«Η Ελλάς αναπνέει σήμερον με δύο πνεύμονας, τον μεν αγγλικόν, τον δε αμερικανικόν. Δεν μπορεί, λόγω του Κυπριακού, να διακινδυνεύσει από ασφυξίαν».
Γεώργιος Παπανδρέου ως Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας το 1950.
«Η Κύπρος κείται μακράν».
Κωνσταντίνος Καραμανλής ως Πρωθυπουργός της Ελλάδας στις 14 Αυγούστου 1974 ενώ ο Αττίλας ΙΙ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Οι ανωτέρω ρήσεις είναι ενδεικτικές μεν, συνοψίζουν δε με τον πλέον εύγλωττο τρόπο την διαχρονική εξάρτηση της ελληνικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ από την αγγλική (αρχικά) και την αμερικανική (στη συνέχεια) πολιτική. Eξάρτηση που οδήγησε στην εντελώς συγκυριακή εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ελληνισμού: συνέπιπταν τα συμφέροντα του ελληνισμού με τα “συμμαχικά”; Έχει καλώς. Δεν συνέπιπταν; Τόσο το χειρότερο για αυτά του ελληνισμού. Τα “συμμαχικά” ήταν πάντα σε προτεραιότητα.
Το κυπριακό ζήτημα αποτελεί περίτρανη απόδειξη του προαναφερθέντος τρόπου σκέψης και λειτουργίας των ελληνικών ελίτ. Αρχικά το επίσημο ελληνικό κράτος αποθάρρυνε ενεργά τον αγώνα για Αυτοδιάθεση των Κυπρίων και Ένωση με την Ελλάδα. Στη συνέχεια αναγκάστηκε να τον υποστηρίξει χλιαρά και απρόθυμα, υπό την ασφυκτική πίεση της ελληνικής κοινής γνώμης. Είχε προηγηθεί ως αποκορύφωμα το συλλαλητήριο της 9ης Μαΐου του 1956 στην Αθήνα όπου χιλιάδες λαού συγκεντρώθηκαν στην Πλατεία Ομονοίας διαμαρτυρόμενοι για την προγραμματισμένη από τις αγγλικές κατοχικές αρχές εκτέλεση των Ελληνοκυπρίων αγωνιστών Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου. Φυσικά η εντολή της ελληνικής κυβέρνησης προς την αστυνομία να μην προσεγγίσουν οι διαδηλωτές στην Βρετανική Πρεσβεία τηρήθηκε κατά γράμμα: η αστυνομία κάποια στιγμή ανοίγει πυρ και με τον πρώτο νεκρό επικρατεί πανικός. Τελικός απολογισμός τρεις νεκροί διαδηλωτές κι ένας αστυνομικός.
Με τις υπογραφές των θνησιγενών συνθηκών Ζυρίχης – Λονδίνου το 1959 ο στόχος της Ένωσης εγκαταλείπεται πλήρως και επισήμως, ενώ ο ελληνισμός της Κύπρου αφήνεται στην μοιρα του. Είναι πασιφανές ότι η μοίρα αυτή είναι ο Αττίλας Ι και ΙΙ, που όλοι τους βλέπουν να έρχονται αλλά κανείς δεν κάνει κάτι. Προέχει να μην τεθεί σε κίνδυνο “η νατοϊκή συμμαχία”.
Έκτοτε το ελληνικό κράτος είτε παρακολουθεί παθητικά να εξελίσσονται τα δρώμενα στην Ανατολική Μεσόγειο ερήμην του, με το γνωστό πλέον χαλαρό όσο και ανούσιο “η Λευκωσία αποφασίζει και η Αθήνα συμπαρίσταται” είτε αποδέχεται τα τετελεσμένα ως λύσεις στηρίζοντας εξαμβλωματικές προτάσεις τύπου σχεδίου Ανάν. Δηλαδή αποδέχεται και προσπαθεί να νομιμοποιήσει την εισβολή, την κατοχή και τους εποικισμούς. Κάποιες διάσπαρτες φωτεινές εξαιρέσεις με την διακήρυξη του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος από τον Ανδρέα Παπανδρέου ή την εργώδη προσπάθεια του Νίκου Κοτζιά για κατάργηση των εγγυήσεων και των επεμβατικών δικαιωμάτων τρίτων χωρών αποτελούν αυτό ακριβώς: απλές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, παρενθέσεις που γρήγορα έκλεισαν “για να μη δυσαρεστηθούν οι σύμμαχοι”. Κάπως έτσι φθάσαμε να αμφισβητείται έμπρακτα η ίδια η υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τα αυτονόητα δικαιώματά της. Δυστυχώς ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης για αυτή την εξέλιξη φέρουν και οι ίδιοι οι Ελληνοκύπριοι. Τι να πει κανείς για τις διαπραγματεύσεις που έλαβαν χώρα για το Κυπριακό προ διετίας στο Κρανς Μοντάνα της Ελβετίας, όπου ο Νίκος Αναστασιάδης, ο δημοκρατικά εκλεγμένος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, κράτους – μέλους της Ε.Ε., ενταγμένου στον Ο.Η.Ε και αναγνωρισμένου από όλο τον κόσμο, δέχθηκε να εξομοιωθεί και να διαπραγματευθεί επί ίσοιςόροις με τον ηγέτη ενός παράνομου ψευδοκράτους – πειρατή που δεν το αναγνωρίζει ούτε ένα κράτος σε ολόκληρο τον πλανήτη παρά μόνον η Τουρκία!
Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο εντάσσεται και η δήλωση που έκανε ο Αλέξανδρος Διακόπουλος, συμβούλος Εθνικής Ασφάλειας του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στις 28 Ιουλίου 2020: “είναι δύο διαφορετικά πράγματα αυτά (σ.σ.: το OrucReis στο Καστελόριζο και το Barbaros στην Κύπρο)”. Επίστροφή στην πολιτική της παθητικής παρακολούθησης, του κατευνασμού, της πλήρους εγκατάλειψης της Κύπρου και της αποδοχής τετελεσμένων. Μόνο που το θηρίο δεν κατευνάζεται παρά μονάχα του ανοίγει η όρεξη. Το επόμενο τετελεσμένο θα είναι ο Αττίλας ΙΙΙ. Και τώρα δεν υπάρχει ο νότος για να γλυτώσουν οι άνθρωποι. Υπάρχει μόνο η θάλασσα. Και όταν τελειώσουν οι τουρκικοί σχεδιασμοί στην Κύπρο, σειρά θα πάρουν η Δυτική Θράκη και το Αιγαίο.
Το άκρως εντυπωσιακό (και εξαιρετικά θλιβερό) είναι ότι ίδιοι οι Τούρκοι αντιμετωπίζουν τα συμφέροντα του ελληνισμού ως ενιαία αλλά το ελλαδικό αθηναϊκό κράτος όχι. Πολλούς (κυρίως νεαρότερους) ίσως να τους ξενίζει το γεγονός ότι εν έτει 2021 στον δημόσιο λόγο περί ελληνικών εθνικών συμφερόντων εντάσσεται και η Κύπρος. Σαφώς και η Κύπρος αποτελεί ανεξάρτητο κράτος, διαφορετικό από το Ελληνικό. Άλλωστε όπως προαναφέρθηκε, η προοπτική της Ένωσης ενταφιάστηκε οριστικά και επίσημα το 1959. Αποτελεί όμως αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνισμού και ως τέτοιο, η μοίρα της είναι άρρηκτα συνδεδεμένη μαζί του. Είναι επείγον για τους πραγματικά δημοκράτες και προοδευτικούς Ελλαδίτες και Κύπριους να αντιληφθούν ότι η στενή συνεννόηση και συνεργασία Ελλάδας – Κύπρου είναι άκρως απαραίτητη όχι για συναισθηματικούς αλλά για πρακτικούς λόγους. Είναι ζήτημα επιβίωσης. Η Κύπρος χωρις την Ελλάδα είναι μισή μπουκιά για την Τουρκία (η άλλη μισή μπουκιά ήδη φαγώθηκε τόσο από το εξωχώριο όσο και από το εγχώριο θηρίο πριν από 46 χρόνια) και η Ελλάδα χωρίς την Κύπρο δεν μπορεί να σταθεί στην Ανατολική Μεσόγειο παρά μόνο ως φτωχός συγγενής, παρίας και δορυφόρος της Τουρκίας.
Σε μια εποχή συνεχώς αυξανόμενων προκλήσεων, ταυτόχρονα πολλαπλασιάζονται και οι ευκαιρίες. Ακόμα και αν αποδεχθούμε ότι το 1974 η Κύπρος ήταν όντως μακριά (που δεν ήταν), το 2020 η έννοια της ΑΟΖ δίνει για πρώτη φορά στην ιστορία την δυνατότητα σε Ελλάδα και Κύπρο να αποκτήσουν σύνορα, επαφή, αφού οι οικονομικές τους ζώνες εφάπτονται. Με τον ίδιο τρόπο το ελληνικό κράτος αποκτά για πρώτη φορά σύνορα με Λιβύη και Αίγυπτο, ενώ ο ελληνισμός με την ευρύτερη έννοια αποκτά για πρώτη φορά σύνορα με τον Λίβανο, την Συρία και την Παλαιστίνη.
Ως πρώτο βήμα η Ελλάδα και η Κύπρος οφείλουν να συμφωνήσουν σε οριοθέτηση των ΑΟΖ τους. Είναι πραγματικά αδιανόητο να παρουσιάζεται σαν πρώτος στόχος που πρέπει να επιτευχθεί πάση θυσία η συμφωνία για οριοθετηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο, την στιγμή που δεν έχει γίνει καν συζήτηση με την Κύπρο! Τώρα περισσότερο από ποτέ είναι απόλυτη ανάγκη να τεθούν τα θεμέλια για τον μελλοντικό στενό συντονισμό της πολιτικής των δύο κρατών αρχικά σε τουλάχιστον δύο επίπεδα: αμυντικό και διπλωματικό. Και στην συνέχεια να αναζητηθεί πρόσφορο έδαφος για συνεργασία και συντονισμό σε ακόμα δύο: παιδείας και οικονομικό. Είναι ο μόνος τρόπος ανάσχεσης της τουρκικής επιθετικότητας και κατ’ επέκταση της εξασφάλισης ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή. Οι λαοί της Ελλάδας και της Κύπρου οφείλουν να πιέσουν προς αυτή την κατεύθυνση. Και φυσικά αμέσως μετά να πιέσουν ακόμα περισσότερο για να εξασφαλίσουν ότι η διαχείριση των ενεργειακών αποθεμάτων που βρίσκονται στην Ανατολική Μεσόγειο θα πραγματοποιηθεί μέσα από την χάραξη (παν)εθνικής στρατηγικής ούτως ώστε να αποβεί πραγματικά προς όφελος των πολλών και όχι των λίγων.
Ο.Μ. ΝΟΤΙΟΥ ΤΟΜΕΑΚΟΖΑΝΗΣ ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου