Εμείς οι βλάχοι… ότι να ναι!

του Λευτέρη Παπαστεργίου

Και ξαφνικά, μέσα σε μια εξαετία, στη χώρα συντελείται η δεύτερη, σύγχρονη, «επανάσταση»! Μετά τις πλατείες όπου μαζεύτηκε το ετερόκλητο πλήθος για να διώξει τους «δυνάστες ξένους που ήρθαν να...
πιούν το αίμα του λαού», -κάτι που είχε, τελικά, ως αποτέλεσμα ο Αλέξης να μάθει να υπογράφει με το δεξί-, τώρα δημιουργήθηκε ακόμα ένα επαναστατικό μέτωπο, αυτή τη φορά εναντίον του Πέτρου Κωστόπουλου!

Ο άλλοτε ισχυρός άντρας των media και του life-style δηλώνει πως με τα περιοδικά του κατάφερε να… «ξεβλαχέψει» τους Έλληνες. Αυτό ήταν. Ο κακός χαμός. Γέμισαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι μεσημεριανές εκπομπές με σχόλια διαμαρτυρίας και αναλύσεις επί αναλύσεων, επειδή ο Πέτρος Κωστόπουλος έθιξε τον εγωισμό των Ελλήνων.

Ο Κωστόπουλος όμως δεν είναι μια απλή περίπτωση. Ταυτισμένος απόλυτα με το σύστημα εξουσίας του ΠΑΣΟΚ, συμπορεύεται απόλυτα με το σχέδιο της «ισχυρής Ελλάδας», λειτουργώντας ως γρανάζι του. Αφού έχουμε καταφέρει να «λύσουμε» τα εμφυλιακά μας τραύματα, αναγνωρίζοντας ως αντιστασιακό όποιον μιλάει ελληνικά –και όχι μόνο-, και αφού έχουμε καταφέρει να κυκλοφορούμε ελεύθεροι χωρίς να μας παρακολουθούν οι χαφιέδες στη γωνία, αφού έχουμε κατορθώσει να πάρουμε όλοι μια τηλεόραση στο σπίτι και να διεκδικήσουμε, για πρώτη φορά, ίσα δικαιώματα στη νομή του κόκκαλου της εξουσίας, έχοντας εισβάλει στο δημόσιο, μετατρέποντας το στην «χρυσή κότα» που γεννάει κάθε μέρα τα αυγά της ευτυχίας και της ολοκλήρωσης των κρυμμένων, για δεκαετίες, απωθημένων, έχει έρθει η ώρα της… απογείωσης!

Η Μύκονος, τα πούρα, τα ακριβά αμάξια, τα ωραία ρούχα, τα ταξίδια, η πολυτέλεια και φυσικά το απενοχοποιημένο σεξ. Ο Κωστόπουλος εισάγει πρωτοποριακά, για την εποχή, περιοδικά στην καθημερινότητά μας, δημιουργώντας το περιτύλιγμα της «ηδονής». Ένα εξαιρετικό περιτύλιγμα που μπορεί να απλώσει το χέρι και να το ζητήσει ο καθένας, προσαρμόζοντας το στην καθημερινότητά του. Τι πιο αποδοτικό; Ο δρόμος προς την χρεοκοπία στήνεται, χωρίς να ενδιαφέρεται ουδείς. Το ένα φέρνει το άλλο. Με αποκορύφωμα το Χρηματιστήριο.

Έλα όμως που δεν φτιάξαμε κράτος ποτέ και τα εμφυλιακά μας τραύματα δεν καταφέραμε να τα γιατρέψουμε ποτέ. Η κρίση περνάει τον Ατλαντικό και το κράτος μας καταρρέει. Μαζί του και η χώρα ολόκληρη. Από τον παράδεισο στην κόλαση. Και από τη Μύκονο στις πλατείες…

Τα όσα συνέβησαν από τότε που ο Κωστόπουλος έγραφε τα editorial με τα οποία φαντασιώνονταν ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων μέχρι σήμερα, στη χώρα άλλαξαν σχεδόν τα πάντα, χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα.

Απέναντι στον Κωστόπουλο βγήκαν σχεδόν οι πάντες. Από αυτούς που αγόραζαν τα περιοδικά του, μέχρι εκείνους που έγλυφαν κατουρημένες ποδιές για να τον συναντήσουν. Από αυτούς που έβλεπαν τον εαυτό τους ως συνεχιστή του προτύπου τους, μέχρι εκείνους που ήθελαν να μάθουν το «κόλπο».

Γιατί αυτό ήταν ουσιαστικά ο Κωστόπουλος: «το κόλπο».

Αυτό που επιθυμούσε και συνεχίζει να επιθυμεί η πλειοψηφία των Ελλήνων. Μια διαδρομή από το πουθενά στα σαλόνια της εξουσίας. Και φυσικά, αΐδρωτα…

Ο άλλοτε σταρ των ιλουστρασιόν σελίδων κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά: προκαλεί και επανέρχεται στην επικαιρότητα. Οι πολλοί, απαντούν με τον τρόπο που ξέρουν: φωνάζοντας.

Φωνάζοντας για τους άλλους πάντα.

Τους ξένους. Ή τους «απέναντι». Ή τους «αόρατους».

Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως είμαστε μια μικρή χώρα. Λίγο πολύ όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Απλά, το πρόβλημα είναι πως, αν και χώρα μικρή, οι καθρέφτες είναι λίγοι…

πηγη