Ποιός φοβάται την Marine Le Pen;

του Γεώργιου Τσίπη

Δεν είμαι σίγουρος ποιός φοβάται την άνοδο της ακροδεξιάς πτέρυγας του πολιτικού κατεστημένου, πάντως σίγουρα εξελίσσεται μια συζήτηση επί του παρόντος, που είναι σε... εντελώς λάθος βάση. Να ξεκαθαρίσουμε, πρώτα απ' όλα, ότι οι ακροδεξιοί δεν είναι αντισυστημικοί, ή τέλος πάντων όχι απαραίτητα. Όλοι αυτοί που τώρα «ξαφνικά» ανεβαίνουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, διαπλέκονται εδώ και δεκαετίες με το πολιτικό κέντρο, που είναι αυτό που επί της ουσίας και κατά βάση διαμορφώνει το πολιτικό πλαίσιο και λαμβάνει τις πολιτικές αποφάσεις. Περισσότερο θα έλεγα ότι βλέπουμε μια μετατόπιση των συσχετισμών δυνάμεων, από τους πιο κεντρώους στους πιο δεξιούς, παρά οτιδήποτε άλλο. Με άλλα λόγια, οι καρεκλοκένταυροι του κέντρου βλέπουν τις θεσούλες τους να χάνονται, από τους εξίσου επίδοξους καρεκλοκένταυρους εκ δεξιών. Απόδειξη ότι αυτή η μεταβολή δεν συμπαρασύρει, εκ των προτέρων ή εκ των υστέρων, καμία ουσιαστική αλλαγή στην δημόσια πολιτική συζήτηση. Οι κεντρώοι αγορεύουν αφ' υψηλού, με αποτέλεσμα το εκλογικό σώμα να απομακρύνεται από αυτούς, γιατί δεν τους καταλαβαίνει, ενώ οι ακραίοι λαϊκίζουν μέχρι αηδίας.

Καμία καινούρια πρόταση δεν ακούσαμε κατά την περίοδο των «κρίσιμων» ευρωεκλογών. Κανένας δεν μας είπε γιατί τα προσφυγόπουλα δεν χωράνε στα θερινά τμήματα των ΚΔΑΠ. Για τα παιδιά αυτά δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος, παρά σκλαβιά σε χώρο και χρόνο που δεν επέλεξαν, ούτε και μπορούν να διαχειριστούν. Είναι καταδικασμένα να περνάνε τις μέρες τους στις κλειστές δομές, που συνήθως βρίσκονται έξω από τις πόλεις, όσο πιο μακριά γίνεται, για να μην μολυνθούμε εμείς και τα παιδιά μας από την διαφορετική τους εμφάνιση. Αυτές οι δομές είναι αποτέλεσμα του ελλείμματος δημοκρατίας και πολιτικής επάρκειας του κατεστημένου συστήματος, αυτού που ευθύνεται για την άνοδο της ακροδεξιάς. Το πολιτικό αυτό κενό έρχεται στο 2024 να καλυφθεί ή να ανακαταληφθεί από μια πιο ακραία μορφή μιας μακράς πολιτικής παράδοσης, των επαγγελματιών της πολιτικής. Συνήθως οι περισσότεροι εξ αυτών είναι γιατροί και δικηγόροι, με πανάκριβα αυτοκίνητα, υπερπολυτελή ακίνητα και φορολογικές δηλώσεις που δεν ανταποκρίνονται στο πραγματικό τους εισόδημα. Μίλησε κανείς για την φοροδιαφυγή των μεγαλοεισοδηματιών, αλλά και για την διαφορά μεταξύ των όρων «φοροδιαφυγή» και «φοροαποφυγή»; Μίλησε κανείς για τις οικονομικές απάτες πολλών ευρωπαϊκών εταιρειών, όπως είναι η «αλυσιδωτή απάτη» ή «απάτη του εξαφανισμένου εμπόρου», η οποία εκτιμάται ότι στοιχίζει στην Ε.Ε. γύρω στα 90 δισεκατομμύρια ευρώ απώλειες ΦΠΑ τον χρόνο; Ο δημόσιος πολιτικός διάλογος εδράζεται στην άγνοια- και εδώ μπαίνει το μεγάλο ζήτημα του ελέγχου των ΜΜΕ, με σκοπό την απόκρυψη της αλήθειας.

