.jfif)
αχνίζουν, δωμάτια με τζάκι και ποτάμια που μας προκαλούν για δράση, πριν ο καιρός κρυώσει κι άλλο.
Η φίλη μου προτείνει το χωριό των παππούδων της, την Αβδέλλα, ένα από τα πιο φημισμένα βλαχοχώρια των Γρεβενών, που αποτελεί σήμερα ένα από τα πιο γνωστά θέρετρα της περιοχής.
Φεύγοντας, λοιπόν από τα Γρεβενά, παίρνουμε το δρόμο προς το χωριό και πριν προλάβουμε να καταλάβουμε πως τα χιλιόμετρα μετρούν αντίστροφα, ο δρόμος αλλάζει. Αφήνοντας πίσω μας το σύγχρονο οδικό δίκτυο, βρισκόμαστε ουσιαστικά στο βουνό και περνώντας μέσα από το δάσος του Όρλιακα, η διαδρομή φαντάζει ονειρική. Όλη η περιοχή καλύπτεται από τις μυρωδιές τουπεύκου, της οξιάς και του κομμένου ξύλου και εμείς ανοίγουμε τα παράθυρα και αναπνέουμε οξυγόνο, για την ακρίβεια ρουφάμε άπληστα το ζωογόνο αέρα που μαζί με τις μυρωδιές της φύσης και των ήχων του βουνού μας δίνει την πρώτη γεύση για όσα θα ακολουθήσουν.
Λίγο πριν μπούμε στο χωριό, δυσκολευόμαστε να πάρουμε τη σωστή απόφαση μπροστά στην πινακίδα του χωριού, που όμως μας προειδοποιεί «διπλά» για τον πάνω και τον κάτω δρόμο. Η φίλη μου μας πληροφορεί ότι ο κάτω δρόμος είναι πιο βατός, ενώ ο πάνω λίγο πιο δύσβατος, μα πάνω στο βουνό και σίγουρα απολαμβάνεις την καλύτερη θέα. Εμείς διαλέγουμε τη θέα και σε λίγη ώρα κατηφορίζουμε στο χωριό. Ακολουθούμε το δρόμο που μας οδηγεί στην κεντρική πλατεία με τους γέρικους πλάτανους, που αποτελούσε από παλιά μέχρι και σήμερα τόπο συνάντησης όλου του χωριού.
Εδώ χαζεύουμε την πλακόστρωτη πλατεία με τονυπεραιωνόβιο πλάτανο, τις προτομές των αδελφών Μανάκια, Μίλτου και Γιάννη (οι πρώτοι Έλληνες κινηματογραφιστές που κατάγονταν από εδώ), καθώς και το «σήμα κατατεθέν» του χωριού, τις πολλές βρύσες του, που ξεδιψούν με το τρεχούμενο νερό τους περαστικούς.
Τριγύρω από την πλατεία, αντικρίζω καφέ, ουζερί-ταβέρνες και ένα ζαχαροπλαστείο, όπου όπως πληροφορούμαι το καλοκαίρι σφύζουν από ζωή και όλα σχεδόν τα ονόματά τους είναι στα βλάχικα, («Γκίνι Βινίτου», «Λα φιτσιόρλου ντι λα μούντι» και «Γίνιτς λα κοτάνα»), πράγμα που μου προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μιας και δεν είχα ξανάρθει σε επαφή με τη βλάχικη διάλεκτο.
Τα σπίτια είναι όλα παραδοσιακά, πετρόχτιστα, με σκεπές από τσίγκο, ώστε να «κρατάνε» το χειμώνα από το παχύ και πυκνό χιόνι που καλύπτει όλο το χωριό και σίγουρα σφραγίζονται πολύ καλά πριν την έλευση του τσουχτερού κρύου.
