Γράφει ο Γιάννης Καλαμίτσης
«Ο ΑΠΡΙΛΗΣ είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας / μες απ' την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας / θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας / με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές». Αυτό έγραψε ο Τ. Σ. Ελιοτ στο ποίημα «Ερημη Χώρα». Κι εγώ, τώρα που μπήκε ο Απρίλιος, έχω μια στιχουργική διάθεση και θέλω να γράψω ένα λαϊκό τραγούδι - όπου «λαϊκό», είναι το τραγούδι που καταγράφει τους καημούς και τους πόνους του λαού!
Και γράφω για τον μεγαλύτερο καημό και πόνο του σημερινού Ελληνα:
το Μνημόνιο!
Πιάνω το μολύβι κι αρχίζω: «Ακούω για “Μνημόνια”, με πιάνουν τα δαιμόνια! Τα χρέη θα ’ναι αιώνια! Συμφέροντα υποχθόνια, θα με ποτίζουν κώνεια!»
Η λέξη-κλειδί είναι η λέξη «Μνημόνια». Αναφέρεται στον πληθυντικό επειδή ναι μεν έλεγαν για ένα Μνημόνιο, αλλά έχουν γίνει τόσες επικαιροποιήσεις, αναθεωρήσεις, τροποποιήσεις και υπέρ των δανειστών «βελτιώσεις», ώστε τα Μνημόνια να έχουν γίνει πολλά. Και θα δούμε να γίνονται κι άλλα. Ζωή να ’χουμε!
23 Απριλίου του 2010, ο Γιώργος μας πήγε να γιορτάσει την ονομαστική του στο Καστελόριζο και, εμπνευσθείς από το ειδυλλιακό τοπίο, μας ανακοίνωσε πως δεν τα βγάζουμε πέρα από μόνοι μας και θα πρέπει να ζητήσουμε βοήθεια από τον Μηχανισμό, που έκτοτε είναι γνωστός ως «τρόικα». Κι επειδή το γοργόν και χάριν έχει, σε λιγότερο από δύο εβδομάδες, στις 5 Μαΐου, το εκ περίπου 1.300 σελίδων κείμενο της Συμφωνίας, το έκτοτε αποκαλούμενο «Μνημόνιο», ήταν πανέτοιμο! Και πήγε στη Βουλή, όπου και ψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ (με τρεις αποχές), τον ΛΑΟΣ και τη Θεοδώρα Μητσοτάκη - Μπακογιάννη - Κούβελου. Ελα, όμως, που όλοι αυτοί μαζί δεν φτάναν τους 180! Κι έχει σημασία αυτό, επειδή, όπως λένε οι γνωρίζοντες (και ειδικώς οι συνταγματολόγοι), μια τέτοια «Συμφωνία» θα έπρεπε, για να είναι συνταγματικά «νόμιμη», να έχει συγκεντρώσει υπέρ της τουλάχιστον 180 ψήφους.
Η απόφαση ήταν απόφαση μιας «Κοντής Βουλής»! Κι όπως αποδείχθηκε, της Κοντής Βουλής τής φταίνε οι τύχες… των Ελλήνων. Μια αντισυνταγματική ενέργεια στέλνει την ελληνική κοινωνία πίσω στο 1950!
Σε κάποιον άλλον Απρίλιο, η άρνηση σεβασμού των όσων όριζε το Σύνταγμα, μας έμαθε την λέξη «Χούντα». Σήμερα, την ίδια περιφρόνηση προς το Σύνταγμα, τη λέμε «Δημοκρατία»! Ρε, πώς αλλάζουν οι καιροί!
Το μόνο που δεν άλλαξε είναι το περιεχόμενο της Ακροτελεύτιας Διάταξης του Συντάγματος. που λέει πως: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».
Ακόμα κάθεσαι στον καναπέ;
«Ο ΑΠΡΙΛΗΣ είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας / μες απ' την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας / θύμηση κι επιθυμία, ταράζοντας / με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές». Αυτό έγραψε ο Τ. Σ. Ελιοτ στο ποίημα «Ερημη Χώρα». Κι εγώ, τώρα που μπήκε ο Απρίλιος, έχω μια στιχουργική διάθεση και θέλω να γράψω ένα λαϊκό τραγούδι - όπου «λαϊκό», είναι το τραγούδι που καταγράφει τους καημούς και τους πόνους του λαού!Και γράφω για τον μεγαλύτερο καημό και πόνο του σημερινού Ελληνα:
το Μνημόνιο!
Πιάνω το μολύβι κι αρχίζω: «Ακούω για “Μνημόνια”, με πιάνουν τα δαιμόνια! Τα χρέη θα ’ναι αιώνια! Συμφέροντα υποχθόνια, θα με ποτίζουν κώνεια!»
Η λέξη-κλειδί είναι η λέξη «Μνημόνια». Αναφέρεται στον πληθυντικό επειδή ναι μεν έλεγαν για ένα Μνημόνιο, αλλά έχουν γίνει τόσες επικαιροποιήσεις, αναθεωρήσεις, τροποποιήσεις και υπέρ των δανειστών «βελτιώσεις», ώστε τα Μνημόνια να έχουν γίνει πολλά. Και θα δούμε να γίνονται κι άλλα. Ζωή να ’χουμε!
23 Απριλίου του 2010, ο Γιώργος μας πήγε να γιορτάσει την ονομαστική του στο Καστελόριζο και, εμπνευσθείς από το ειδυλλιακό τοπίο, μας ανακοίνωσε πως δεν τα βγάζουμε πέρα από μόνοι μας και θα πρέπει να ζητήσουμε βοήθεια από τον Μηχανισμό, που έκτοτε είναι γνωστός ως «τρόικα». Κι επειδή το γοργόν και χάριν έχει, σε λιγότερο από δύο εβδομάδες, στις 5 Μαΐου, το εκ περίπου 1.300 σελίδων κείμενο της Συμφωνίας, το έκτοτε αποκαλούμενο «Μνημόνιο», ήταν πανέτοιμο! Και πήγε στη Βουλή, όπου και ψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ (με τρεις αποχές), τον ΛΑΟΣ και τη Θεοδώρα Μητσοτάκη - Μπακογιάννη - Κούβελου. Ελα, όμως, που όλοι αυτοί μαζί δεν φτάναν τους 180! Κι έχει σημασία αυτό, επειδή, όπως λένε οι γνωρίζοντες (και ειδικώς οι συνταγματολόγοι), μια τέτοια «Συμφωνία» θα έπρεπε, για να είναι συνταγματικά «νόμιμη», να έχει συγκεντρώσει υπέρ της τουλάχιστον 180 ψήφους.
Η απόφαση ήταν απόφαση μιας «Κοντής Βουλής»! Κι όπως αποδείχθηκε, της Κοντής Βουλής τής φταίνε οι τύχες… των Ελλήνων. Μια αντισυνταγματική ενέργεια στέλνει την ελληνική κοινωνία πίσω στο 1950!
Σε κάποιον άλλον Απρίλιο, η άρνηση σεβασμού των όσων όριζε το Σύνταγμα, μας έμαθε την λέξη «Χούντα». Σήμερα, την ίδια περιφρόνηση προς το Σύνταγμα, τη λέμε «Δημοκρατία»! Ρε, πώς αλλάζουν οι καιροί!
Το μόνο που δεν άλλαξε είναι το περιεχόμενο της Ακροτελεύτιας Διάταξης του Συντάγματος. που λέει πως: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».
Ακόμα κάθεσαι στον καναπέ;
