Δεν ξέρω κοπέλα μου… Εμείς απλά ΖΟΥΣΑΜΕ!

Πώς άντεξαν και αντιστάθηκαν οι γενιές των παππούδων και των γονιών μας που πέρασαν χειρότερες κρίσεις, πολέμους και πείνες;
Κουρασμένα πρόσωπα και βλέμματα από την... αβεβαιότητα, την ανεργία, τα χρέη, την αναδουλειά, βεβιασμένες καλημέρες, με το ζόρι χαμόγελα, ανασφάλεια και διάθεση σχεδόν καταθλιπτική που σαμποτάρει την πάλε ποτέ ευδαιμονία μας, χαρακτηρίζουν τα έργα και τις ημέρες μας, ενώ αρχίζει να μπαίνει o χειμώνας.
Μας χάνουμε σιγά-σιγά και μεγαλώνουμε μέσα μας την απόσταση από την αληθινή ζωή, τη δική μας, τη μοναδική μας, που μετράει αντίστροφα τους δείκτες του χρόνου που αντιστοιχεί στον καθένα.

Κι ενώ κατά βάθος αναρωτιόμαστε εάν μπορεί να έχει τέτοια δυναμική μια οικονομική κρίση, πραγματική ή στημένη, να μας ρίξει βαθιά στο χωνευτήρι που χρόνια μας ρουφούσε, αργά, χωρίς αντιστάσεις, σχεδόν ηδονικά και μας έβαζε συστηματικά σε μια ζωή που λίγο πολύ όλους μας βόλευε, έχουμε αυτόματα και την απάντηση: μάλλον μπορεί!

Η κρίση εδώ και καιρό χτυπάει τον έναν μετά τον άλλον και τα ζύγια κλονίζονται. Ακόμη και οι συνήθεις δυσκολίες γίνονται πλέον αγχωτικές μέσα στο φάσμα του πανικού που ενισχύουν απίστευτα και τα δελτία ειδήσεων, που βομβαρδίζουν τα μυαλά και την ψυχολογία μας από νωρίς το πρωί, πριν να πούμε καλά-καλά καλημέρα στον καθρέφτη μας.
Πώς άντεξαν και αντιστάθηκαν οι γενιές των παππούδων και των γονιών μας που πέρασαν χειρότερες κρίσεις, πολέμους και πείνες; Τι μεθόδους «ψυχοθεραπείας» ακολουθούσαν; Έκανα την αφελή ερώτηση σε κάποιους ηλικιωμένους και οι απαντήσεις τους οδηγούσαν σε ένα κοινό παρονομαστή:
Δεν ξέρω κοπέλα μου… Εμείς απλά ΖΟΥΣΑΜΕ!
Κατά τη βολή του και την "τάξη" του ο καθένας, αλλά ζούσαν και επικοινωνούσαν, με σκοπό και νόημα κι ας μην τους διαφώτιζαν περί των οικονομικοπολιτικών εξελίξεων και του life-style, πρωινάδικα, μεσημεριανά και ψυχολόγοι.

«Ξέρεις τι καλός ψυχολόγος ήταν ο μπαξές μου;» μου είπε μια γιαγιά. «Όταν ανακατεύεσαι με το χώμα παιδί μου δεν σε τρώνε οι κότες… Άντε ξεβοτάνιασε τώρα τους λουλουδάτους καναπέδες. Εξόν αυτού, νοιώθαμε τη ζωή, την παλεύαμε, μιλούσαμε! Mπορεί να μην ξέραμε γράμματα αλλά ξέραμε τους ανθρώπους δίπλα μας. Ακόμα και τώρα που μαζευόμαστε, μιλάμε δυνατά, πειραζόμαστε, σχολιάζουμε, εε βρίζουμε και τους κερατάδες που βγαίνουν στην τηλεόραση και γελάμε... σάμπως πόσα χρόνια μας έμειναν ακόμη; Δόξα τω θεώ καλά είμαστε, την υγειά μας να χουμε..!»

Όλο το απόσταγμα της νοικοκυρεμένης ζωής τους σε δυο λέξεις με πολλά συναισθήματα και, πολλές φορές, σκληρά βιωμένες εμπειρίες. Λέξεις, που κάποιους από μας ίσως να μας παρηγορούν και να μας σηκώνουν από τα πατώματα. Σαν μια ηλιόλουστη μέρα μέσα στον Οκτώβρη -κι ας έρχεται χειμώνας- που μας υπενθυμίζει ότι δεν είναι καθόλου κατοχυρωμένο ότι ο ήλιος θα βγαίνει για όλους μας κάθε πρωί...
κείμενο  Σοφία Γκαγκούση
επιμέλεια  Τάσος_Θώμογλου

Δείτε περισσότερα στο arive.gr
ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ; ΚΑΝΕ LIKE... ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟ

Γίνετε φίλοι μας, στη σελίδα μας στο facebook: http://www.facebook.com/vatolakkiotis
Στείλτε μας τις απόψεις σας, τα άρθρα σας, τις καταγγελίες σας και οτιδήποτε θέλετε στο email: kostasdigos@yahoo.gr