Συνεχίζοντας τον περίπατο μας, νιώθουμε την ανάγκη για έναν καφέ και η «ντόπια» της παρέας, προτείνει να κατηφορίσουμε στο «Μπαρμπέρη» για έναν ελληνικό καφέ, δίπλα στο τζάκι, ατενίζοντας από τις τζαμαρίες του μαγαζιούτην επιβλητική θέα του βουνού και την εκκλησία του Αγίου Σωτήρα. Ο αχνιστός καφές μας αναστηλώνει και στην συζήτηση μαθαίνω πως το χωριό το χειμώνα ουσιαστικά κατοικείται από 2-3 φύλακες, λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών και πως πλήθος κόσμου συρρέει στον πανέμορφο αυτό τόπο τα καλοκαίρια. Παρότι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί τα χρόνια που ηΑβδέλλα μετρούσε μόνιμους κατοίκους καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, η αλλοτινή αίγλη του τόπου αυτού ζωντανεύει τους θερινούς μήνες με αποκορύφωμα τον Αύγουστο. Ο εορτασμός του Αγ. Σωτήρα και της Παναγίας τον 15Αύγουστο με τα όργανα να ηχούν σε όλο το χωριό, συγκεντρώνει πλήθος Αρμανών και ξένων που καταφθάνουν για να γευτούν παραδοσιακά την ομορφιά ενός βλάχικου πανηγυριού.
Οργανώνοντας την υπόλοιπη μέρα επιλέγουμε μια βόλτα στην Βαλιαρά, η οποία απέχει 20 λεπτά περίπου από την πλατεία, διασχίζοντας το στενό μονοπάτι του βουνού ανάμεσα σε φτέρες μέσα στο καταπράσινο δάσος που μοιάζει να ξεπήδησε από τοπίο παραμυθιού. Φύση, οξυγόνο,μυρωδιές, θέα που σου κόβει την ανάσα και δροσερά ρυάκια συμπληρώνουν τη διαδρομή, μέχρι να φθάσεις σε ένα ξέφωτο που αποτελεί αγαπημένη συνήθεια για τους περιπάτους των κατοίκων. Οι μεγάλοι απολαμβάνουν κάποιο πικ νικ και τα παιδιά παιχνίδι και σκανταλιές γύρω από το νερό, υπό τους ήχους των κελαηδιστών πουλιών.
Όσο για το φαγητό; Επηρεασμένοι από τη φύση και το ξύλο ολόγυρά μας, καταλήγουμε σε μια ταβέρνα κρυμμένη πραγματικά στην καρδιά του δάσους, στην «Αετοφωλιά της Πίνδου» κοντά στο χωριό «Ζιάκα». Μέσα στο δάσος, περιτριγυρισμένοι από κέδρους και έλατα εκατοντάδων χρόνων και καθίσματα φτιαγμένα από κορμούς δένδρων, απολαμβάνουμε ευχαριστημένοι το νόστιμο φαγητό, το τσίπουρο και την παρέα, νιώθοντας ήδη τις ευεργετικές ιδιότητες της φύσης τόσο στα πνευμόνια, όσο και στη διάθεσή μας.
Αργά το απόγευμα, κατευθυνόμαστε προς το χωριό «Σμίξη» και το μεγαλύτερο χιονοδρομικό κέντρο της Ελλάδας, τη Βασιλίτσα, ώστε να απολαύσουμε τον καφέ μας και να χαζέψουμε τους λάτρεις του σκι και του snowboard που βρίσκουν εδώ το «καταφύγιό» τους. Εμείς πάντως προτιμήσαμε να χαζεύουμε τις πλαγιές του «αλπικού» αυτού προορισμού και το βραδάκι να πάρουμε το δρόμο προς το κοντινό χωριό και να αναζητήσουμε διαμονή σε κάποιο παραδοσιακό ξενώνα.
Μία από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες περιοχές τηςορεινής Ελλάδας και must προορισμός για τους fans των χειμερινών διακοπών, με μια πληθώρα επιλογών και δράσεων στην τριγύρω περιοχή, όπως είναι η πεζοπορία στονΕθνικό Δρυμό Βάλια Κάλντα, τα αξιοθέατα και η ανυπέρβλητη ομορφιά του τοπίου, η κατάβαση με φουσκωτή βάρκα τουΒενέτικου ποταμού, καθώς και άλλα αθλήματα περιπέτειας..Μην παραλείψετε, τέλος να δοκιμάσετε τα αγνά τοπικά προϊόντα και ανακαλύψτε γιατί η πόλη των Γρεβενών ονομάζεται «χώρα των μανιταριών».
ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ; ΚΑΝΕ LIKE... ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟ
Γίνετε φίλοι μας, στη σελίδα μας στο facebook: http://www.facebook.com/vatolakkiotis
Στείλτε μας τις απόψεις σας, τα άρθρα σας, τις καταγγελίες σας και οτιδήποτε θέλετε στο email: kostasdigos@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου