα δεν ήταν όπως σήμερα.
Νομίζω τα καλοκαίρια του τότε ήταν… καλύτερα, και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, θεωρώ ότι τα παιδιά του σήμερα δεν θα ζήσουν τόσο υπέροχα και φανταστικά καλοκαίρια όσο τα παιδιά της δεκαετίας του ’90.
Όχι μόνο επειδή η μουσική ήταν καλύτερη (ποιος θα ξεχάσει το «Λιωμένο Παγωτό» και το «Καλοκαιρινές διακοπές για πάντα»;) αλλά – κυρίως – επειδή τότε δεν μας «πρόσεχαν» όσο σήμερα. Τι εννοώ;
Παίζαμε πιο ελεύθερα, βγαίναμε στους δρόμους και τις πλατείες, τρέχαμε, κυλιόμασταν σε χώματα, σκαρφαλώναμε σε δέντρα, παίζαμε με όλη τη σημασία της λέξης, χωρίς δυο μάτια να μας παρατηρούν συνέχεια.
Δεν υπονοώ, ότι οι γονείς μας μας παραμελούσαν, σε καμία περίπτωση δεν συνέβαινε αυτό, απλώς ήταν άλλες οι εποχές.
Απολαμβάναμε μια ελευθερία που τα παιδιά μας, πιστεύω, δεν θα ζήσουν ποτέ. Περνούσαμε ώρες παίζοντας έξω από το σπίτι και δεν επιστρέφαμε σε αυτό αν δεν νύχτωνε.
Κανείς δεν ανησυχούσε αν δεν μας έβρισκε, επειδή το πιο πιθανό ήταν ότι παίζαμε με κάποιον φίλο στο σπίτι του ή κρυβόμασταν σε κάποιο «μυστικό μέρος».
Σπάνια μέναμε μέσα στο σπίτι τους καλοκαιρινούς μήνες. Το πρόγραμμα της τηλεόρασης δεν ήταν ιδιαίτερα συναρπαστικό, ενώ όταν δεν κάναμε ποδήλατο στους δρόμους μπορούσες να μας βρεις στην πλατεία να παίζουμε μήλα, κρυφτό και αμπάριζα.
Κάναμε τα μαλλιά μας αλογοουρά με μεγάλα υφασμάτινα κοκαλάκια (τα οποία έχουν ξαναέρθει στη μόδα!), λατρεύαμε τον ήλιο και στην παραλία καθόμασταν με τις ώρες κάτω από αυτόν (χωρίς να διανοούμαστε, βέβαια, πόσο επιβλαβές ήταν αυτό).
Ακούγαμε μουσική από κασέτες και ραδιοφωνικούς σταθμούς με γουόκμαν και όταν μεγαλώσαμε λιγάκι διαβάζαμε «Σούπερ Κατερίνα», «Αφισόραμα» και «Ποπ και Ροκ».
Δεν ανησυχούσαμε για το αν θα χάσουμε το κινητό μας, γιατί πολύ απλά …δεν είχαμε καν κινητό! Όταν οι φίλοι μας μας έψαχναν καλούσαν στο σπίτι και αν δεν μας έβρισκαν ερχόντουσαν από κάτω και χτυπούσαν τα κουδούνια!
Περιμέναμε με ανυπομονησία να φάμε σουβλάκια, πίτσες ή burger και πατάτες στα Wendy’s και αντιγράφαμε τις χορογραφίες των Spice Girls με τις φίλες μας.
Χαιρόμασταν όταν μέναμε ξύπνιοι μέχρι πολύ αργά και λατρεύαμε τις ατελείωτες συζητήσεις που κάναμε με τα ξαδέρφια μας, ξαπλωμένοι σε ένα αυτοσχέδιο κρεβάτι στην ταράτσα του σπιτιού.
Μερικοί τυχεροί από εμάς ζούσαν ακόμα πιο ξέγνοιαστα όταν πήγαιναν στο χωριό τους για διακοπές με την γιαγιά και τον παππού. Δεν υπήρχε τίποτα καλύτερο από αυτό…
Στα τέλη του καλοκαιριού, κάναμε διαγωνισμό με τους φίλους μας για να δούμε ποιος έκανε τα περισσότερα μπάνια στη θάλασσα και ποιος έφαγε τα περισσότερα παγωτά.
Και ξέρετε ποιο είναι το πιο όμορφο σε όλα αυτά;
Δεν υπήρχε ίντερνετ ή κοινωνικά δίκτυα για να μας αποσπάσουν. Ή -για να είμαι ακριβής- για να «φακελώσουν» τις τρελές μας. Ήμασταν όσο ζωηροί και «τρελοί» θέλαμε και δεν υπήρχαν αποδείξεις γι’αυτό που θα μας έφερναν σε δύσκολη θέση.
«Αγκαλιάζαμε» το καλοκαίρι με έναν τρόπο που πλέον κανείς δεν μπορεί να κάνει.
Ίσως τώρα να ξέρουμε περισσότερα. Ίσως τώρα να γνωρίζουμε καλύτερα πώς να αντιμετωπίσουμε ορισμένες καταστάσεις.
Όπως και να έχει, όμως, ήμασταν η τελευταία γενιά παιδιών που βίωσε την πραγματική ελευθερία του καλοκαιριού, πριν η τεχνολογία «κυριεύσει» τον κόσμο μας και τον κάνει πιο περίπλοκο.
Ήμασταν η τελευταία γενιά που έζησε το καλοκαίρι όπως του αρμόζει: ανέμελα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου