.jfif)
Σπουδάζεις σε δραματική σχολή όμως σε κερδίζει το Stand up Comedy, ποια ήταν η αφορμή για να ασχοληθείς με το stand up;
Στη σχολή με φώναζαν drama queen, γιατί λάτρευα τους δραματικούς ρόλους (ίσως και γιατί έκλαιγα συχνά, δεν ξέρω θα σε γελάσω). Αλλά στη ζωή μου χρησιμοποιούσα το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό μου σε διάφορους τομείς από πολύ μικρή ηλικία, κυρίως για να μη με τραμπουκίζουν τα άλλα παιδάκια που ήμουν κοντή. Στο 3ο έτος της δραματικής σχολής είδα το«Delirious», το special του Εddie Μurphy. Και εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου.
Τι θυμάσαι από την πρώτη σου παράσταση;
Το πρώτο δυνατό μαζικό γέλιο! Είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να το περιγράψω. Το να προκαλείς μαζικό γέλιο σε ανθρώπους, που δεν έχεις ξαναδεί στη ζωή σου, είναι κάτι μαγικό.
Ποιο ήταν το πιο αστείο σχόλιο που άκουσες και το πιο σοβαρό που σε έβαλε σε σκέψεις για τη δουλειά σου;
Το πιο αστείο σχόλιο σε σχέση με τη σκηνική μου παρουσία ήταν ότι δεν πρεπει να φοράω ανοιχτό ντεκολτέ, για να με ακούει ο κόσμος. Εναλλακτικά, αν δεν μπορείς να βάλεις αυτό, να ρουφάω την κοιλιά μου όταν παίζω. Και το πιο σοβαρό, που άλλαξε όλη μου την κωμωδία, είναι ότι δεν πρέπει να γράφω για πράγματα που μου ακούγονται αστεία μόνο, αλλα για αληθινά πράγματα που με αγγίζουν, για τη ζωή μου, για σκέψεις, για φόβους.
Τι είναι εκείνο που σου λένε συνήθως όταν μαθαίνουν το επάγγελμα σου;
Άντε, αλήθεια; Για πες ένα ανέκδοτο!
Κάθε άνθρωπος κρύβει έναν κωμικό μέσα του;
Πιστεύω, γενικά, πως όλοι έχουμε αδιανόητες δυνατότητες. Μπορούμε να είμαστε εν δυνάμει κωμικοί, αστροναύτες, δολοφόνοι. Στο τι τελικά θα εξελιχθούμε καθορίζεται από αμέτρητους παράγοντες. Οικογενειακό περιβάλλον, μόρφωση, παρέες, εμπειρίες κ.ο.κ. Μεγαλώνοντας, καθορίζεται κάπως η πορεία του καθένα. Άλλοι μπορούν να παράγουν χιούμορ και άλλοι να το δέχονται, άλλοι και τα δύο, άλλοι πάλι κανένα από τα δύο. Ίσως και να λέω μπούρδες και όλοι όντως να κρύβουν έναν κωμικό μέσα τους, απλά κάποιοι τον κρύβουν εξαιρετικά καλά.
Υπάρχει η φοβία μόνο στη σκέψη να ανεβάσεις μία παράσταση και το κοινό να παραμείνει παγωμένο; Είναι «εφιάλτης» για έναν κωμικό το κοινό που δεν αντιδρά ή απλά μία κακή στιγμή;
Γενικά, η κωμωδία είναι πολύ σκληρό είδος. Για να καταλάβεις, το ρήμα που χρησιμοποιούμε για έναν κωμικό που δεν παίρνει γέλια πάνω στη σκηνή είναι «πέθανε». Είναι, κατά κάποιον τρόπο, ένας μικρός θάνατος για τους κωμικούς. Όλοι τον έχουμε βιώσει. Και μας επηρεάζει βαθιά για μέρες. Ευτυχώς, έπειτα από κάποια χρόνια εμπειρίας στον χώρο, μαθαίνεις κάπως να διαχειρίζεσαι μια τέτοια κατάσταση. Γιατί, έπειτα από χρόνια πορείας, έχεις κάποια δυνατά κείμενα που ξέρεις ότι λειτουργούν και έτσι επαναφέρεις τα γέλια. Αλλά κάθε κείμενο που «πεθαίνει» μας στοιχίζει.
