Ευχαριστήρια επιστολή της ΔΗ.ΚΕ.ΒΙ

Αγαπητέ Αλέξανδρε,

            

            Ξεφυλλίσαμε με προσοχή και αναγνώσαμε τις σελίδες του συγκινητικού πονήματος σου, με τίτλο: «Κοσμάτι, τα τραγούδια του χωριού μας» και ως απότοκο της ανάγνωσης ήταν μια...
πλημμυρίδα αναμνήσεων και συγκίνησης!...                          

 Δεν έχουν πάντα το ίδιο βάρος οι κλασματικές διαιρέσεις του χρόνου. Το «καλεντάρι» του, διακυμαίνεται, ανάλογα, με την ψυχική μας κατάσταση, αλλά και με τη στοιβαγμένη ηλικία! Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο σμικρύνεται. Οι μέρες, όπως και οι εποχές, σου δίνουν την αίσθηση ότι, τρέχουν με μεγαλύτερη ταχύτητα.. Στα χιονοσκέπαστα χρόνια, ο νους ξεφεύγει και τρέχει στο «απώτερο» χθες, στις απλωσιές της νιότης, τότε, που ο χρόνος με τις πολλές αποτυπώσεις του, έχτιζε τις πρώτες συγκινήσεις μας και τις μεγάλες ατομικές μας αφηγήσεις. Παιδικά χρόνια, όπου στο αχάραγο σεντόνι της μνήμης, ο χρόνος αποκτά ιδιαίτερο μήκος με την πυκνότητα των καταγραφών και ιδιαίτερο βάρος από την υγρή, συγκινησιακή φόρτιση της αναπόλησης των αγνών, πρωτόλειων συναισθημάτων.

Αυτές οι ανεξίτηλες αποτυπώσεις της παιδικής ηλικίας σε κρατούν, ως άλμπουρα ισχυρά, στο υπόλοιπο ταξίδι της ζωής. Είναι τα ήθη, τα έθιμα, η παράδοση και τα τραγούδια, τα δομικά υλικά, τα οποία δόμησαν την πολιτιστική και πολιτισμική συνείδηση και έχουν εμποτίσει, ως ζείδωρη ευχαρίστηση, την κυτταρική μας μνήμη. Εξάλλου, οι μεγάλοι κοινωνιολόγοι της εποχής μας, λένε, ότι: «Ιδιαίτερη Πατρίδα μας είναι οι παιδικές μας αναμνήσεις». Παιδικές αναμνήσεις, που, ως ομφάλιος λώρος, σε κρατούν στην πατρογονική γη, στη μήτρα που σε γαλούχησε και σε άνδρωσε. Μια μήτρα, συμπαντική για το καθένα μας χωριστά, που εκπέμπει μια κεντρομόλο έλξη. Έλξη, που μας γίνεται αισθητή, άμεσα, από τον τίτλο του πονήματος, «Κοσμάτι, τα τραγούδια του χωριού μας». Ένα Κοσμάτι, που απλώνεται πανελλήνια, καταγράφοντας την ιστορία και την παράδοση των όμορων ορεινών Τόπων και τη ζωή των ορεσίβιων προγόνων μας, μέσα από το Δημοτικό μας τραγούδι.

 Εύγλωττες οι αναφορές στο προλογικό σημείωμα «…καθώς τα τραγούδια είναι ταξιδιάρικα», « Τα νιώθουμε όλα δικά μας…» και εκλύουν συγκινήσεις με την επίκληση τους. « Έτσι, θα έλεγε κανείς ότι ριζώνουν και ευδοκιμούν» σ’ έναν τόπο λες και αυτός ο τόπος τα τρέφει...». «Και βέβαια στα χώματα του χωριού μας είναι οι ρίζες μας, ρίζες βαθιές», ρίζες πολυπλόκαμες θα προσθέταμε, που απλώνονται σ’ όλα «τα μονοπάτια, όπου συλλαβίζαμε τα όνειρά μας».Όνειρα, τα οποία επιστρέφουν νοσταλγικά και οξυγονώνουν την «πένα» για την αποτύπωση εικόνων, κοινωνικών δρώμενων και συναισθημάτων, που έρχονται μέσα από τα ανεξίτηλα κιτάπια της μνήμης.

Μια «πένα», που με την κελαριστή, γλαφυρή γλώσσα της, τη στοιχειοθετημένη, ενδελεχή έρευνα και καταγραφή, την επεξηγηματική ιστορική αναφορά της στιχοπλοκής, το ερμηνευτικό γλωσσάρι και τις φωτογραφίες εποχής ξυπνάει τις αναμνήσεις μας και μας μορφώνει για την ιστορία, την λειτουργική παράδοση των προγόνων μας, μέσα από τα τραγούδια τους.

Με την ανάγνωσή του ξεδιψούν οι αναμνήσεις και στοιχειώνει η υποχρέωση για τους ευαισθητοποιημένους αναγνώστες, για την διατήρηση τους, όχι ως παγωμένη μουσειακή παρακαταθήκη, ή ως ψηφιακή ηλεκτρονική αποθήκευση, αλλά ως ζώσα παράδοση στη χαρά, στον πόνο, στην αγάπη και τον μισεμό!...             

Το συγκινητικό σας πόνημα θα τοποθετηθεί στην «Λαογραφική μας Προθήκη, δίπλα στα βιβλία του Κώστα Καραμπατάκη, και του Τάκη Ρίγγου.

Αγαπητέ Αλέξανδρε, σ’ ευχαριστούμε βαθύτατα, για το πολύτιμο δώρο σου

            Σας ευχόμαστε υγεία και δημιουργική δύναμη…..

                                                                                           Ο προϊστάμενος

                                                                                           Ζαγκανίκας Σίμος