Αν λοιπόν η Le Pen κερδίσει τις εκλογές στην Γαλλία, που θα τις κερδίσει, αυτό σημαίνει ότι θα στείλει τους δικούς της «στρατιώτες» στην Επιτροπή και το Συμβούλιο, καθώς και σε μια σειρά από δεκάδες άλλες έμμισθες -για την ακρίβεια πολύ καλά αμειβόμενες- θέσεις, στην τεχνοκρατική πολυκατοικία των γραφειοκρατών των Βρυξελλών. Όποιος βλέπει εδώ ιδεολογίες ή έστω πολιτικές ασυμφωνίες, είναι απλά (και πολύ ευγενικά) στρουθοκάμηλος. Στο 2024, το διακύβευμα της επομένης των εκλογών, σε όλη την Ευρώπη, είναι η κατανομή των θέσεων εξουσίας και των υφιστάμενων δομών της. Είναι λογικό, λοιπόν, να εξελίσσεται μια φοβική συζήτηση για την άνοδο της ακροδεξιάς, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι ηθικά σωστή και πολιτικά αντικειμενική. Μα θα μου πεις, δεν υπάρχουν πολιτικές διαφορές; Όχι, δεν υπάρχουν. Όταν στα μεγάλα θέματα συγκλίνουν, δεν υπάρχουν διαφορές. Ποιά η διαφορά του Βελόπουλου από τον Μητσοτάκη, όταν και οι δύο υποστηρίζουν ανοιχτά το Ισραήλ; Ποιά η διαφορά δύο πολιτικών (και δύο πολιτικών παρατάξεων, επί της ουσίας) που κανείς τους δεν σέβεται το υπέρτατο δικαίωμα της αξίας της ζωής; Ποιά η διαφορά της Le Pen από την von der Leyen, όταν και οι δύο, η καθεμιά για τους δικούς της λόγους, υποστηρίζουν τις επαναπροωθήσεις στις αιματοβαμμένες θάλασσες της Ευρώπης; Η Le Pen για τις ψήφους της αντίδρασης, που συνήθως δεν είναι συνειδητοί ψήφοι, η von der Leyen για να μην χάσει την υποστήριξη του Μητσοτάκη, και άρα να έχει περισσότερες πιθανότητες να επανεκλεγεί στην Επιτροπή. Η Μελόνι, επίσης, έχει ήδη υποστηρίξει ανοιχτά την πιθανότητα επανεκλογής της von der Leyen. Τόσες είναι οι διαφορές τους. Η αριστερά, από την άλλη, έχει τις δικές της, τεράστιες ευθύνες, γιατί δεν μπόρεσε να δομήσει ένα διαφορετικό πολιτικό πρότυπο. Ελληνικό κακό παράδειγμα, ο κρατικοδίαιτος, συστημικός, αριστερός συνδικαλισμός (αγροτοσυνδικαλισμός, ΟΛΜΕ, ΕΛΜΕ, κλπ.). Και τί μένει; Τίποτα κατά βάση, ίσως μια ελπίδα για τους πιο αισιόδοξους. Ανάμεσά τους και η Μαρία Δαμανάκη, η οποία υποστηρίζει ότι η ελπίδα θα κινητοποιήσει την κοινωνική βάση, και ότι συνεπώς μπορεί να προωθήσει υπαρκτές λύσεις. Συμφωνώ μόνο στο ότι απαιτείται ένα όραμα.

O κ. Γ. Τσίπης έχει διατελέσει αιρετός τοπικός σύμβουλος νέων του πρώην δήμου Αντιγονιδών.