Ποια η πηγή έμπνευσής σου για το κάθε νούμερο που παρουσιάζεις;
Τα πάντα! Έμπνευση μπορεί να μου προκαλέσει το οτιδήποτε. Η ζωή μου έχει εξελιχθεί σε μια συνεχή αναζήτηση υλικού. Οτιδήποτε με κάνει να γελάω ή θεωρώ ότι μπορεί να εξελιχθεί σε ωραία ιδέα, το καταγράφω. Μπορεί να κοιμάμαι και να μου έρθει μια ιδέα, εκείνη την στιγμή θα σηκωθώ να τη γράψω Ακόμα δεν αξιώθηκα να βάλω ένα τετράδιο στο κομοδίνο μου, το θυμάμαι μόνο όταν σηκώνομαι σαν το ζόμπι για να πάω στο σαλόνι να το γράψω.
Δεν θα έλεγα ότι είναι απαραίτητη η συνεχής ενημέρωση για αυτόν το λόγο. Είναι σπάνιο να συμπέσουν τα κείμενα. Ακόμα και το ίδιο ακριβώς θέμα να αναλύσουν δύο κωμικοί, θα εξελιχθεί διαφορετικά, γιατί διαφέρει ο τρόπος σκέψης τους. Βέβαια, αν τύχει κάτι τέτοιο, καλό είναι να αλλάξεις το κείμενό σου, ακόμη και να το αφήσεις.
Είναι απαραίτητη όμως η παρακολούθηση ξένων κωμικών, γιατί είναι σημαντικό ο κωμικός να έχει γνώση της σκηνής του stand up. Βοηθάει στο να διευρύνει τους ορίζοντές του.
Ο κόσμος γελάει σε μία παράσταση με ευκολία ή πιστεύεις ότι τα βιώματά του και το πώς λειτουργεί μέσα στην κοινωνία τον δυσκολεύει να εκφραστεί εύκολα;
Είμαστε αρκετά τυχεροί, διότι οι Έλληνες είναι πολύ διαχυτικός λαός! Όλες τους οι αντιδράσεις είναι έντονες και το γέλιο τους δυνατό και ζωηρό. Υπάρχουν χώρες που αν είσαι καλός, σου χαμογελάνε.
Πότε αισθάνθηκες άβολα επάνω στη σκηνή, ενδεχομένως με κάποιον θεατή;
Συνήθως όταν μου μιλάνε από το κοινό είναι καλοπροαίρετα και δεν με φέρνουν σε δύσκολη θέση. Η μόνη φορά που θυμάμαι έντονα, και δεν πρόκειται να ξεχάσω, είναι το καλοκαίρι του 2013 που είχα παίξει στη Σαντορίνη. Είχα κάποιο κείμενο για ένα κόμμα, πιο πολύ για τα μέλη του κόμματος και τη συμπεριφορά τους, και ένας από το κοινό, που προφανώς ήταν κάτι παραπάνω από ένθερμος υποστηρικτής του, μου είπε «το πρωί θα σε βρούν σε χαντάκι». Δεν ήμουν προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο, αλλα ευτυχώς ήμουν κάπως προετοιμασμένη για hecklers (άτομα από το κοινό που μπορεί να σου μιλήσουν επιθετικά ή να διακόψουν την παράσταση). Οπότε κράτησα την ψυχραιμία μου και με μερικές έτοιμες ατάκες καταφερα να επαναφέρω το κωμικό κλίμα στην παράσταση. Έφυγα με ταξί.
Τόσο στην Αγγλία όσο και στην Αμερική, ενδεχομένως λόγω του πληθυσμού, οι κωμικοί παίζουν σε μεγάλες σκηνές, οι θεατές γνωρίζουν τι σημαίνει αυτό που θα παρακολουθήσουν. Στην Ελλάδα είναι παρεξηγημένη η έννοια του Stand up Comedy; Οι θεατές που έρχονται στις παραστάσεις γνωρίζουν πάντα τι θα παρακολουθήσουν και τι σημαίνει Stand up;
Εξαρτάται. Αν παίζουμε σε θέατρο, το κοινό έρχεται καθαρά για αυτόν το σκοπό και είναι ενημερωμένοι. Όταν παίζουμε σε μπαρ, υπάρχουν και άνθρωποι που δεν γνωρίζουν ακριβώς τι είναι ή δεν τους είναι οικείο σαν είδος. Δυστυχώς, υπάρχει μια παρεξηγημένη εικόνα για αυτό που κάνουμε, ευτυχώς όχι από την πλειοψηφία. Ακόμα και τώρα έρχεται κόσμος πριν από την παρασταση και με παρακαλάνε να μην τους κοροιδέψουμε. Να τονίσω ότι κανένας κωμικός, με τους οποίους συνεργάζομαι, δεν κοροϊδεύει το κοινό. Δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας. Έχουμε δικά μας κείμενα και εστιάζουμε στον εαυτό μας, γιατί είμαστε και εγωίσταροι. Όχι, μωρέ, καλούληδες είμαστε και αποφεύγουμε να προσβάλλουμε τον κόσμο. Εξαίρεση αποτελούν οιhecklers που προανέφερα.
