ΠΑΣ και Ερμής: Η ιστορία της Φλώρινας πρέπει να συνεχιστεί...

Το περασμένο Σάββατο γίναμε μάρτυρες, για μία ακόμα φορά, της χαμένης αίγλης του τοπικού ποδοσφαίρου. Δύο από τις ιστορικότερες ομάδες του Νομού Φλώρινας, ο ΠΑΣ και ο Ερμής Αμυνταίου, αγωνίστηκαν στο ΔΑΚ Φλώρινας, μπροστά σε περίπου 30 θεατές. Το θέαμα ήταν, επιεικώς, κακό. Η εικόνα των ομάδων δεν θύμιζε σε τίποτα το μεγάλο ντέρμπι του Νομού, που λίγα χρόνια νωρίτερα, όπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι, το ντέρμπι αυτό, κέντριζε το ενδιαφέρον χιλιάδων θεατών. Ήταν το θέμα συζήτησης στα ποδοσφαιρικά στέκια για πολλές ημέρες. Κανείς δεν ήθελε να το χάσει. Και σήμερα, βλέπουμε πως διαδραματίζεται σε άδειες κερκίδες.

Αυτός ο θεσμός του «ντέρμπι» έχει ξεφτίσει। Ομάδες που έχουν γράψει ιστορία στη Δ’ Εθνική (αλλά και στην Β’ Εθνική), έχουν αφεθεί στο έλεος της μιζέριας που επικρατεί στο μυαλό των ανθρώπων που διοικούν το τοπικό ποδόσφαιρο.

Ευτυχώς, τόσο ο Ερμής, όσο και ο ΠΑΣ, έχουν μερικούς ανθρώπους, μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού, που έχουν τη διάθεση να δυναμώσουν την φλόγα της ιστορίας των δύο αυτών συλλόγων. Ακόμα και σήμερα, η υπομονή τους είναι σε όρια που μπορούν να προσφέρουν. Δεν φτάνει όμως μόνο αυτό.

Η δύναμη ενός συλλόγου, είναι ο κόσμος που τον περιβάλλει. Ο ενεργός και φίλαθλος κόσμος. Στο Αμύνταιο γίνεται μια προσπάθεια ανασύνταξης, με την ανακατασκευή του ΔΑΚ, που σίγουρα θα δώσει νέα κίνητρα σε παιδιά, φιλάθλους και αθλητές. Στη διοίκηση του Ερμή βρίσκονται άνθρωποι που λατρεύουν αυτό που κάνουν. Η γύρω περιοχή του Αμυνταίου είναι διατεθειμένη να βοηθήσει, τόσο με έμψυχο υλικό, όσο και με ότι άλλο έχει τη δυνατότητα, μια νέα προσπάθεια, για να φέρουν τον Ερμή και πάλι ψηλά. Όλα δείχνουν πως στην κοκκινόμαυρη ομάδα, κάτι θα αλλάξει από το καλοκαίρι, με τη θετική αύρα να γίνεται αισθητή.

Στην αντίπερα όχθη, η πιο βαριά φανέλα του Νομού Φλώρινας, τείνει να καταντήσει ένα απλό φανελάκι. Ο ΠΑΣ Φλώρινα θυμίζει ακυβέρνητο καράβι. Η ελπίδα έχει εξαφανιστεί από τον πλέον αισιόδοξο φίλο της ομάδας, από τη στιγμή που κανένα μέλος της «διοίκησης» των ερυθρολεύκων, δεν βγαίνει μπροστάρης στην δύσκολη αυτή περίοδο του συλλόγου. Ο ΠΑΣ Φλώρινα κάποτε ήταν το κίνητρο όλων των ποδοσφαιριστών του Νομού. Η συμμετοχή στις προπονήσεις και μόνο με την ομάδα της Φλώρινας, ήταν ένα θείο δώρο για πολλά νέα παιδιά. Τότε όμως υπήρχε όραμα. Υπήρχαν άτομα στη διοίκηση που ενέπνεαν σεβασμό, από ολόκληρο το Νομό. Πέρασαν προπονητές (βλέπε Τερζόπουλος) που οι παίκτες δεν ήθελαν να χάσουν προπόνηση, άσχετα αν έπαιζαν στον αγώνα ή όχι. Κάτι που λείπει σήμερα και μόνο μια βροντερή αλλαγή θα φέρει πίσω την ελπίδα αυτή.

Μια ελπίδα που όπως είδαμε στο κλειστό γυμναστήριο του ΔΑΚ Φλώρινας, υπάρχει στο άθλημα της καλαθοσφαίρισης। Ένας παίκτης, αξίας Α1 όπως ο Σπύρος Κέκελης, ήταν ικανός να φέρει ένα κλίμα αισιοδοξίας σε ολόκληρη την πόλη, κατακλύζοντας τις κερκίδες του ΔΑΚ. Ένας άνθρωπος ήταν αρκετός να δώσει κίνητρα, ελπίδα, αισιοδοξία και πάθος, σε φιλάθλους, αθλητές και νέα παιδιά, που αν βρουν τις κατάλληλες υποδομές, θα έρθουν ακόμα πιο κοντά στο άθλημα που ανέδειξε ο Νίκος Γκάλης.

(Άρθρο "Στα ίσια" του Γιώργου Βίτκα)