Η νέα γενιά είναι αρκετα ενημερωμένη σε σχέση με το είδος αυτό της κωμωδίας και για το λόγο αυτό αρχίζει και κερδίζει έδαφος σαν μορφή διασκέδασης.
Το να δημιουργήσεις το γέλιο σε κάποιον σήμερα, ίσως είναι από τα πιο δύσκολα εγχειρήματα, πιστεύεις ότι χρειαζόμαστε περισσότερους κωμικούς προκειμένου ο κόσμος να γίνει καλύτερος;
Ο δικός μου κόσμος πάντως, ο οποίος πλέον πλαισιώνεται από κωμικούς, είναι καλύτερος. Οπότε, ναι, ίσως να χρειαζόμαστε περισσότερους κωμικούς.
Σε καθετί που συμβαίνει γύρω σου, είναι τρόπος ζωής η κωμωδία, είσαι από τους ανθρώπους εκείνους που σε κάθε δύσκολη, κυρίως, επαφή θα την αντιμετωπίσεις χιουμοριστικά; Σου έχει συμβεί κάποιο περιστατικό που κάποιος από μία άχρωμη, άοσμη, ουδέτερη συμπεριφορά σου χαμογέλασε με αφορμή αυτό που του είπες;
Το χιούμορ, όπως προανέφερα, ήταν αισθητό σε πολλούς τομείς της ζωής μου, στις διαπροσωπικές σχέσεις, στην κοινωνικοποίησή μου, στις αμηχανίες μου. Αντιμετώπισα πολλές καταστάσεις ,που ήταν εκ των πραγμάτων άβολες, με χιούμορ και αυτό άλλαξε την καταστροφική πορεία τους. Έχω κλείσει δουλειά, άσχετη με κωμωδία, επειδή σχολίασα μια κατάσταση, έκανα τον υπεύθυνο να γελάσει, οπότε θεώρησε ότι έχω άνεση με τον κόσμο. Τον ίδιο χρόνο έκλεισε η επιχείρηση, αλλά να δηλώσω ότι δεν φέρω καμία ευθύνη! Οι τράπεζες!
Ο Γιάννης Ρίτσος, στο ποίημα του «Καπνισμένο Τσουκάλι», έχει ένα απόσπασμα που αναφέρει «Έχεις ακόμα να κλάψεις πολύ, ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει»,πιστεύεις ότι μέσα από δύσκολες καταστάσεις μπορεί να δημιουργηθεί χιούμορ ή είναι τόσο χιουμοριστικές οι μετά εποχή της εκάστοτε δύσκολης στιγμής; (Ένας χωρισμός; Ο τρόπος που κάποιος σου είπε σε χωρίζω; Στιγμές τέτοιου τύπου που τη δεδομένη στιγμή τις θεωρείς σκληρές και βουνό…και περνούν τα χρόνια και απλά γελάς. Πηγή έμπνευσης ενδεχομένως;)
Όποτε διαβάζω αυτήν τη φράση κλαίω. Πώς αισθάνεσαι τώρα που με έκανες να κλαίω και βρέχω το λάπτοπ; Λένε ότι η κωμωδία είναι Τραγωδία+χρόνος. Και έχουν δίκιο. Δεν είναι άσχημα παιδικά χρόνια, είναι καλό υλικό. Δεν είναι κακός χωρισμός, είναι καλό υλικό. Δεν είναι μια περίεργη ελιά, όχι αυτό άκυρο, να το κοιτάξεις, δεν είναι καλός σύμβουλος ο χρόνος.
Η αλήθεια είναι ότι νιώθω τυχερή που κάνω αυτό το επάγγελμα. Είναι απελευθερωτικό να ψάχνεις να βρεις το γέλιο σε μια τραγική κατάσταση που έχεις βιώσει. Όταν μετακόμισα εδώ, η Αθήνα με υποδέχτηκε παραδοσιακά, με τοπικά έθιμα και συνήθειες. Με ληστέψανε. Για 2 εβδομάδες δεν είχα το κουράγιο να βγω από το σπίτι. Μόλις άρχισα να γράφω κείμενα γι’ αυτό, τότε ένιωσα ότι το απομυθοποίησα, ότι έχασε την αρχική του διάσταση και έτσι μπόρεσα να το αντιμετωπίσω.
Στη ζωή σου περισσότερες είναι οι στιγμές γέλιου ή κλάματος; Πιστεύεις ότι το κλάμα είναι εξίσου θεραπευτικό για τον κωμικό και μπορεί να είναι η αφορμή για να δημιουργήσει; (ίσως να είναι παρόμοια με την προηγούμενη)
Γελάω κάθε μέρα! Ακόμα και αν δεν είμαι καλά. Μόλις μιλήσω με έναν από τους κωμικούς, με τους περισσότερους νιώθω ότι είμαστε οικογένεια, ακόμα και αν είμαι καταρρακωμένη, θα με κάνει να γελάσω. Ο Τσάρλι Τσάπλιν έχει πει ότι μια μέρα χωρίς γέλιο είναι μια χαμένη μέρα. Και συμφωνώ. Ένας από τους λόγους που αγαπάω τη δουλειά μου είναι αυτός. Καθημερινά αναζητάω κάτι που θα με κάνει να γελάσω. Κλαίω, επίσης, συχνά. Ευτυχώς όχι με την ίδια αναλογία. Το κλάμα για μένα είναι ένα απαραίτητο ξέσπασμα. Σε οποιαδήποτε κατάσταση (άγχους, στεναχώριας, θυμού, πανικού), προκειμένου να την αντιμετωπίσω, πρέπει πρώτα να κλάψω. Μετά έρχεται μια ψυχραιμία. Τα δύσκολα είναι όταν δεν μπορώ να κλάψω. Επίσης, άλλες φορές, κλαίω αδικαιολόγητα! Όταν, ας πούμε, δω ένα πανεμορφο τοπίο και δεν μπορώ να διαχειριστώ αυτή την αίσθηση που μου δημιουργεί ή όταν είμαι πολύ ευτυχισμένη. Να με δεις να με παίρνουν τα ζουμιά, όταν είμαι σε κουτουκάκια με φίλους, χάρμα οφθαλμών!
Σε πολλά νούμερα κωμικών υπάρχει έντονο το στοιχείο του αυτοσαρκασμού, από την άλλη κάθε στοιχείο αυτοσαρκασμού εκφράζει πολλές φορές και τους ίδιους τους θεατές. Είναι μία μορφή αυτοψυχοθεραπείας (όχι τόσο με την επιστημονική μορφή της) ή απλά χρησιμοποιείται για να μειώσει την απόσταση μεταξύ κωμικού και θεατή;
Λατρεύω τον αυτοσαρκασμό, γιατί, ακριβώς, δημιουργεί μια οικειότητα με τον θεατή! Το κοινό νιώθει ότι μοιράζεσαι μαζί του κάτι προσωπικό, που μπορεί να σε πονάει και έτσι νιώθει ότι είναι μέρος της παρέας σου. Σε πολλές περιπτώσεις, μπορεί ακόμα και να ταυτιστούν.
Ποιες οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας κωμικός σήμερα στην Ελλάδα; Δεν αναφέρομαι στις τεχνικές δυσκολίες ή για τη συγγραφή κειμένων, αλλά, κυρίως, στον τρόπο που αντιμετωπίζεται από εκάστοτε φορείς (υπουργείο Πολιτισμού κ.ά) ή ακόμη και ιδιώτες επιχειρηματίες (Θέατρα, σκηνές κ.ά)
Το οικονομικό είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα. Για όλον τον κόσμο προφανώς, όχι μόνο για εμάς. Είναι απαραίτητο να κάνεις μια πρωινή δουλειά, για να μπορέσεις να επιβιώσεις, επίσης να έχεις μια γειτόνισσα σαν τη δική μου, που να σου φέρνει καθημερινά φαγητό!(Κυρία Ελευθερία, είσαι θεά).
Το υπουργείο Πολιτισμού δεν ξέρω καν αν γνωρίζει την ύπαρξή μας ως είδος. Όσο για τους ιδιώτες, δεν μπορώ να πω ότι έχω παράπονο. Παρόλο που δεν έχει πολλά χρόνια ύπαρξης ως είδος στην Ελλάδα, μας εμπιστεύτηκαν, μας άνοιξαν τους χώρους τους και μας έδωσαν μια ευκαιρία να δυναμώσουμε! Προφανώς υπήρχαν και εκείνοι που δεν το τόλμησαν, αλλά δεν τους κατηγορώ. Όσο περνάει ο καιρός και ανθίζει αυτή η μορφή κωμωδίας τόσο περισσότεροι ιδιώτες θα δανείζουν τον χώρο τους και θα μας δίνουν βήμα. Θέλει υπομονή και επιμονή! Κάθε χρόνο και καλύτερα. Όλα θα πάνε καλά. Λογικά…
Ευχαριστώ πάρα πολύ για την όμορφη συνέντευξη και για την ευκαιρία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου